Miriams vierde alibi

Kennen jullie dat? Dat je ergens iemand ziet en denkt ‘jaaa…ik ken jou…maar waarvan dan ook alweer? En hoe heet je dan?’. Dat overkomt me nog wel eens. Ik onthoud gezichten, maar als ik die persoon dan ergens ‘out of the blue’ tegenkom, dan heb ik zo’n momentje. Zo ook een week of twee geleden. Ik ging naar een van mijn favoriete winkels in Alphen, Echtstudio, want daar werd een haakworkshop gegeven door Claire Boeter, een fervent haakster en een van de schrijfsters van het boek ‘Haken en Kleur’.

Een ontzettend leuke en leerzame middag gehad met 7 andere dames (waarvan er eentje helemaal vanuit België was gekomen) en een van die dames kende ik dus. Nu is kennen een heel groot woord, want eerlijk is eerlijk tot die zaterdag wist ik haar naam niet. Maar we waren elkaar al zeer regelmatig tegengekomen. Ik kwam er maar niet op. Ook niet na de hele enthousiaste ‘heee hoi!’. Ik wist het gewoon echt niet meer. Uiteindelijk heb ik het maar gewoon gevraagd en zij blijkt de moeder van een schattig jochie te zijn dat bij mijn jongste muppet in de groep op het kinderdagverblijf zit. En zonder dat jochie herkende ik haar niet helemaal. Oeps. Ze heeft het me vergeven geloof ik en ze is inmiddels lid geworden van de groep op Facebook.

Ohja, ik haak dus.

Ik ben er inmiddels achter gekomen dat ik niet de enige Thrillerlezer ben die dat doet. Heerlijk tijdverdrijf! Ik moest me die middag bij de workshop heel erg inhouden om niet gewoon de hele wolvoorraad van de winkel op te kopen. Gelukkig heb ik daar de portemonnee niet voor.  Met mezelf heb ik afgesproken dat ik eerst de projecten afmaak die ik heb liggen en dat ik dan pas weer aan iets nieuws mag beginnen. Yeah right…

Een dag na de workshop ging ik maar weer eens hardlopen. In Amsterdam deze keer, 8 kilometers stonden er op het programma. Het is altijd erg leuk rennen daar in Amsterdam. Echt overal staan mensen langs de kant van de weg om iedereen aan te moedigen en er hangt een erg relaxte sfeer. Met mijn vaste loopmaatje Alex en zijn vrouw als onze ‘Annie’ ging ik al vroeg richting Amsterdam (half 9 is vroeg op een zondagochtend…). Startnummers ophalen, een paar keer plassen en op zoek naar het startvak. Het lopen op zich ging wel lekker, al was het erg warm die dag. Normaal gesproken hoor je mij niet klagen over 23 graden, maar wel als je gaat hardlopen. Ik heb liever een graadje of 12. Ik was iets te hard van start gegaan en met de zon op m’n bolletje werd ik daardoor toch wel wat draaierig na een kilometer of 3-4. Een versnellinkje lager dan maar en dat ging verder prima. Mijn tijd was niet wat ik gehoopt had (alweer niet), maar ik had gewoon beter moeten trainen (as usual).

Waar ik me enorm over kan verbazen, elk jaar weer, is hoeveel mensen er vóór het Vondelpark al aan de wandel gaan. Dat is nog geen kilometer na de start! Dan rennen de meesten nog fluitend en met twee vingers in de neus….. maar nee…er zijn er bij die gaan net voor het Vondelpark vol op de rem. Echt hoor….waarom doe je dan in godsnaam mee??

De volgende ‘run’ waar ik me voor ga opgeven is in januari 2015 in Egmond aan Zee. Een kwart marathon die begint in het centrum van Egmond, waarna je twee kilometer over het strand rent en dan via een duinopgang, onverharde paadjes door het duingebied richting de finish gaat (heuvelafwaarts!) in wederom het centrum van Egmond. Dit jaar heb ik voor het eerst meegedaan en wat vond ik dat geweldig. Een mooie route, waarbij ik erg opzag tegen het stuk op het strand, maar dat viel me uiteindelijk reuze mee.

Op vrijdag 24 oktober 2014 gingen we met z’n viertjes naar de boekpresentatie van ‘Ongrijpbaar’ van Bianca Nederlof. Mijn verslag van die avond kun je hier lezen en hier mijn recensie van het boek. De groepsrecensie van ‘Ongrijpbaar’ staat ook op het blog. Een erg goed boek waar wij heel enthousiast over zijn!

‘Ongrijpbaar’ was een van de boeken die ik de afgelopen weken las. ‘Na Melanie’ van Svea Ersson las ik daarvoor (recensie), ‘Nemesis’ van Xenia Kasper en ‘Aquamarijn’ van Lilian Schneider volgden daarna. Van de laatste twee boeken volgen zo snel mogelijk de recensies op het blog.

En dan het Thrillerfestival in Zoetermeer. De hele bende was compleet en wat was het leuk mensen, echt waar. Ik heb met volle teugen genoten van alle leuke gesprekken met schrijvers (de één nog leuker dan de ander), interviews. Echt geweldig. Een hoop boeken laten signeren, altijd leuk voor in de kast. Veel foto’s ook weer, waarvan er al een flink aantal op het blog te vinden zijn.

Bij de uitreiking van de Hebban-awards waren er niet hele grote verrassingen. Ik vond het persoonlijk erg jammer dat Marelle Boersma op de tweede plek kwam. Ik gun het Esther Verhoef van harte hoor, begrijp me niet verkeerd. Ik heb ‘De kraamhulp’ met veel plezier gelezen, maar ‘Nobody’ vind ik een steengoed boek met een verhaal dat een groot publiek verdient.

Voorlopig staan er geen boekenfeestjes op de agenda, maar die verzinnen we zelf dan wel ;-)

Ik duik mijn volgende boek in…’Moord op recept’ van Henry de Hoon.