Column Victoria Farkas

Voor uw en mijn veiligheid

door Victoria Farkas

Waarom schrijft u moordverhalen?
Deze vraag wordt me regelmatig gesteld. Het is een dodelijk eenvoudige vraag, en volledig legitiem.
Antwoord geven is echter minder simpel. Want daarvoor moet ik mezelf blootgeven, en ben ik daar wel klaar voor?


Ach, waarom ook niet.

Ik schrijf voor uw en mijn veiligheid moordverhalen. Ik heb namelijk moordneigingen.


Zo, ik heb het gezegd. Doe ermee wat u wilt. Bel De Telegraaf, mail de Volkskrant, informeer Nieuwsuur, sms het plaatselijk sufferdje.


Maar voordat u dat doet, is een verklaring wellicht op z’n plaats. Een paar keer per week namelijk verzin ik de meest gruwelijke moorden. Ik baseer ze op dingen die ik in het dagelijks leven tegenkom. Neem alleen al het verkeer: wie krijgt er nou geen moordneigingen van mensen die zonder richting aan te geven de hoek om slaan, of van automobilisten die “even” met hun auto op het fietspad gaan staan om een boodschap te doen, terwijl er tien meter verderop een parkeerplek is?
Of ik kijk gewoon in het nieuws; inspiratie genoeg met mensen die anderen oplichten, mensen die hun huisdier als oud vuil op straat zetten, volwassenen die kinderen misbruiken, mensen die oude mensen van hun spaarcenten beroven…

En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan, maar ik voel mijn hartslag gevaarlijk omhoog schieten en de rode vlekken in mijn nek trekken.

Maar hé, geen paniek. U hoeft niet angstig weg te duiken als u me op een lezersfeest tegen het lijf loopt. Ik ben er al jaren met groot succes voor onder behandeling bij een legertje uitstekende, cum lade afgestudeerde psychologen en psychiaters. Mijn slagersmessen laat ik al een tijdje thuis, en inmiddels ben ik er ook achter dat er voor het meesleuren van een elektrische cirkelzaag geen leuke en passende handtasjes verkrijgbaar zijn, dus ook die blijft tegenwoordig thuis.
Ik herken de symptomen inmiddels voortijdig en van mijn legertje hulpverleners heb ik handvatten aangereikt gekregen om mijn moordneigingen te onderkennen en te kanaliseren.
En dus kanaliseer ik me rot… Eerst schreef ik de whodunit Bitter, waarin twee personen worden vermoord. Momenteel ben ik bezig met Zout, een whodunit waarin ook de nodige doden zullen vallen. En verder schrijf ik iedere maandag een Maandagmorgenminimoord. Want ik en mijn legertje specialisten zijn tot de conclusie gekomen dat het schrijven van moordverhalen mijn uitklep is om die moordneigingen in goede banen te leiden.

Goddank passen een notitieboekje en een pen wel in mijn hippe, handzame handtasje.


PS. Voor iedereen die zich zorgen maakt: wees gerust, mijn man, kat, konijnen, vissen, vrienden, familie, kennissen en buren zijn nog allemaal in leven.