Waargebeurde verhalen door Yara March

Ben jij al bezig een boek te schrijven? Of ben je op zoek naar een schrijver die jouw levensverhaal op wil schrijven? Veel medeschrijvers zullen het beamen. Heel Nederland schrijft of wil een boek schrijven. Sinds ik vertel dat ik boeken schrijf en zelfs al een boek gepubliceerd heb, haasten mensen zich mij te vertellen dat ze ook schrijven of iemand kennen die met een boek of kort verhaal bezig is. Nieuwsgierig als ik ben wil ik dan graag weten wat ze schrijven. Het blijkt dan maar al te vaak dat ze nog in de verkenningsfase zitten en er nog geen letter op papier staat.

Lastiger vind ik de mensen die me samenzweerderig aansporen hun levensverhaal voor hun op te schrijven. Hoewel ik ze probeer duidelijk te maken dat ik fantasie schrijf en dat ook heel leuk vind, weerhoudt het ze er niet van om alvast een tip van de sluier op te lichten. Heel wat levensverhalen heb ik de laatste tijd aan moeten horen. Bij sommige gaat mijn fantasie meteen aan het werk. Het verhaal wordt in elk geval spannender, soms luchtiger, maar het heeft vooral niets meer met het onderliggende levensverhaal te maken. Gek blijf ik vinden dat mensen er toch op blijven aandringen dat ik hun ghostwriter word, sommigen willen mij er zelfs voor betalen.

Het opschrijven van iemand anders levensverhaal zou mij echter veel te veel als werk aanvoelen. Ineens zou ik een opdrachtgever hebben. Alle lol die ik nu heb als er ineens onverwachte verwikkelingen in mijn verhalen gebeuren, zou ik kwijt zijn. Schrijven is zo leuk, omdat ik het voor mijn lol doe, niet voor mijn brood. (Hoewel het wel heel leuk zou zijn als ik er mijn brood mee zou kunnen verdienen).
Ellende gebruik ik in mijn boeken alleen als het boek daardoor spannender wordt. Niet om alle emoties rondom die ellende uit te diepen. Ik ben dan ook geen goede voor het schrijven van de vaak zeer ellendige levensverhalen.

Bij waargebeurde verhalen zou ik bovendien ook nog eens zo maar met smaad, laster en allerlei andere ellende te maken kunnen krijgen.
Zoals bij de verhalen van de knappe, vrolijk gayboy die me iedere ochtend als ik al voor de deur in het zonnetje zit te werken en hij (pas) thuiskomt, inwijdt in de romantische avonturen die hij beleefd heeft met royals en high society figuren. Ik denk dat zelfs de Privé de amoureuze avonturen van de namen die hij noemt niet in hun blad zal durven publiceren.
Wat niet wegneemt dat ik heb zitten smullen van zijn verhalen. Zo vrolijk en levensluchtig zijn verhalen ook zijn, het echte, onderlinge verhaal heb ik nog maar kort geleden ontdekt. Ik ben net op weg om een uurtje in de zon te gaan liggen, als hij me vanaf de bar bij het zwembad roept om samen met hem binnen iets te komen drinken. Het is veel te mooi weer om binnen te zitten, dus stel ik voor lekker buiten te gaan zitten. Dat is het moment dat hij me zijn, ook voor mij tot dan verborgen, grote geheim onthult. ‘Niemand vertellen’, waarschuwt hij me nog in het Engels, voor hij zijn petje even, heel kort, afzet en mij een blik gunt op wat er onder zit. Grote plukken haar ontbreken. De mooie, vrolijke jongen lijkt ineens heel kwetsbaar en niet meer zó jong. Even zie ik een glimp van de oude man, die hij misschien wel nooit zal worden. Zijn ogen vullen zich met tranen. Onthutst slaat ook bij mij de ontroering toe. Voor zijn onthulling écht tot me door kan dringen, is het moment weer weg en verontschuldigt hij zich alweer met zijn vertrouwde glimlach bij mij: ‘Sorry, chemo, ik kan niet met je in de zon gaan zitten, mijn
huid verbrandt meteen’. Waarna hij weer vrolijk verder kwettert en me probeert over te halen zijn levensverhaal te gaan schrijven.