Het Weeskind van Haamstede – Angelique van der Bijl

Officiële tekst:

Isa is een 32-jarige architecte geboren in de Zeeuwse kustplaats Westenschouwen. Haar vader is op tragische wijze in zee verdronken toen ze één jaar oud was. Haar moeder kwijnde daarna zo in haar eigen verdriet weg dat ze haar dochter jarenlang verwaarloosde.

Op te jonge leeftijd verhuisde Isa daarom naar de grote stad waar ze een succesvol architectenbureau heeft opgebouwd. Ze ontmoet de charismatische Willem Zuyderhout en Isa voelt zich eindelijk echt gelukkig. De afkeer van haar moeder tegen de volgens haar machtsbeluste familie Zuyderhout maakt haar echter weer onrustig.

Als haar moeder op brute wijze wordt vermoord duikt ze in het verleden en vermoedt Isa dat de stiefmoeder van Willem iets met de moord te maken heeft. Niemand wil haar geloven tot ze op een verband stuit tussen de verdrinking van haar vader en het tragische gezinsdrama dat zich dertig jaar geleden in de familie van Willem heeft afgespeeld. Ze raakt verstrikt in het machtsspel van de familie Zuyderhout die er alles voor over heeft dat het verleden niet opnieuw verteld wordt…

Mijn mening:

Ik geef het eerlijk toe: Aanvankelijk stond Het Weeskind van Haamstede niet op mijn leeslijst, maar het boek werd me aangeraden via Thrillerlezers, dus besloot ik om het mee op vakantie te nemen en rustig te lezen tijdens de avonduren. Wat ook gebeurde. En wat heb ik genoten!

Waarom wilde ik Het Weeskind aanvankelijk niet lezen? Omdat het boek me niet opviel, eerlijk gezegd en dat is dan ook meteen de enige klacht die ik hierover heb. De cover en titel kwamen me over als een soort van historisch verhaal over een weeskind ergens aan het begin van de 20^ste eeuw. Vraag me niet waarom, maar het was zo. Daarom deed ik ook de moeite niet om de achterflap te lezen, waardoor ik erg verrast was toen bleek dat het gewoon een modern verhaal was, een psychologische thriller zelf, wat net mijn ding is, waardoor de keuze om het dus mee te nemen op vakantie, gemaakt was.

Zoals de korte inhoud reeds vermeldde, gaat Het Weeskind van Haamstede over een jonge vrouw die getraumatiseerd opgroeit na de dood van haar vader. Haar moeder, vol zelfmedelijden gevuld, kan niet om met het tragische verlies en verdrinkt zich in drank – iets wat ze ook al deed toen haar man nog leefde. Wanneer Isa met Willem een relatie begint, blijkt dat zijn familie vroegere nauwe banden had met Isa’s vader en moeder, waardoor er een ingewikkeld kluwen ontstaat van leugens en halve waarheden.

Daarnaast volg je ook het verhaal van Hannah, Willems adoptiemoeder en tevens tante. Willem verloor zijn moeder en broer door de schuld van zijn vader, die hen meedogenloos ombracht, waarna hij zichzelf van het leven beroofde. Willem werd nadien door Hannah en haar man Frans, de patriarch van de familie Zuyderhout, opgevoed. Maar zowel Isa als Willem weten niet dat hun ouders elkaar in het verleden maar al te goed kenden en dat er grondige redenen zijn waarom Isa’s moeder de relatie tussen haar dochter en Willem wilde stoppen.

Het boek volgt de verhalen van Hannah en Isa in telkens aparte hoofdstukken, waarbij je Isa in het heden hebt en Hannah in de jaren tachtig, vlak voor de dood van Isa’s vader. Wat volgt is een zeer interessant gegeven met twee verhaallijnen die elkaar perfect aanvullen en je tegelijkertijd erg nieuwsgierig maken naar de ware toedracht. Persoonlijk vond ik Hannah een intrigerende persoonlijkheid, met haar vele geheimen en haar drang om de volledige waarheid voor persoonlijke redenen geheim te houden. Isa is minder mysterieus: zij heeft geen geheimen, waardoor je ook echt haar nieuwsgierigheid en drang voelt om de ware toedracht rond haar moeders dood te ontdekken. De hoofdstukken waarin ook zij haar verdriet wegdrinkt, net zoals haar moeder ooit deed, en haar schuldgevoelens omdat ze beseft dat ze nooit meer een normale relatie met haar moeder zal kunnen opbouwen, zijn ijzersterk.

Het Weeskind van Haamstede is een boek dat je meetrekt in zijn verhaal, vakkundig geschreven en vooral ook met emotie. Je begrijpt waarom iedereen doet wat hij doet en wat hem of haar in die richting doet. Een mooi geschreven, sterk boek dat gerust wat meer aandacht mag krijgen.

4,5 kraaien (een halfje minder voor die cover 😉).
Sandra

Kom je spelen? van M.J. Arlidge

Recensie M.J. Arlidge – Kom je Spelen?

Of: hoe Arlidge ook zonder Helen Grace zijn mannetje staat.

Officiële samenvatting:

Chicago wordt opgeschrikt door de moord op twee jonge twintigers, beiden zijn gruwelijk verminkt. Er wordt al snel gedacht aan een seriemoordenaar. De politie heeft grote moeite om erachter te komen wie de dader is. Hij is berekenend en gaat erg zorgvuldig te werk. Het enige verband tussen de twee moorden is een jonge vrouw, Kassie. Zij beweert dat ze voorafgaand aan de moorden al wist wanneer deze zouden plaatsvinden.

Vanaf het moment dat Adam Brandt Kassie op het politiebureau ontmoet, is hij door haar gefascineerd. Alles wat zij hem vertelt, maakt dat hij twijfelt aan zijn deskundigheid. Dan loopt Kassie naar buiten, knoopt een sjaal voor haar ogen en steekt blind de straat over, dwars door het verkeer. Als hij haar na afloop vraagt waarom ze niet bang was te verongelukken, antwoordt ze: ‘Omdat jij mij zal doden.’

MJ Arlidge is een naam die geen introductie meer hoeft. Met zijn debuut maakte hij meteen furore in de thrillerwereld door het personage Helen Grace in het leven te roepen. Net als vele andere speurders in langdurige reeksen maakt Grace steeds wel weer behoorlijk wat mee in de boeken, waarbij haar personage zowel privé als op het werk verwikkeld raakt in de meest complexe situaties. Dat maakt dat zij een zeer geliefd personage is bij de trouwe Arlidge-fans.

Toen Arlidge aankondigde dat hij een standalone schreef, waren de reacties dan ook tweeledig: De uitgesproken Helen-fans waren niet overtuigd dat hij een goeie zet deed door haar uit dit verhaal te houden, terwijl anderen ook weleens wilden zien of Arlidge tot meer in staat was dan enkel zijn Helen-boeken.

Na het lezen van Kom je Spelen? kan ik enkel maar zeggen dat in dit verhaal geen ruimte was voor Helen Grace. Het speurderspersonage, Gabrielle Grey, dat hier aan bod komt, speelt in feite een bijrol, waardoor de hoofdrollen weggelegd zijn voor twee bijzondere personages die elk door hun eigen hel gaan. Adam Brandt is een doorwinterde psycholoog die in aanraking komt met het tienermeisje Kassie, die al vrij snel het vreemdste meisje blijkt te zijn dat ooit Brandts pad is gekruist.

Tot voor die dag was Brandt een vrij gelukkig man. Getrouwd, aanstaande vader en succesvol in zijn carrière: Brandt had het allemaal. Maar zodra Kassie hem vertelt dat zij in staat is de dood van mensen – inclusief haar eigen – te voorspellen door hen aan te kijken, geraakt Brandt in de war. Hij gelooft haar uiteraard niet, maar toch voelt hij zich tot haar aangetrokken omwille van haar vreemde gedrag en de manier waarop zij bewijst dat zij wel degelijk deze gave bezit.

Brandt begint aan zichzelf te twijfelen en geraakt dusdanig steeds meer verwikkeld in Kassies vreemde wereld. Kassie gelooft zonder twijfel dat zij de dood kan voorspellen, er zijn immers meer dan genoeg momenten geweest dat dit bewezen werd. Ze verafschuwt zichzelf en de reeds slechte relatie met haar moeder verslechtert zienderogen.

Brandt en Kassie vormen al snel een vreemd team in een strijd tegen het vinden van een seriemoordenaar die gruwelijk te werk gaat. De politie gelooft Kassie niet, waardoor Brandt degene is die – onwillekeurig weliswaar – met haar op pad gaat. En dat heeft extreme gevolgen voor zijn hele leven.

Mijn mening:

Arlidge is een gedreven auteur die de lezer mee kan slepen in zijn verhalen, maar toch kostte het me enige tijd om in het boek te geraken. Wellicht had dat ook te maken met een hoop vraagtekens over welke richting hij uit zou gaan. Werd het een paranormale thriller, of is er toch een logische verklaring voor Kassies visioenen? De hele tijd volg je zowel Brandt als Kassie en zie je hoe twee tegenpolen steeds weer naar elkaar toegezogen worden, met alle gevolgen vandien.

Kom je Spelen is een volledig ander boek dan de huidige reeks, waardoor het wellicht ook niet voor iedere Helen Grace-fan is weggelegd, maar het is een spannende thriller waarvan je gewoon wilt weten hoe die afloopt. Ik geef wel eerlijk toe dat ik aan het einde licht teleurgesteld was. Ik had nog een paar grote plottwists verwacht, maar die bleven uit. Daar lagen toch nog een paar gemiste kansen, vond ik persoonlijk. Ook hadden de personages nog verder uitgediept mogen worden, zoals Brandts vrouw en schoonmoeder. De emoties ontbraken wat bij de echte emotionele scènes die je normaal gezien naar de keel zouden moeten grijpen. Grey bijvoorbeeld had gerust wat meer ziel mogen krijgen, maar dat maakt hij dan wel weer goed met Brandt en Kassie.

Dat terzijde is Kom je Spelen een zeer degelijke thriller die Arlidges naam weer eens bevestigt. Ik hoop alvast op meer standalones.

4 kraaien

Sandra

Gwendy's Knoppenkist van Stephen King

Titel: Gwendy’s Knoppenkist
Auteur: Stephen King
Uitgeverij: The House of Books
Publicatiedatum: november 2018

Recensie door Sandra
Waardering:4,5 kraai

Ik maak er geen geheim van dat ik een grote Stephen King-fan ben, maar dat wil niet zeggen dat ik al zijn verhalen zomaar klakkeloos als goed beschouw. De man heeft zijn ups en downs, met uitschieters die al jaren als klassiekers meegaan, maar evengoed boeken die niet blijven hangen.

King is een naam die geen introductie meer hoeft: de man heeft dan ook een zeer indrukwekkend palmares bij elkaar gepend van meer dan tweehonderd verhalen, waarvan elk uniek is, maar toch ook weer die typische King-stijl heeft.

Nota: ik heb het geluk gehad vorig jaar King (heel kort!) te ontmoeten in New York. De man is bescheiden, heeft een geweldig gezin, leeft voor zijn vak en is alsmaar bezig met verhalen in zijn hoofd. Geweldige kerel die met beide voetjes op de grond blijft staan.

Gwendy’s Knoppenkist is een van Kings kortere verhalen en zou je bijna als een novelle kunnen beschouwen. Geschreven in samenwerking met de onbekendere Richard Chizmar, is dit een boek waarvan de cover alleen al je intrigeert. Je moet hem dan ook vrij grondig bekijken om alle elementen te zien die in het verhaal verweven zijn.

En ja, wat is nu in godsnaam een knoppenkist?

Samenvatting: Er zijn drie manieren om bij het uitzichtpunt in het plaatsje Castle Rock te komen: Route 117, Pleasant Road en de zogenaamde Suicide Stairs. In de zomer van 1974 neemt de 12-jarige Gwendy Peterson elke dag de trap, die stevig verankerd zit met bouten in de bergwand. Als Gwendy op een dag boven aan de trap op adem staat te komen, wordt ze aangesproken door een vreemdeling. Op een bankje in de schaduw zit een man met een zwarte broek aan, een zwarte overjas en een wit overhemd. Op zijn hoofd heeft hij een zwart hoedje. Er zullen dagen komen dat Gwendy nachtmerries heeft over dat hoedje.

De samenvatting omvat eigenlijk vrij goed waarover Gwendy’s Knoppenkist gaat. De twaalfjarige Gwendy, een onzeker meisje met een complex over haar gewicht – waarover ze overigens gepest wordt door de jongens in haar klas – ontmoet o peen dag aan de Suicide Stairs in haar dorpje Castle Rock (typisch King-referentie), een vreemde man die haar met behoorlijk wat uitleg een knoppenkist bezorgt.

De houten kist bevat dus talrijke knoppen die elk een zeer belangrijke taak hebben die de wereld zouden kunnen veranderen als je erop drukt. Gwendy krijgt als opdracht de kist met haar leven te bewaken, maar in ruil daarvoor zitten er ook enkele bijzonderheden in die kist die haar in de komende jaren zullen helpen. Zo kan ze door de druk op een knop een chocolaatje in de vorm van een dier tevoorschijn toveren en eten (en zo plots geen eetlust meer hebben) en kan ze met een andere knop een unieke zilvermunt tevoorschijn toveren die haar financieel zullen verder helpen.

Gwendy’s leven ziet er plots helemaal anders uit. Alles wat vroeger misliep, gaat plots veel beter. Ze wordt goed in alles wat ze doet, wordt aantrekkelijk, haalt goede resultaten zonder veel moeite te moeten doen en krijgt, kortom, alles wat haar hartje maar begeert.

Maar wat gebeurt er als ze toch op één van die knoppen drukt? Welke gevolgen heeft dit?

In zijn eigen unieke stijl verhaalt King Gwendy’s verhaal. Tot op de dag dat de vreemdeling met het bolhoedje de kist weer komt opeisen.

Gwendy’s Knoppenkist is geen horrorboek en het druipt ook niet van de spanning. Het is meer een coming of age die je, door zijn verhaalstijl, bezighoudt tot je hem uitgelezen heeft. Gwendy is een sterk personage dat je naar je toe zuigt.

Een uitstekende King. Die Knoppenkist zal nog wel opduiken in Castle Rock, daar ben ik zeker van.

4,5 kraaien.

Oktober van Soren Sveistrup

Titel: Oktober

Auteur: Soren Sveistrup

Uitgeverij: AW Bruna

Publicatiedatum: oktober 2018

Recensie door Sandra Vets

Waardering: 4,5 kraai

Je kunt er niet omheen: Oktober is al weken dé hype in thrillerwereld. Geschreven door Soren Sveistrup, de maker van The Killing, zo staat op de cover vermeld. Dat is wel een visitekaartje om u tegen te zeggen en eentje dat ook enorm hoge verwachtingen schept.

Korte inhoud: Op de eerste dinsdag van oktober keert Rosa Hartung terug op haar post als minister van Sociale zaken. Na de dramatische verdwijning van haar twaalfjarige dochter heeft ze een jaar verlof genomen. Een psychisch gestoorde man heeft de moord op Hartungs dochter bekend, maar het lichaam is nooit gevonden.

Op dezelfde dag dat Hartung terugkeert in het parlement, wordt een jonge vrouw op brute wijze vermoord in haar huis in een buitenwijk van Kopenhagen. Een van haar handen is eraf gehakt.

Wanneer de rechercheurs Thulin en Hess arriveren op de plaats delict treffen ze een kastanjepoppetje aan, dat een sinister geheim bij zich blijkt te dragen. En dan wordt er nog een vrouw vermoord. Het heeft er alle schijn van dat de missie van de moordenaar nog niet voorbij is…

Recensie:

Voor mij persoonlijk was dit het eerste Scandinavische boek dat ik ter handen nam, waardoor het ook even wennen was aan de schrijfstijl en de opzet. We weten allemaal dat de auteurs uit het hoge noorden gruwel kunnen beschrijven als geen ander, in scènes die je niet onberoerd laten. De vaak ook haast klinische manier waarop scènes worden beschreven, voegt meteen ook een extra nuance toe aan de onderhuidse spanning.

Ook de lange beschrijvingen van bepaalde scènes en situaties moest ik even aan wennen, maar eenmaal in het verhaal, ben je dit al snel gewoon en ga je als gek door het boek heen. Bovendien gebeurt er zoveel en zijn er zoveel personages, dat je gewoon meegezogen wordt in het verhaal. Oktober is niet alleen een ijzersterke thriller die The Killing zeker waardig is, bovendien is het ook nog een verhaal dat je beroert door de opbouw en spanning die alsmaar stijgt.

Toch zijn er ook een paar kritische punten. De klinische stijl maakt ook dat je als het ware vanop een afstand staat toe te kijken, alsof je een deel bent van het rechercheteam, maar niet echt bij hen hoort. Je kijkt mee over de schouders van de slachtoffers, maar evenzeer over die van de dader. Het voelt allemaal erg filmisch aan, maar dan op een manier dat je bijna de koude van het hoge Noorden voelt, op een al even afstandelijke manier. Nota: dit heb ik persoonlijk ook met Scandinavische televisiereeksen.

Het boek is ook erg lang, met, vooral in het begin, lange scènes en beschrijvingen waar je even door moet, om dan toch meegesleurd te worden in het hele verhaal. De kastanje mannetjes geven de spanning overigens een extra cachet.

Naarmate het boek vordert, ga je er volledig in op en wil je gewoonweg blijven doorlezen tot je weet hoe het allemaal in elkaar zit. Oktober is een aanrader en staat terecht al weken op de hoogste stek. Misschien wel wat té gehypet, maar als je daar voorbij kijkt, is het een boek dat je niet onberoerd zal laten.

Nog een zijdelingse nota: ik kan me heel goed voorstellen dat de killere schrijfstijl toch ook wel lezers afschrikt die zich hier niet in kunnen vinden. Zoals al gezegd was het ook voor mij even wennen.

4,5 kraaien voor deze knappe thriller.