Bronja's blog deel 3.....Research

Research is tijdrovend en energievretend, maar zo ontzettend leuk om te doen. Als een echte Miss Marple bijt ik me vast in mijn onderwerp en mail, bel en zeur net zo lang, totdat ik vind wat ik zoek. Tijdens mijn research voor “De Dode Kamer” liep ik regelmatig tegen hoge muren op, maar al doende leert men en met mijn oude contacten nog achter de hand en een groeiend netwerk, staan de meeste deuren deze keer gelukkig al op een kier.
Ik bel mijn grote hulp F. in New York, de pensionada die me het Amerikaanse gevangeniswezen heeft voorgekauwd. Ik vertel hem dat “De Dode Kamer” het zo goed heeft gedaan in de Leesclub van Crimezone, mede dankzij zijn geweldige info. Hij is opgetogen en biedt opnieuw zijn hulp aan. Ik vraag hem of hij iemand kent in Seattle of omgeving. Hij stelt niet teleur. Zijn schoonzoon heeft daar een broer.

Ik bel de man in kwestie en leg hem uit wie ik ben en wat ik wil. Hij wil er niets mee te maken hebben, maar hij “kent wel iemand die iemand kent en daar een kennis van...’. Ik pak wat ik pakken kan en schrijf het telefoonnummer op. Via via kom ik in contact met ene Gavin, die sociaal werker is. Hij reageert terughoudend. Ik benadruk dat ik Nederlands ben, waarna hij een stuk behulpzamer is. Hij wil me wel ‘een beetje’ helpen en hij kent ene Lindsay, die over de meest uiteenlopende onderwerpen allerlei krantenartikelen heeft uitgeknipt en bewaard sinds 1985. We spreken elkaar nog een paar keer over de telefoon, waarbij ik vertrouwen probeer te winnen en geleidelijk van de neutrale onderwerpen afstap. Nu we het introductiegedeelte achter de rug hebben, kunnen we de rest afhandelen via de e-mail. Ik hoop dat ik de telefoonrekening kan onderscheppen deze maand, voordat manlief die onder ogen krijgt.

Via de e-mail ontvang ik van Gavin en Lindsay officiële en officieuze info, waaruit weer nieuwe vragen komen, die ik hen e-mail. In afwachting van antwoorden besluit ik me even te verdiepen in iets anders.

Wat vaak onderbelicht is in thrillers is de reactie uit de omgeving van de moordenaar. We hebben een speurder, een dader, een slachtoffer (of meerdere) en zijn/haar/hun directe omgeving, maar welk effect heeft het om een (serie)moordenaar in je familie te hebben? Amazon biedt uitkomst: de biografie over Jeffrey Dahmer, geschreven door zijn vader.
Op YouTube vind ik een aantal documentaires. Dahmer Senior komt ook weer voorbij. Hij lijkt sympathiek en komt bijna on-Amerikaans over. Hij verzandt niet in eindeloze excuses naar de slachtoffers en hun nabestaanden toe en vertelt zijn verhaal, zoals hij het ervaren heeft. Het feit dat hij niet het boetekleed aantrekt, stemt me erg hoopvol over de betrouwbaarheid van zijn boek. Het belooft geen politiek correct verhaaltje te worden. Ik Google of ik ergens kan vinden of Lionel Dahmer iets van mediatraining heeft gehad, maar daar is niets over bekend. Nog een pluspunt. Aan de andere kant: zijn zoon was een groot acteur, misschien is dat een erfelijk talent? Aandachtspuntje.
Na een nachtje videootjes klikken kom ik via via terecht bij een documentaire over Richard Ramirez, op wie mijn Donald Skinner losjes gebaseerd is, in een interessante mix met eerder genoemde Jeffrey Dahmer. In “De Dode Kamer” heb ik Donald bewust laten zweven in het grijze gebied tussen karikatuur en ‘echt mens’. Nu is het tijd om de lagen eraf te pellen en te zien wat eronder zit.
De vraag van vandaag: worden seriemoordenaars geboren of ‘gemaakt’?

Ik vind het een prettige gedachte dat Misha nooit een moord gepleegd zou hebben, als hij een andere start had gehad, maar hoe zit dat met Donald?
Ik kijk nog een aantal docu’s: Ramirez, Dahmer, Arthur Crenshaw, John Wayne Gacy en zoek naar de menselijke trekjes, overeenkomsten en verschillen.
Zou het ooit iemand anders opgevallen zijn dat er in iedere Amerikaanse documentaire over een seriemoordenaar, altijd een politieagent of iemand van justitie voorkomt die spreekt over “het monster”? Vaak wordt er ook niet gezegd dat iemand werd “vermoord”, maar spreekt men van “afgeslacht” (waarbij het aantal messteken in 5 docu’s variëert van 1 tot 37). Is 1 messteek iemand “afslachten”?

Ik begin me af te vragen of je als schrijver op het punt kunt belanden waar je een moord zou plegen voor een stukje neutrale info. Gefrustreerd check ik mijn e-mail. Gavin heeft teruggemaild en beantwoordt mijn vragen. Ik bedank hem voor zijn hulp en vraag hem of hij een idee heeft voor geschikte locaties. Alle balletjes rollen, dus ik kan me weer bezig gaan houden met mijn aantekeningen, terwijl ik wederom wacht op antwoorden en op de postbode, die de hopelijk verlossende teksten van Lionel Dahmer komt brengen.

Bronja