Louise woont met haar man Stuart in Cambridge. Hun zoontje Joseph is net aangenomen op een prestigieuze koorschool, waardoor ze hem alleen nog in de vakanties zal zien. Louise is daar helemaal kapot van, maar zo zijn de regels, en Stuart houdt vol dat dit het beste voor hun kind is. Zonder Joseph thuis is er niets dat Louise af kan leiden van de hoogoplopende ruzie met hun buurman die ’s nachts harde muziek draait en Louise uit haar slaap houdt. Politie en gemeente weigeren te helpen, en uiteindelijk ziet ze maar een oplossing: ze verhuist naar een vakantiehuis in een idyllisch park en hoopt zo haar leven weer op orde te krijgen. Maar Louise wordt achtervolgd door muziek die alleen zij kan horen, gezongen door een koor dat alleen zij kan zien...Sophie Hannah wilde dit keer de lezer eens verrassen met een griezelverhaal. Hier is ze echter niet in geslaagd. Al direct na het lezen van de eerste hoofdstukken verkeer je in een slaapwekkende toestand. De eerst 50 pagina’s gaan al verloren aan de buurman die zijn muziek te hard heeft staan, dit wordt nogal breed uitgemeten en tot in detail geschreven.
De personages worden niet uitgewerkt, in het verhaal speelt Louise de hoofdrol, haar man en zoon blijven onderbelicht. Bij vlagen ga je jezelf ergeren aan Louise die een enorme zeurpiet is en alles negatief ervaart. De plot zit goed in elkaar voor zover mogelijk, als het na lange tijd eindelijk tot een ontknoping komt wordt het snel afgeraffeld zodat je er geen touw aan vast kunt knopen.
Geen al te best avontuur van Sophie, een spookverhaal dat spannend moet zijn is het allerminst, laat Sophie zich maar weer bezig houden met waar ze goed in is en niet met een genre waar ze geen kaas van heeft gegeten.
Heb wel betere boeken van haar gelezen, heb er dan ook niet meer dan 2 sterren voor over.
Anna Jesse
Geen opmerkingen:
Een reactie posten