Persoonlijk alibi van de grote boze gevaarlijke Inkie

Het is weer tijd voor mijn Alibi. Terwijl we aan het begin staan van flink wat boekenfeestjes die op de agenda staan, had ik er in de afgelopen weken geen enkele. Er zijn voor mij drie leuke boekenfeestjes in het jaar waar ik zeker altijd bij ben. In mei de Avond van het Spannende Boek (ASVB), Manuscripta begin september en vanzelfsprekend het Thrillerfestival in Zoetermeer.

Naar het komende Thrillerfestival gaan we met de zogenaamde 'Bende van Ellende'. Een clubje boekenwurmen wat elkaar heeft leren kennen dankzij Isa Maron en haar Noordzeemoorden. Bij een leesclub wordt een chat aangemaakt waarin men het boek bespreekt. Na de groepsrecensie wordt deze gewoonlijk opgeheven. Dit keer bleven zeven dames van de tien contact houden en groeide dat uit naar het onderling afspraken maken. Zoals naar de bijeenkomst met Isa Maron in Amsterdam. Daar iedereen verspreid over het land woont, wordt het Thrillerfestival de eerste keer dat de hele groep compleet is. Keileuk, zoals ze hier in Brabant zeggen.

Ik ben benieuwd of de bende nog tijd heeft voor al die schrijvers die er ook zijn. Er zal flink wat schrijfvolk rondlopen. Een aantal leuk om weer eens te zien, maar ben ook erg nieuwsgierig naar bijvoorbeeld Ilse Ruijters, die een geweldige thriller schreef 'De onderkant van de sneeuw'. Wat voor type zal het zijn die zo'n gaaf boek schrijft? Want net als gewone mensen, heb je ook schrijvers in alle vormen en maten. Het zijn net mensen he? 

Als ik terugkijk naar het jaar wat tussen het vorige thrillerfestival en het komende zit, is er een hoop gebeurd. Zo is dit blog 31 december 2013 officieel gestart en dat is enorm goed gaan lopen. Ik heb (heel langzaam) moeten gaan leren (en nog vind ik dat lastig) dat impulsief reageren niet geheel verstandig is. Liever even wachten en overleggen en dan volgt een andere reactie of geen reactie. Toch is het vreemd om mensen met jouw verhaal aan de haal te zien gaan. Bij sommigen leeft het beeld dat ik met alle schrijvers problemen hebt. Mijn oude medewerkers (die ik juist wegens wangedrag met geld en/of boeken achterover drukken en gedrag tegenover bepaalde leden eruit moest schuppen) verspreiden graag de meest wilde verhalen. In die verhalen zit dan een zinnetje waarheid en de rest wordt in de gehaktmolen gegooit en daar komt dan een spannende stinkworst uit. Ik zal eens op een rijtje zetten wat er met wie gebeurde in het afgelopen jaar

Saskia Noort: ik schreef gewoon een recensie, waarin ik vertelde haar boek opnieuw niet spannend te vinden. En dat ik het boek 'Koorts' ooit zo waardeloos vond, dat ik het dichtsloeg en door de kamer gesmeten had. En het de volgende dag bij een collega gedropt had in de hoop dat zij het leuker zou vinden. Dat zij mij daardoor blokkeert op twitter e.d.:prima. Jammer, maar het zij zo.

Corine Hartman "ontmoette" ik vorig jaar op de Avond van het Spannende Boek. De Schaduwprijs en de Gouden strop waren uitgereikt, waarbij Hartman achter het net viste. Zij en haar vriendin Inge waren woest! Waarom? Omdat Hartman de prijs niet gewonnen had. Met een gezicht waar tien dagen onweer op stond geplakt spurtte ze door het gebouw. Slecht verliezer. Maar opvallend was dat een flink aantal schrijvers flink stonden te lachen om het verlies en het boze gezicht. 

Ook vonden er andere momenten plaats waar ik dacht 'WTF?'. Zo ging ze niet naar een boekenpresentatie van een bekend schrijver, want anders zou de pers zich te veel op haar richten in plaats van op degene die het boek uitbracht. Pardon??? Op een gegeven moment ging het in de facebookgroep over Hartman en haar boeken. Ik vertelde jaarlijks altijd direct het nieuwe boek in de winkel te halen, omdat ik haar boeken fijn vond. Maar de persoon minder prettig. Nou toen kwam er een heisa: Hartman heeft een fanatieke clan. Als er ergens een slechte recensie verscheen, werd men aangeschreven door een van de clanleden of door Hartman zelf. En ik kreeg dus allerlei berichten, omdat ik het waagde te zeggen in mijn eigen groep dat ik Hartman qua persoon niet waardeerde. Twintig leden stapten gelijk op, want dit was wel het schandelijkste wat ze ooit meegemaakt hadden. Terwijl vele andere leden zich afvroegen wat er toch aan de hand was en het bericht nog eens doornamen. En nog een keer. That's it!



Natasza Tardio en ik waren een korte periode hevig bevriend. Natasza belde gemiddeld drie à vier uur per dag om te kletsen. Allebei de thuisfronten waren hier niet zo blij mee. Waarop Natasza op weg naar haar werk belde, in de pauze van haar werk, vanaf de wc van haar werk, tijdens het boodschappen doen enzovoort enzovoort. Dingen die heftig zijn, gaan ook niet rustig weer over. Jammer, maar gewoon een korte intense vriendschap die stuk liep. Dat men daar dan meer van maakt dan het is...interessant doen en zielig doen. Als ik echt zo'n kwaadaardig persoon zou zijn als men beweert, had ik heel veel op straat kunnen gooien aan wat ik allemaal wist van haar. Maar waarom zou ik?? Leuke maanden samen gehad en jammer dat het stuk liep. Punt.

Karin Hazendonk: ik las haar boek 'Blun'. Net zoals een handjevol anderen en we waren gewoon met zijn allen verbaasd over hoe slecht het boek was. Fouten, plots die uit de lucht vielen enzovoort enzovoort. Echter verschenen er een aantal vijf- en vier-sterrenrecensies. VIJF! dus dan vind je het boek het allerbeste wat er ooit verscheen? Net zo goed als Donna Tartt, of Mulisch of Hermans.... Die ga je dan lezen en dan ontdek je bepaalde dingen: een proeflezer die met haar echte naam in het boek staat en met haar internetnaam een vijf-sterrenrecensie schrijft. Kom op zeg: wees eerlijk! Daar heb ik wat van gezegd. Zelfs nog als advies. Laat niet je vrienden overal deze recensies plaatsen, zei ik. Vertrouw op je eigen kunnen. Woest waren ze.  Nog steeds. Als ik dan lees dat ze in een voorstukje van het nieuwe boek schrijven dat een 16 jarige psychologestudente... Dan denk ik dat kan niet op je 16e. Uit aardigheid meld ik dat dan even en word dan volkomen belachelijk gemaakt op de persoonlijke pagina van Hazendonk. Prima. 


En dan het akkefietje met Loes den Hollander....Loes haar boeken vind ik niet zo interessant. Maar veel mensen wel. Ook weer prima: lees ik ze gewoon niet en anderen wel. Simpel. Echter kreeg ik op een avond eind december een mail met allerlei aanmerkingen over de facebookgroep door Loes. Terwijl ik een week daarvoor nog contact had over het illegaal e-books lezen waar zij flink van leer over trok op internet en ze een column zou aanleveren bij de start van ons blog, was ik erg verbaasd waar de punten uit de mail vandaan kwamen. Dat vroeg ik dan ook aan haar. Waar een lullige mail op terugkwam met beledigingen aan mijn adres. Kan ik ook hoor (had de cursus 'niet gelijk reageren' nog niet gevolgd). Zij ook niet trouwens, want Loes  stuurde weer een lullige mail met hatelijke opmerkingen. Ik was het zo beu dat ik het wilde afronden en mijn mail eindigde met de tekst bedoeld als dat ik nog liever ooit een hersenbloeding zou krijgen dan ooit nog zo'n waardeloos boek van haar te moeten lezen (moge een hersenbloeding voorkomen ooit nog zo'n kutboek van je te moeten lezen waren de woorden). Ja, een veel te ver gaande opmerking, in boosheid gemaakt. Ik weet wat een hersenbloeding doet en had het niet moeten schrijven. Als ik ergens spijt van heb dan van deze ene opmerking. Maar wat doet Loes: die gaat overal rondbazuinen dat ik haar iets toewenste. Ja hoor Loes! Prima. Is goed, als jij zo aandacht wil hebben door mijn woorden te verdraaien...  

Voor mij zaken die ik een dag later vaak al uit mijn hoofd gooi, maar door bepaalde mensen met rancune graag opgerakeld worden om te laten zien hoe slecht ik als mens wel niet ben.
Een schrijfster met wie ik juist goed contact heb, zei het perfect: 'je bent iemand met een uitgebreide gebruiksaanwijzing. Je wilt met passie de dingen in je leven doen en in die sneltreinvaart stamp je op tenen en ren je mensen voorbij die niet creatief en minder slim zijn. Die lopen nog na te denken wat jij bij stap 1 bedoelde en jij bent al richting stap 10.' Ik kan gewoon niet werken met niet zo slimme mensen. Mensen die je alles moet uitleggen, nooit of zelden met een eigen idee komen, die het ene zeggen en het andere doen en die bij alles afwachten wat de buitenwereld vindt. Ik hou van openheid en eerlijkheid: liever bot dan nep en schijnheilig.

Natuurlijk maakt iedereen shit mee. Het belangrijkste is dat je leert. Ik heb geleerd om in mijn huidige team veel vaker te checken of men snapt wat ik bedoel en om te proberen zo min mogelijk direct te reageren als ik irritaties heb. Dat laatste is een punt van vallen en opstaan. Ik zeg altijd als je perfect bent en geen fouten meer maakt en niks meer te leren hebt, kun je dood gaan. Dan zit je tijd er op.

Dit is een wel erg persoonlijk Alibi geworden. Ik dacht: laat ik nu eens 1 keer mijn kant van het verhaal laten horen. Er wordt zo veel rondverteld, dan ook eens mijn versie.
De volgende keer hebben we het gewoon weer lekker over boeken en alles er om heen.