Barbara De Smedt ondervraagd

 

Wie houdt van een goede thriller heeft in eigen boekenkast of vond in de bibliotheek zeker al een spannend verhaal geschreven door Barbara De Smedt. De laatste weken kan je er gewoon niet naast kijken: Barbara heeft een nieuwe thriller uit: ‘Ze kwam terug’, uitgegeven bij Borgerhoff/Lamberigts. Het geknipte moment om nog eens bij te kletsen met de auteur.

Dag Barbara

Leuk dat je voor Thrillerlezers! wat vragen wil beantwoorden.

- ‘Ze kwam terug’ is jouw vierde thriller. Je hebt de smaak goed te pakken. Kies je definitief voor dit genre?

o Met veel plezier, Anita! Nee hoor, niets is voor altijd. Ik heb nog heel wat ideeën voor boeken in andere genres, maar de tijd is daarvoor nog niet rijp. Ooit mag je van mij nog zeker een literaire roman en wie weet ook wel een memoir verwachten …

- Vertel je eens kort waarover ‘Ze kwam terug’ gaat?

o Ze Kwam Terug gaat over Seren, een jonge Antwerpse modeontwerpster, die geconfronteerd wordt met een akelige gebeurtenis uit haar verleden. Toen zij in het laatste jaar van de middelbare school zat, behoorde ze tot een vriendengroepje dat zich de Sandwichclub noemde. Tien jaar geleden verdween echter een van hen, Cleo, op mysterieuze wijze van een trein, en sindsdien werd van haar niets meer vernomen. Tot nu. Op een modeshow die door Seren wordt georganiseerd, komt een ander lid van de Sandwichclub dodelijk ten val en meteen daarna ontvangt Seren een brief – ondertekend door Cleo – dat haar dagen geteld zijn. De rest moet je zelf maar lezen!

- Je woont in Portugal, maar het verhaal van Seren en de Sandwichclub speelt in Antwerpen. Vast omdat je daar elke straat en elk hoekje kent of zit er meer achter?

o Inderdaad, ik ben geboren en getogen Antwerpse, en dat zal ook nooit veranderen. Ik houd van Antwerpen, het is nog steeds ‘mijn’ stad en ik kom er ook nog vaak. Schrijf wat je kent, zegt men.

- Het Hilton, de Muze, de Eiermarkt, de Nationalestraat, … Het is jou maar al te goed bekend. Is er een kans dat je ooit een verhaal verzint dat in Portugal speelt? Dat je zo vertrouwt raakt met je nieuwe leefomgeving dat het het kader kan vormen voor een nieuw verhaal, een thriller?

o Jazeker, en dat heb ik ook al gedaan (Roadtrip naar Nergens speelt zich af in Portugal), dus ik denk dat ik beide ga blijven doen. Ik vraag me af wat lezers daar zelf eigenlijk van vinden? Lezen Vlaamse en Nederlandse lezers liever een boek waarin ze plaatsen kunnen herkennen, of krijgen exotischere locaties de voorkeur? Ik vind het in ieder geval allebei leuk om te schrijven.

- Seren heeft ook enkele jaren in Parijs gewoond, maar keerde terug naar Antwerpen. Jij vertrok met je gezin naar Portugal. Denken jullie ooit weer terug te keren naar België, naar Antwerpen?

o Ik denk het niet, maar wederom: niets is voor altijd, dus wie weet trek ik ooit nog naar een ander land. Permanent terugkeren naar België lijkt me weinig waarschijnlijk, daarvoor bevalt ons leven hier me te goed J

- Hoe sta jij tegenover jouw hoofdpersonage? Is het oké om Seren aardig te vinden?

o Goh, da’s een moeilijke vraag. Seren is zeker niet makkelijk in je hart te sluiten, maar ik vind haar wel erg menselijk. Ze heeft fouten, zoals wij allemaal. Als er iets is waar ik het zelf moeilijk mee heb in fictie, is het wel een personage dat alleen maar goede eigenschappen lijkt te hebben. Dat is totaal niet realistisch. Dus, ja, het is oké.

- Het valt op dat jouw hoofdpersonage opnieuw een jonge vrouw is. Is dat toeval of kies je daar bewust voor en waarom?

o In ‘Koud’ was mijn hoofdpersonage een man, dus ik denk niet dat dit per se iets is wat ik altijd doe, maar ik kan me wel beter in vrouwelijke personages verplaatsen, dus krijgen die van mij vaker een stem. Ook lees ik zelf graag psychologische of domestic thrillers, waar vrouwen meestal de hoofdrol spelen. Ik ga in leeftijd zeker nog wel variëren, maar tot nu toe lenen de verhalen die in mijn hoofd leven zich meer voor personages van rond de dertig. Geen idee waarom!

- Wie of wat gaf je inspiratie tot het schrijven van ‘Ze kwam terug’? Was het naar aanleiding van een nieuwsbericht? Iets wat iemand je vertelde?

o Het was het boek The Secret History van Donna Tartt dat me inspireerde om eens een verhaal over een vriendengroep te schrijven. Alleen zien mijn personages er eerder uit als de jongeren uit de film The Breakfast Club dan als elitaire rijkeluiskinderen. En verder hielpen mijn eigen ervaringen op de middelbare school natuurlijk ook.

- Eens je het idee voor de thriller had, ging het dan vlot om het verhaal ook daadwerkelijk te schrijven? Wat zijn de uitdagingen waarmee je geconfronteerd wordt onder het schrijven van een psychologische thriller?

o Helaas gaat het schrijven bij mij nooit ‘vlot’. Het is echt zwoegen en zweten. Ik kreeg al vrij snel het idee dat iemand uit de vriendengroep vermist zou zijn, maar het hoe en waarom, daar kwam ik pas veel later achter. Ideeën hebben bij mij veel tijd nodig om te rijpen. Ik denk dan ook dat ik aan dit boek bijna 2 jaar heb gewerkt. Een van de grootste uitdagingen is het om steeds in die duistere kant van jezelf te moeten gaan graven, dat eist wel eens zijn tol.

- Je vertoeft lange tijd in het hoofd en leven van Seren. Hoe moeilijk of evident is dat? Deed je research over psychologie, over traumaverwerking?

o Ik heb het geluk dat ik een basisopleiding Psychologie in mijn rugzakje heb zitten en dus vrij goed weet welke coping mechanismen mensen gebruiken. Seren heeft een eetstoornis (Otto trouwens ook) en daar heb ik dan weer ervaring mee omdat iemand die erg dicht bij me staat daar ernstig mee heeft geworsteld. Het is een vreselijke ziekte. Ik heb geprobeerd die aandoening zo realistisch mogelijk weer te geven.

- Jij houdt wel van Grieks drama? Hoe kwam je erbij om het verhaal over Ariadne in deze thriller te verwerken?

o Dat kwam toevallig, omdat ik net Mythos van Stephen Fry aan het lezen was. Ik ben dan bij wijze van research zelf het boek ‘Ariadne’ gaan lezen (van Jennifer Saint) en tegelijkertijd zag ik op Netflix de Duitse serie ‘Dark’, waarin ook een toneelstuk over Ariadne kwam. De symboliek van de draad die zowel een begin als een einde kan zijn, vond ik erg sterk en perfect passen bij dit boek. En ja, als kind heb ik alle mythes gelezen. Wij hadden zo’n reeks boeken die met zwart linnen waren ingebonden, met gouden letters erop. Die heb ik verslonden. Er was toen nog geen Tik Tok, hè J

- Is ‘Ze kwam terug’ een standalone of heb je reeds plannen voor een vervolg?

o Haha! Daar gaan we weer! Na Alleen kreeg ik die vraag ook, en zei ik dat er geen vervolg zou komen maar dat kwam er wel, dus zeg ik nu: geen idee!

- Beeld je in: je wordt zelf personage in een thriller. Wie zou die thriller over jou mogen schrijven en welke rol zou jij willen spelen?

o Pfoeh, goede vraag zeg! Karin Slaughter hakt me in mootjes, dus die liever niet. Misschien Gillian Flynn, van Gone Girl. Ik zou wel een personage willen zijn dat in eerste instantie een slachtoffer lijkt, maar dat tegen het einde triomfeert en er sterker uit komt. Denk ik J

- Welke scène zou je kiezen en waarom als je voor zou lezen?

o Ik vind dat erg moeilijk, omdat mijn ‘beste’ scènes voor mij meestal tegen het einde zitten (vind ik) en dan spoiler ik te veel. Als ik echt moet kiezen, dan denk ik dat ik voor een badscène op het einde ga, maar wat ik me nu zelf afvraag: welke scène vind jij de moeite, Anita?

Die badscène is inderdaad spannend, maar aangezien ik nu best een andere scène kies, ga ik voor het moment waarop Seren Cleo lijkt te herkennen in een tram die voorbijkomt. Met alles wat volgt, de dreigbrieven, de moorden, … De twijfel of Cleo terug is wordt wel heel groot!

- Bezige bij als jij bent, ben je waarschijnlijk al met een nieuw verhaal bezig? Wordt het opnieuw een thriller en zal die opnieuw in Antwerpen spelen? Waarover zal je nieuwe verhaal gaan?

o Hier kan ik nog niet veel over zeggen, omdat ik nog in de beginfase zit en er nog (heel) veel kan veranderen, maar: ja, ik ben ermee bezig en ja, het verhaal speelt zich weer in Antwerpen en omgeving af! Verschijnt in 2026.

2026 staat genoteerd. Als het weer zo’n boek wordt zoals ‘Ze kwam terug’ mag je mij al bij je lezers rekenen! Vanaf nu dus al aftellen naar dat moment.

Dank je wel voor jouw tijd en nog veel succes, Barbara!

Anita voor Thrillerlezers

Ze kwam terug van Barbara De Smedt

 

Spin in een web van bedrog

Seren Engels is met haar label, Dark Angel, een begrip in de modewereld. 10jaar geleden op kerstavond verdween Cleo, één van de zes leden van de Sandwichclub waar ook Seren lid van was.

Wanneer de toenmalige clubleden één na één sterven, belandt Seren in een maalstroom aan beangstigende gebeurtenissen die het harnas dat ze zichzelf heeft aangemeten op barsten doen staan. Aanvankelijk lijkt ze de touwtjes van haar leven strak in handen te hebben. Die ‘controle over haar keuzes’, is haar manier om de demonen uit haar verleden het hoofd te bieden. Haar dagelijkse gevecht met haar eetstoornis en obsessies hebben alles te maken met de loodzware rugzak die ze nu al 10 jaar met zich meezeult. Wat is er gebeurd? Welke rol speelde Seren in de verdwijning van Cleo? Regelmatig herbeleeft Seren in flashbacks momenten met de vijf overige leden van de Sandwichclub en worden de dynamiek in de groep, de vriendschappen en de nijd die hen bonden én tegelijkertijd uit elkaar dreven duidelijk.

Is Seren wel te vertrouwen? De neerwaartse spiraal die haar leven tot een hel maakt, de chaos waaraan ze mentaal ten onder dreigt te gaan, de eenzaamheid die van de bladzijden spat, neigen tot begrip, maar … Ze is de enige bron aan informatie en over het fijne van haar eigen aandeel in de gebeurtenissen houdt ze lange tijd de lippen stijf op elkaar. Wat houdt ze angstvallig geheim?

Het verhaal komt van bij het begin goed op dreef. De hoofdstukken schieten in sneltreinvaart onder je ogen voorbij. De dreiging van een fatale afloop is altijd aanwezig. Een Griekse mythe die de leden van de Sandwichgroep voorbereidden voor het schooltoneel loopt als een rode draad door het labyrint aan gebeurtenissen en aanwijzingen. Op het einde trakteert het plot nog op een twist die eerdere aannames van de kaart veegt.

Barbara De Smedt schrijft heel oplettend voor geuren, kleuren en vormen en beheerst de kunst om zich in het hoofd van haar personage te nestelen. De eenzaamheid, het verlies, de rouw, de schuld en het gevecht voor eigenbehoud worden goed gedoseerd en realistisch uitgewerkt.

‘Ze kwam terug’ is een psychologische thriller die via de aangespannen draad van het web nadert tot de spin die de leden van de Sandwichclub als vliegen één voor één oppeuzelt. Aanrader!

4.5 kraaien

Anita

Verwacht in oktober, deel 3

 19 oktober

De idyllische zomer die rechercheur Martin Twisk met de Duitse politica Annika beleeft wordt ruw verstoord als hij wordt opgetrommeld om een dubbele moord in een naburig miljonairsdorp op te lossen. Bovendien aarzelt Annika, ondanks het feit dat ze een veilige haven gevonden lijkt te hebben bij Martin, geen moment als ze de kans krijgt wraak te nemen op haar voormalige partijgenoten, schoonfamilie en alle andere mensen die haar zo meedogenloos hebben laten vallen en vertrekt naar Berlijn. Beiden komen ze vijanden tegen op hun pad, maar de meest gevaarlijke vinden ze in zichzelf.

31 oktober

Dit is het verhaal van drie vrouwen die alles hebben verloren. Daarom zijn ze zo gevaarlijk.

Aura Reyes’ luxe leven stort in wanneer ze onterecht wordt veroordeeld voor fraude en witwassen. Het is allemaal de schuld van Ponzano, de baas van de bank waar ze vroeger werkte. Nu haar leven in duigen is gevallen zint Aura op wraak. In de gevangenis ontmoet ze Mari Paz, een vrouw met een duister verleden, die instemt om haar te helpen. Ook sluit Sere zich bij hen aan, een hacker met een vlijmscherpe geest. Ze werkte vroeger ook voor Ponzano en heeft zo haar eigen redenen om hem tegen te werken.

De drie vrouwen betreden de duistere kant van de bankwereld om Ponzano te saboteren. Hij heeft slechts één doel voor ogen: zijn bank fuseren met de grootste bank van Europa om zo nog machtiger te worden. Hij zal zich door niets laten tegenhouden, zelfs als dat betekent dat hij de levens van miljoenen mensen verwoest. Wie kan hem nog stoppen?

9 oktober

Een voortrazende thriller, vol plotwendingen en commentaar op de huidige tijd. Hoeveel offeren we op voor onze overtuigingen? En hoe vinden we nog verbinding in een verdeelde wereld?

Een bizar incident boven het Vaticaan. Een wereldwijde kettingreactie van aanslagen. Een jonge leerkracht loopt het plein van het Vaticaan op. Een paar minuten later is hij het slachtoffer van een spectaculaire aanslag en ziet de halve wereld live zijn gruwelijke doodsstrijd. Kait durft al vijf jaar zijn flatje niet uit. Hij ziet de beelden en weet dat hij nog één dag heeft om zijn dochtertje te redden. Maar vindt hij haar, voordat anderen hém vinden? Dounya is Kaits thuiszorgmedewerker. Ze besluit hem te helpen in zijn gevaarlijke zoektocht door een wereld die razendsnel uiteenvalt in een kettingreactie van aanslagen. 'De hoogvlieger' is een voortrazende thriller, vol plotwendingen en commentaar op de huidige tijd. Hoeveel offeren we op voor onze overtuigingen? En hoe vinden we nog verbinding in een verdeelde wereld

26 oktober

Vijftien jaar na de ontvoering van Julie Meskens blijft Oscar, de man achter deze daad, spoorloos. Dan verdwijnt Julies tienerdochter Hannah. Onderzoeksjournalist Pieter De Saegher, die indertijd de zaak volgde, gaat op zoek naar Hannah en raakt hierdoor verwikkeld in een gevaarlijk spel dat hem naar het koude Lapland voert. Terwijl de temperatuur daalt en de spanning stijgt, ontdekt Pieter de ijzingwekkende waarheid.

11 oktober

In het vierde en laatste deel van de Chaja-serie zijn de beproevingen voor Chaja nog niet voorbij. Boudewijn Walraven heeft haar het grootste deel van zijn vermogen en bezittingen nagelaten, maar wel onder een aantal strikte voorwaarden. Chaja twijfelt of ze de erfenis zal accepteren.

Lucinda en haar broer Pepijn vinden dat zij als wettige erfgenamen recht hebben op de erfenis en hun wrok tegen Chaja laait weer op. Ze schuwen geen enkel middel om zo veel mogelijk van de nalatenschap in handen te krijgen en maken daarbij dankbaar gebruik van hulp uit onverwachte hoek.

11 oktober

Bejubelde debuutthriller met veel lof van internationale thrillerschrijvers.

Jake Jackson staat bekend als een van de meest ambitieuze rechercheurs in Londen. Als hij op een dag een brief ontvangt waaruit blijkt dat zijn oom hem al zijn eigendommen heeft nagelaten, waaronder een woonboerderij op het platteland inclusief bibliotheek met eerste drukken van populaire thrillers, is zijn keuze snel gemaakt: hij vertrekt naar Little Sky.

Zijn nieuwe leven biedt Jake alles wat hij wenst, tot tijdens de jaarlijkse speurtocht in het dorp de botten van een jonge vrouw worden ontdekt en hij opnieuw in de rol van rechercheur wordt geduwd. In eerste instantie tast hij volledig in het duister, dus hij zal het over een andere boeg moeten gooien. Staan de antwoorden misschien in ’s werelds bekendste thrillers?

26 oktober

Emily gaat trouwen en alles rond haar uitbundige kasteelbruiloft is tot in de puntjes geregeld. Er zijn slechts drie details waar Emily geen invloed op heeft: het weer, haar moeder Annika en haar oudere broer Erik. Het weer pakt fantastisch uit, maar tijdens het extravagante huwelijksfeest lopen de spanningen onder de gasten op. Wanneer in de donkere kasteeltuin een gruwelijke ontdekking wordt gedaan, komt veel wat verborgen was aan het licht.

Tot de dood ons scheidt draait om twee families van wie het gewone leven, vol voetbaltrainingen en gezamenlijke verjaardagen, wordt verscheurd door een auto-ongeluk waarbij een familielid betrokken is.

Acht jaar later worden beide families herenigd op de bruiloft, waar duidelijk wordt dat alle wonden uit het verleden nog lang niet zijn geheeld. Je kunt een geheim nog zo goed bewaren, de waarheid komt uiteindelijk altijd boven…

Uitgebroed met Barbara De Smedt

 In welk jaar lag jouw eerste thriller vers van de pers in de boekenwinkel?   Welke titel kreeg jouw debuut?

‘Alleen’ verscheen eind 2020, 26 oktober om precies te zijn. Wauw, dat is nog maar iets meer dan een jaar geleden! Ongelofelijk wat er op een jaar allemaal kan veranderen...
 

Was je voor je thrillerdebuut uitkwam al langer met schrijven bezig?

Ja, maar nog niet zo lang. Ik had een jaar eerder samen met mijn vriendin Joke de roman ‘Blauw’ uitgebracht onder de naam J.B. Ocean en daarvoor blogde ik wel eens. Maar ik had dus nooit eerder fictie geschreven, zelfs geen kortverhaal.

Wie was jouw eerste uitgever?   Wat betekende het voor jou dat deze uitgever met jou in zee wou gaan? 

Mijn eerste en ook enige uitgever is Hamley Books. Sandra Vets benaderde ons nadat we ‘Blauw’ eerst in eigen beheer uit wilden geven. Ik vond het een waanzinnige eer dat ze ons boek goed genoeg vond om het via de officiële weg opnieuw uit te brengen. Toen ze daarna vroeg of ik ook interesse had om solo iets te schrijven was ik meteen enthousiast. Ik kan eigenlijk nog altijd niet geloven dat ik mezelf nu ‘auteur’ mag noemen.
 

Is jouw debuut nog altijd van speciale waarde voor jou?  Gebeurt het nog wel eens dat je het terug vastpakt en passages herleest?

Herlezen doe ik niet, dan zou ik meteen dingen willen gaan veranderen, maar ik ben er wel apetrots op, nog steeds. ‘Alleen’ is in die zin voor mij heel bijzonder omdat het gebaseerd is op iets dat ik zelf echt heb meegemaakt. Bovendien schreef ik het tijdens de allereerste lockdown en heb ik dus alle emoties van angst, onzekerheid en eenzaamheid in het boek kunnen verwerken. 
 

Ben je er nog steeds trots op?

Ik ben heel erg trots op ‘Alleen’, en dankbaar voor de deuren die zijn open gegaan.
 

Zou je het verhaal weer zo schrijven?

Moeilijke vraag… Ik denk dat ik bepaalde zaken anders zou aanpakken, maar het verhaal (hoe het begint, wat er gebeurt, hoe het eindigt) zou wel hetzelfde blijven. Misschien zou ik bepaalde personages wat eerder in het boek introduceren, maar eigenlijk is dat echt moeilijk te zeggen vandaag. Het is goed zoals het is!

 

Weet je nog hoe het publiek reageerde op jouw debuut?  Was het een groot succes qua leesreacties, verkoop?  In Vlaanderen?  In Nederland?

‘Alleen’ raakt bij de lezers een gevoelige snaar, heb ik gemerkt. Ze worden oprecht geraakt door het boek, door de personages. Het werd trouwens door Vrouwenthrillers.nl op de shortlist geplaatst voor Beste Nederlandstalige Thriller en door het Nederlands Thrillerfestival werd het genomineerd voor de Bronzen Vleermuis. Dus, als ik er nu bij stil sta, is het volgens mij een groter succes in Nederland dan in Vlaanderen, haha! Qua verkoop weet ik het niet precies, de eerste druk was al na enkele weken uitverkocht, maar daarna weet ik niet. Dat maakt voor mij ook minder uit, als mensen hem maar lezen en weer doorgeven, dan ben ik super blij. O, en als ze me laten weten hoe ze hem vonden, da’s nog het leukste van heel het proces.
 

Kwam het boek in de VN thrillergids en hoe werd het boek daarin beoordeeld?  Hecht je daar belang aan?

Ja het kwam er in met maar liefst 2 (twee!) sterren, waarmee ik oprecht blij ben. Je mag niet vergeten dat dit een boek van een debutant is die op enkele maanden tijd een manuscript bij elkaar schreef. Het commentaar was eigenlijk niet slecht. De recensent vond het wel allemaal wat ‘melodramatisch’ als ik me goed herinner. Tja, wat kan ik zeggen? Hij of zij heeft allicht gelijk. Ik heb echt mijn ziel en mijn hele emotionele leven tussen die zinnen verwerkt. Maar spannend werd het wel bevonden. Hoera! Mijn ambitie is nu om met een volgend boek drie sterren te halen :)

Win Roadtrip naar nergens van Barbara De Smedt GESLOTEN

 Wanneer Michelle Deckers ervan overtuigd is alles kwijt te zijn, stapt ze in haar oude Volvo en vertrekt. Bestemming: onbekend. Aan de Portugese kust ontmoet ze Isa, een Française die samen met haar dochtertje rondtrekt in een Volkswagen busje. Hun prille vriendschap wordt meteen op de proef gesteld: op het strand spoelt het gruwelijk verminkte lichaam van een man aan. Wat is er met hem gebeurd? En waarom gedraagt Isa zich plots zo vreemd? Dan valt er een tweede dode, geen onbekende deze keer. Voor Michelle het beseft, begint de gevaarlijkste rit van haar leven.

Hoe herkenbaar is Portugal waar het hoofdpersonage rondtrekt voor Barbara De Smedt zelf? Stuur jouw antwoord naar Thrillerezersblog@gmail.com ovv Roadtrip.

In gesprek met Barbara De Smedt

 

In 2020 verscheen ‘Blauw’.  Vriendinnen Barbara De Smedt en Joke Vander Aa publiceerden hun eerste boek onder het pseudoniem J. B. Ocean.  Vorig jaar ging Barbara solo met de psychologische thriller ‘Alleen’.  En ze is terug!  Met haar tweede psychologische ‘Roadtrip naar nergens’.  Barbara De Smedt heeft duidelijk de schrijfmicrobe te pakken.  Op naar Portugal dus, om de schrijfster enkele vragen in verband met haar laatste ‘kindje’ voor te leggen.

• Hallo Barbara.  Blij je weer te mogen spreken!  Alles goed met jou?  Al helemaal thuis in Portugal?

Ja hoor, we wonen hier nu achttien maanden en ik zou het niet anders meer willen! Al wilde ik wel dat ik meer naar België zou kunnen reizen om familie en vrienden te bezoeken, maar door dat lelijke virus kan dat nog niet.

• Na ‘Alleen’ ligt nu jouw volgende soloproject ‘Roadtrip naar nergens’ in de winkel.  Heb je nu voor jezelf bevestigd gekregen dat je voluit voor het schrijven gaat?

Ik denk daar niet zo over na. Op dit moment maakt schrijven een groot deel van mijn leven uit, dus nu zeg ik volmondig ‘ja!’, maar je weet nooit wat de toekomst brengt.

• Kan je op dit moment al leven van je schrijven?

Nee, haha! Ik heb net de eerste royalties van ‘Alleen’ ontvangen, voor 2020. Maar dat ging maar over twee maanden (november en december) want het boek kwam pas op het einde van het jaar uit. Royalties worden jaarlijks betaald, dus voor mij is het wachten nu tot april 2022. Ik denk dat het bijna onmogelijk is om als Vlaamse van je boeken te leven, of je moet Lize Spit heten en vertaald worden.

• Wat vond je nu het gemakkelijkst: je eerste boek ‘Alleen’ schrijven of je tweede ‘Roadtrip naar nergens’?

Een boek schrijven is super hard werken voor mij, dus makkelijk zou ik geen van beide noemen. Al werkte ik aan Roadtrip iets meer gestructureerd, waardoor ik minder heb moeten herschrijven.

• Bevat ‘Roadtrip naar nergens’ autobiografische elementen?  Schreef je dit boek met je eigen ‘roadtrip’ in gedachten?

Niet autobiografisch in de zin van dat ik me met een van de personages identificeer, maar er zitten wel details in die ik uit mijn eigen leven heb gehaald, zoals de autoband die Michelle op het strand vindt, met daarop ‘percebes’ en die haar aan een kerstkrans doet denken. Die heb ik zelf gevonden. Net als de haai.

• Hou je goede herinneringen aan die reis?  Is er een anekdote die je zou willen delen met ons?

Hele goede herinneringen. Oei, een anekdote, daar moet ik diep over nadenken. Er is zoveel gebeurd! Ik hield er wel een blog over bij, misschien is dat leuk om naar te verwijzen? www.lazybird.be

• Denk je ooit nog terug te keren naar België?  Zou het eindstation van jullie reis in België kunnen liggen?

Zeg nooit nooit, maar ik heb echt geen idee. Voorlopig is Portugal ons thuisland en wil ik dat mijn dochter hier afstudeert van de middelbare school. Daarna zien we weer verder.

• Michelle vindt een blauwe haai op het strand.  Dat is jou ook al overkomen, dacht ik.  Ben je er dan ook naast gaan liggen?  Was je op dat moment al ‘Roadtrip’ aan het schrijven en was dat jouw manier van inleven in jouw verhaal?

Ja ik ben er dus ook naast gaan liggen, al was de mijne wel kleiner dan die van Michelle. Maar ik ben dat beeld pas gaan gebruiken toen het in me opkwam tijdens het schrijven, het was zeker niet bewust.

• Zo’n vondst is dan toch van goudwaarde?  Zoek je daar bewust naar?

Nee, echt niet. Leef je leven, schrijf erover. Als je heel de tijd met je boek in je hoofd zit kan je niet leven. Je kan dat trouwens niet forceren. Je kan wel bewuster leven, of liever bewuster be-leven, dat helpt.

• Voor Michelle betekent naast een haai gaan liggen qua uitdaging al heel wat.  Waarmee heb jij jezelf ooit al ferm uitgedaagd?

Ik ben gaan snorkelen in Tahiti, waar ook veel haaien zitten. Ik ben eigenlijk bang van water, haha!

• Ben jij een durfal?  Een avonturier?

Nee! Integendeel! Maar ik hou wel van een uitdaging en zoek graag de grenzen van mijn comfortzone op door ‘ja’ te zeggen tegen dingen waartegen ik beter ‘nee’ zou zeggen.

• Wat staat er al lang op jouw bucketlist en wil je zo vlug als mogelijk afstrepen?

Bovenaan stond bij mij jarenlang ‘een boek schrijven’, maar dat hebben we dus gehad, haha. Ik zou graag opnieuw rondreizen met de camper, maar dan ook door Scandinavië.

• Michelle had Heleen.  Heb jij ooit een Heleen gehad?

Jazeker, ik was ook een outsider en had een topvriendin die grappig en intelligent was, en een even grote outsider als ik.

• Michelles auto hangt met haken en ogen aan elkaar.  Zou je het zelf aandurven om met zo’n gammel exemplaar een grote reis te maken?

Nee, echt niet. Alles moet tiptop zijn, anders zoek je problemen.

• Haar gps en gsmoplader zijn zaken die ze echt mist.  Welke dingen zou jij niet willen missen op roadtrip?

Mijn laptop J

• De roadtrip is bepalend voor het verdere leven van Michelle.  Het is een trip met vallen en opstaan.  Heb jij dat onder het schrijven ook echt allemaal aangevoeld (de stress, het wantrouwen, de onzekerheid, …)?  Was het schrijven van ‘Roadtrip naar nergens’ een emotionele tocht voor jezelf?

Hmm, niet echt voor mezelf, maar ik leefde wel met haar mee. Ik wilde zo graag dat ze vond waarnaar ze op zoek was en ik denk dat haar dat gelukt is. Doorheen het boek leert ze zichzelf goed kennen.

• Vooraleer je vertrekt maak je een playlist aan.  Wie mag niet ontbreken in jouw lijst?

Ik heb voor het boek een Spotify lijst gemaakt, wat daarop voor mij een belangrijk nummer is, is ‘Poison’ van Alice Cooper. Een heerlijke meezinger voor in de auto, trouwens.

• Bespeel je zelf een instrument?  Een ukelele, bv.?

Nee, geen enkel. Daarom ben ik met een muzikaal multitalent getrouwd ;-)

• Je neemt toch wel boeken mee op reis?  Welke moeten zeker in jouw valies zitten, op het dashboard liggen?

Ik neem nooit een boek mee dat ik al gelezen heb, dus vandaag zou ik Mijn Lieve Gunsteling in de auto leggen, want die lees ik momenteel.

• Zou je ooit overwegen om een echte reisgids samen te stellen waarin je toeristische plekken beschrijft, je horeca-ervaringen deelt, …?

Nee, ik heb een beetje inzicht gegeven in waar we geweest zijn en wat we gedaan hebben door erover te bloggen, maar verder reiken mijn ambities niet.

• Je hebt het oa over percebes, over de pasteis de Belèm.  Ben je al gewend aan de Portugese keuken?  Is het een verrijking van je persoonlijke dieet of eet je nog steeds de gewone Belgische kost?

Ik eet vegetarisch, dat is dus noch Belgisch, noch Portugees! Al laat ik me af en toe wel verleiden door een sapateira (een krab gerecht).

• Wat is jouw Portugese favoriete gerecht, ingrediënt, drankje, …?

Zonder twijfel de Vinho Verde, heerlijk fris, zomers en sprankelende wijn.

• In heel wat van jouw metaforen speelt de oceaan een grote rol.  Hoe belangrijk is de oceaan in jouw leven?

Heel belangrijk, ik weet niet waarom. Ze boezemt me angst in, maar ik word er ook rustig van. De tweede naam van onze dochter is Ocean-Lily en het pseudoniem waaronder ik samen met Joke Vander Aa schrijf is J.B. Ocean, dus...

• Voel jij je nu voortdurend in vakantiemodus?

Helaas niet, dat heb ik ook alleen maar als ik ergens anders ben dan thuis.

• In ‘Roadtrip naar nergens’ klinkt af en toe een flinke portie cynisme door.  Is dat cynisme van de schrijfster Barbara of is het geheel toe te schrijven aan het personage?

Oei, moeilijke vraag. Ik hoop dat ik niet te cynisch ben, maar ik ben wel opgegroeid in een omgeving waar cynisme bon ton is, dus vandaar waarschijnlijk.

• ‘Roadtrip naar nergens’ wordt verfilmd. Jij mag de cast kiezen.  Welke Vlaamse of Nederlandse acteurs en actrices zou je selecteren?  Waarom?

Wow. Dan moet ik eerst Vlaamse en Nederlandse acteurs leren kennen, haha! Misschien hebben jullie daar een beter zicht op? Voor Aline zou ik zo’n Vanessa Paradis type nemen, voor Isa iemand a la Isabella Rosselini, voor Michelle een lange actrice met rood haar... Hm... wie o wie?

• Enkele dilemma’s.  Leg je je keuze ook even uit?

-      Kampeerbus of personenwagen?

Kampeerbus, je hebt je huis altijd bij.

 

-      Camping of hotel?

Camping als het mooi weer is, anders hotel.

 

-      De kust of het binnenland?

Zeker de kust, tenzij die te toeristisch is.

 

-      Vaste stek of onderweg?

Dan toch een vaste stek.

Laat ik het hier bij houden.  Of misschien …

•  Ben je al met een volgend boek begonnen?  Kan en wil je er al iets over kwijt?

Ik ben nu samen met Joke aan een nieuwe J.B. Ocean bezig, die komt er in mei 2022. Net als ‘Blauw’ speelt het boek zich af in Antwerpen, al maken we ook een klein uitstapje naar Italië. Je kan je verwachten aan een boek met humor en ook wel flink wat emotie.

Mijn eigen volgende thriller zal pas eind 2022 verschijnen en wordt een vervolg op ‘Alleen’.

 

Jij hebt duidelijk de smaak te pakken!  Blijf vooral schrijven!  Wij van Thrillerlezers! volgen jou op de voet.

Het ga je goed ginds in Portugal!

 

Bedankt!

 

 

 

Roadtrip naar nergens van Barbara De Smedt

 

De wet van Michelle

Nadat vorig jaar (2020) schrijfster Barbara De Smedt solo ging met ‘Alleen’, bevestigt ze haar schrijversambities met de psychologische thriller ‘Roadtrip naar nergens’.

Kleuterjuf Michelle Deckers vertrekt op roadtrip in haar aftandse Volvo.  Een ontmoeting op een zuiders strand zet het leven van de jonge vrouw volledig op zijn kop.

De eerste bladzijden van het boek doen al een aantal alarmbellen afgaan en laten je al meteen naar adem happen. 

Het plot van ‘Roadtrip naar nergens’ zit ijzersterk in elkaar.  Wanneer het portier van de Volvo open gaat en de motor aanslaat, vervagen de contouren van het boek.  Het ik-personage trekt je het verhaal in en neemt je mee op een spannende reis.  Heden of flashback, je zit midden in de actie.  De oude Volvo rijdt dan wel richting zuiden, de ‘reis’ die Michelle heeft een minder zekere bestemming.  Haar persoonlijke queeste zorgt voor emotionele hoogtes en laagtes.  In de hitte van Portugal raken de gemoederen serieus verhit.

‘Roadtrip naar nergens’ prikkelt de zintuigen.  Het is genieten van mooie zonsop- en -ondergangen, van het zout van het water, het zand op het strand, de hitte en ’s avonds een knetterend kampvuur.  Outkast, Pearl Jam, Alice Cooper en Bryan Adams reizen mee door de autoluidsprekers. Een vakantie uit de boekjes. 

Ware het niet dat … Al van bij het begin van de reis hangt er een soort van onbehagen over het verhaal.  Een toevallige ontmoeting stuurt de plannen van Michelle danig in de war, de vondst van een lijk zonder hoofd en ledematen jaagt de reisgezellen de stuipen op het lijf.  Net zoals Portugal zindert in de hitte, zindert ‘Roadtrip naar nergens’ in spanning.  Van wie is dat lijk op het strand, wordt Isa echt achternagezeten, wie zijn die mysterieuze surfers, …?  Nergens boet het verhaal in aan intensiteit.  De spanning gaat al van bij het begin de hoogte in en blijft altijd hoog gespannen. De cliffhangers op het einde van de hoofdstukken zorgen telkens weer voor pieken die doen verder lezen. Genoeg verrassingen en onzekerheden die Michelle tot het uiterste drijven en de zenuwen van de lezer op de proef stellen.  De schrijfster manipuleert handig en subtiel het brein van de lezer.  De info over het misdadig brein wordt zuinigjes vrijgegeven. Barbara De Smedt zet je zonder scrupules op het verkeerde been. Het boek lezen is gissen en ook weer missen.  En dus wissel je regelmatig het geweer van schouder.  Om dan naar het einde toe, wanneer je eindelijk meent dat je alles hebt gehad, alweer omvergeblazen te worden door een finale twist.  Een mindf*ck!

‘Roadtrip naar nergens’ is veel meer dan een reisverslag met vermelding van toeristische plekken in Portugal.  Het is tegelijkertijd de introspectieve reis van Michelle, een ‘zoektocht’ die voor diepgang en evolutie van het personage zorgt en die van ‘Roadtrip’ terecht een ‘psychologische’ thriller maakt. Dat Michelles meest kenmerkende karaktertrek wordt verbonden aan een typisch Portugese lekkernij is heel leuk en origineel bedacht door de auteur.

De autoreis alsook de innerlijke reis van Michelle worden heel beeldend onder woorden gebracht. Zelfs een doodgewone plas laat Barbara vrolijk klateren. Spannende passages wisselen af met poëtische beschrijvingen die perfect de gemoedstoestand van de karakters weergeven.  Vaste uitdrukkingen worden in een origineel op de situatie geënt jasje gestoken wanneer Michelles moeder haar misprijzen niet onder ‘haar autostoel’ steekt.  De oceaan, de zon, de roofvogels zijn vaste ingrediënten in mooie metaforen die talrijk aanwezig zijn in het boek. De libelle in woord en beeld is een vast weerkerend ‘personage’ met grote symbolische waarde.

Roadtrip naar nergens’ is een spannende thriller met veel aandacht voor de psychologie van het hoofdpersonage.  Deze psychologische thriller leest als een rollercoaster die je op het einde, wanneer je nog helemaal beduusd bent van de rit, met een bons van formaat het boek uitgooit.

4,5 kraaien

Anita

Roadtrip naar nergens van Barbara de Smedt

  

‘Roadtrip naar nergens’, dat is waar Michelle mee start wanneer ze denkt echt niets meer te hebben. Ze vertrekt met haar oude Volvo richting het zuiden en ziet wel waar ze uit gaat komen. Dat ze tijdens deze reis, gezien haar schamele budget, moet slapen in haar auto is voor Michelle echt wel een hobbel om te nemen. Maar ze doet het! Dit zal niet de enige uitdaging zijn die Michelle op deze Roadtrip voorgeschoteld krijgt, zal ze durven om deze allemaal te nemen?

 

Wanneer Michelle aan de Portugese kust op een kleine camping is belandt, ontmoet ze de vrolijk babbelende vijfjarige Frey. Samen met haar moeder Isa is ze aan het rondtrekken met een Volkswagenbusje. Michelle heeft gelijk een klik met Frey en de volgende dag gaan ze met zijn drieën naar het strand. Daar aangekomen is de pret van korte duur, er is namelijk iets verderop iets aan de hand. Isa vraagt aan Michelle op polshoogte te gaan nemen. Er blijkt een gruwelijk verminkt lichaam van een man te zijn aangespoeld. Isa wil maar een ding en dat is zo snel mogelijk terug naar de camping. Michelle vindt dat Isa zich ook wat vreemd gedraagt en wil er achter komen waarom. Maar zal Isa Michelle vertrouwen en het achterste van haar tong laten zien?

 

Barbara de Smedt heeft een prettige en vlotte schrijfstijl. Doordat zij haar personages goed heeft uitgewerkt weet ze me het spannende en boeiende verhaal in te trekken. Michelle maakt door de onverwachte gebeurtenissen waarin ze belandt echt een ontwikkeling door. Ongewild wordt haar ook nog het vuur aan de schenen gelegd, zal ze zich hier goed door heen slaan? 

Isa, is ontzettend op haar hoede, kan gezellig zijn maar oogt ook wat angstig en haar gedrag kan omslaan in die van een furie! Dit gedrag zorgt er dit keer voor dat ze haar zelfbeheersing helemaal verliest waardoor ze in een verschrikkelijk situatie terecht komt en Michelle met een enorm probleem opzadelt.

 

Ik heb genoten van ‘Roadtrip naar nergens’. Zeker ook van de ontknoping! Verschillende keren heeft de auteur me op het verkeerde been gezet maar op enig moment wist ik wie de dader was. Althans dat dacht ik. Het is dan erg leuk wanneer de auteur aan de ontknoping een situatie meegeeft die je helemaal niet verwacht waardoor je denkt van serieus? Neeee echt niet! Dus toch wel. Heel knap door Barbara geschreven! 

 

4 Kraaien

Jacqueline

 

Column Barbara De Smedt

 

Het verschil tussen expats en immigranten

 

Ik woon nu anderhalf jaar in Portugal. Op tweede kerstdag 2019 reed ik samen met man, dochter, hond en kat met hebben en houden voor de allerlaatste keer de oprit van ons huis in Schoten af.

Bye bye Belgium!

Van toen af begon voor ons het avontuur: hoe overleef ik in een ander land? We spraken enkele woorden Portugees en hadden grootse plannen om via privéles en het vanzelfsprekend grote sociale leven dat we ter plaatse zouden uitbouwen onze woordenschat bij te spijkeren.

Dat sociale leven bleef door Corona helaas tot een minimum beperkt, de privélessen onbestaande. Maar geen probleem: we sloegen ons doorheen de eerste lockdown en spijkerden ons Portugees bij in de supermarkt. We vochten met de plaatselijke bureaucratie (waar zelfs de Portugezen over klagen) en slaagden er na veel bloed en zweet te hebben gelaten in om aan een verblijfsvergunning te geraken, een bankrekening te openen en onze wagens te importeren. Ja, zelfs een bedrijf oprichten lukte.

Slechts één keer ervoeren we hoe het voelt om immigrant te zijn, toen iemand ons niet wilde helpen omdat we niet voldoende Portugees spraken. En zelfs die keer dacht ik nog: tja, we zijn te gast in dit land, dus is het maar normaal dat men dat van ons verwacht.

Maar die ingesteldheid heeft niet iedereen, zo blijkt. Op de verschillende Facebook groepen waarvan ik me lid had gemaakt om steun en tips van lotgenoten te krijgen, zie ik soms wel eens een klacht verschijnen. Over dat die ene persoon van die ene winkel geen Engels sprak en de schrijver van de klacht niet kon helpen bij het probleem met zijn wasmachine/auto/zwembadpomp. Wat een schande dat wel niet was. Daarop komt soms bijval van anderen, mensen die net als wij hier zijn komen wonen, maar die zichzelf niet als immigrant zien. ‘Expats’ noemen zij zichzelf.

Wat gek, dacht ik. Waarom noemen deze mensen, die uit landen als België, Nederland, het VK of Amerika komen zich expats, en waarom noemen diezelfde mensen lotgenoten die uit pakweg Indië of Marokko komen immigranten?

Het heeft met geld te maken, legde men mij uit. ‘Wij’ (zeiden de expats op Facebook) zijn geen immigranten want wij hebben geld, wij zijn niet om economische redenen verhuisd, dus zijn wij expats.

Huh? En het belastingvoordeel dat jullie hier hebben dan?

Ik ben het maar even zelf gaan opzoeken, en wat blijkt? Een expat is iemand die tijdelijk in het buitenland verblijft voor haar werk. Vooral dat woord ‘tijdelijk’ is van belang. Zodra je je definitief in een ander land vestigt, ben je dus geen expat meer maar een immigrant. Net zoals ik, net zoals mijn gezin. En dan pas je je aan en leer je de taal.

Natuurlijk klinkt expat een stuk chiquer dan immigrant. Dat snap ik. Maar door te ontkennen wat je bent, en dus niet te integreren en de taal te leren, verlies je meer dan alleen maar het respect van de Portugezen. Je verliest de kans je onder te dompelen in een prachtige cultuur.

Ik ga gauw de beheerders van de Facebook groep ‘Expats in Portugal’ (met 6800 leden) een berichtje sturen met de suggestie de naam te veranderen naar ‘Immigrants in Portugal’. Benieuwd naar hun reactie!

 

Barbara De Smedt

 

 

Alleen van Barbara de Smedt

 

Titel: Alleen
Auteur: Barbara de Smedt
Uitgeverij: Hamley Books
Jaar uitgifte: oktober 2020
Recensie door: Anita
Kraaien:  4

Erotomanie

Eerder schreef Barbara De Smedt samen met Joke Vander Aa onder het pseudoniem J. B. Ocean ‘Blauw’. Nog steeds onder de vleugels van Uitgeverij Hamley Books, gaat de inmiddels naar Portugal geëmigreerde schrijfster solo. ‘Alleen’ ligt sinds oktober in de boekhandel.

De cover is alvast uitnodigend. De grijsgroene tonen, het lege ledikantje, ‘obsessie’, ‘baby’ en ‘wraak’ scheppen verwachtingen. In het boek onthult de verwijzing naar de statistieken betreffende stalking onmiddellijk het hoofdthema.

‘Alleen’ leest in vijf delen. Elk deel wordt voorafgegaan door een zwart-witfoto waarvan de betekenis duidelijk wordt naarmate de bladzijden worden omgedraaid. Heel pakkend zijn de liedjesfragmenten die elk deel inleiden. Ze passen één voor één perfect bij de tekst die volgt en maken de lezer nog meer ontvankelijk voor het verhaal.

Er waren eens … Met de gebroken stem en de legendarische verzen van Jacques Brel in mijn hoofd, maak ik kennis met twee kwetsbare jonge mensen. Julie Meskens stelt zich voor als een losbandige flirt die vlucht van de ene onenightstand in de andere terwijl ze zich te buiten gaat aan overmatig drankmisbruik. Zij is de ‘ik’-persoon in het boek. Om Oscar te leren kennen, gaat het verhaal een flink aantal jaren terug in de tijd. Zoals er gewisseld wordt tussen het verhaal van Julie en Oscar, zo schakelt het ook tussen heden en verleden. Duidelijk is dat beide personages de last van het verleden met zich meedragen.

Terwijl het personage van Julie heel oppervlakkig blijft - conform haar levensstijl – in het eerste deel van het boek, ziet de lezer in het verleden Oscar evolueren tot wie hij uiteindelijk is geworden in 2005. Het is een beklijvend portret dat niet onberoerd laat. Hartverscheurend hoezeer een precaire gezinssituatie en eenzaamheid een kind kunnen kapotmaken. Voeg daar nog een persoonlijkheidsstoornis aan toe en je hebt de ingrediënten voor een personage dat een gevaar vormt voor zijn omgeving en zijn ‘prooi’. Door voor Oscar de ‘hij’-vorm te blijven gebruiken, tempert de auteur het gevoel van empathie voor de jonge Oscar. Afstand lijkt geboden! Korte zinnetjes kondigen aan dat het de verkeerde kant opgaat met hem. En dan, wanneer er voldoende info over Oscar is vergaard, bevinden de beide personages zich niet alleen allebei in 2005, maar bovendien ook nog in elkaars hele dichte nabijheid. En je voorvoelt het zo, dit gaat narigheid opleveren.

Vanaf dan komt de focus te liggen op Julie – én Tom – en op het proces dat ze gedwongen doormaakt. Ondanks alles wat Julie moet doorstaan, slaagt ze er niet in om mij overstag te laten gaan voor haar. Oscar/Floris houdt dan wel de controle, maar deemstert naar de achtergrond. Tom en Eloise trachten een front te vormen, maar blijven in het decor hangen. De intensiteit die wordt ervaren in het eerste deel van het verhaal, lijkt te zijn afgenomen in het tweede deel.

Nu weet ik niet hoe ik zou reageren in een gelijkaardige situatie, maar de reacties van zowel Julie, als Tom en Eloise, hebben me toch regelmatig de wenkbrauwen doen fronsen en kwamen ietwat ongeloofwaardig over. Dat een vroegere minnaar dan nog gaat bijdragen in de ontknoping ... Zijn gezinssituatie is een los eindje dat bovendien niks toevoegt aan het verhaal.

‘Alleen’ leest heel vlot. Vooral het eerste gedeelte van het boek houdt goed de aandacht vast. Er is onheil op komst. En op een gegeven moment besef je, dat onheil, het is reeds geschied. In het tweede deel begint het aftellen. Op enkele piekjes in de spanningsboog na, gebeurt er niet echt veel. Julie én de lezer wachten op … . Het verhaal ernaartoe had misschien korter gekund.

Ik heb ‘Alleen’ zo goed als in één ruk uitgelezen. Duidelijke taal in vlotte zinnen. Het boek doet je de wereld buiten even vergeten. De bijzondere opmaak door de toevoeging van de foto’s, de mooie stukjes poëzie waarop de lezer wordt getrakteerd … bijzonder. En laat ik niet vergeten de mooie metaforen te vermelden.

p. 163

“Gebiologeerd staart Oscar naar het glas. Een wesp gooit haar kleine lichaam tegen de glazen wand. Hulpeloos stuitert het insect steeds opnieuw van links naar rechts, van boven naar onder. … Maar dat is zonder Oscar gerekend. Hij heeft de bovenkant van het glas hermetisch afgesloten met een schoteltje en voelt zich vreemd kalm. Hij heeft nu de controle. Niet zij.”

Met ‘Alleen’ schrijft Barbara De Smedt een thriller die je menige uurtjes leesplezier bezorgt. Ik kijk alweer uit naar haar volgende boek. Wie weet is het plan van Oscar nog niet helemaal volbracht!

 

Barbara De Smedt ondervraagd

 

Onlangs bracht Barbara De Smedt in samenwerking met Hamley Books ‘Alleen’ op de boekenmarkt.  Thrillerlezers! stelde onder het genot van een digitale koffie en koekje enkele vragen aan de auteur.

● De thrillerlezers! kenden jou voordien als lid van het duo J. B. Ocean.  Wie is Barbara De Smedt?  Stel je je even voor?

Ik ben geboren en getogen in Antwerpen, maar woon sinds december 2019 in Portugal. Een droom die uitkomt. Al sinds ik studeerde voor Vertaler-Tolk wilde ik naar het buitenland. Verder heb ik een man, twee kinderen, een hond en een kat en werk ik nog als online coach.

● Hoe voelde het om solo te gaan en te schrijven zonder Joke   Vander Aa?

Dat was in het begin moeilijk, maar gaandeweg heb ik mijn draai daarin kunnen vinden.

● Je bent ondertussen verkast naar Portugal.  Is jouw verhuis van invloed geweest op de beslissing om ‘Alleen’ alleen te schrijven?  Op jouw schrijverschap in het algemeen?

Nee, ik was al aan het manuscript begonnen voor we verhuisden. Laat ons zeggen dat ik 50% in België schreef en 50% in Portugal. De lockdown heeft wél een invloed gehad. Die beleefde ik hier in Portugal, ver weg van vrienden en familie waarover ik me zorgen maakte. Ik kon me soms heel goed inleven in de eenzaamheid die mijn personages gevoeld moeten hebben.

● Hoe verloopt een dag schrijven ten huize Barbara De Smedt? 

Mijn dag begint altijd met het controleren van mijn mails. Ik beantwoord eerst vragen die ik van mijn coaching klanten kreeg. Daarna neem ik onze Hongaarse Vizsla Luìs mee voor een lange wandeling. Als ik dan helemaal moe en uitgewaaid weer binnen ben, zet ik een kop koffie en schrijf ik een uurtje. Meer zit er meestal niet in, want de plicht roept al snel weer.

● Ooit ben je zelf het slachtoffer geweest van erotomanie.  In hoeverre is ‘Alleen’ autobiografisch?

Ik wil daar omwille van het spoilergehalte niet te veel over zeggen, behalve: lees het Nawoord pas op het einde! Daarin vertel ik wat er echt is en wat niet. Het meeste was dat niet, gelukkig.

● Schrijf je met ‘Alleen’ die episode uit je leven van jou af? Hoe was het voor jou om dit boek te schrijven?

Nee, ik besefte eigenlijk pas tijdens het schrijven wat ik toen heb meegemaakt. Het is allemaal ook al meer dan twintig jaar geleden. Ik had het al langer een plaats gegeven.

●  Heeft Julie trekjes van jou?  Welke?

Amper. Zij is veel zelfzekerder dan ik, veel moediger ook.

● Mede door haar familienaam doet ze me denken aan een bekende BV.  Schreef je met haar beeld in jouw achterhoofd?

Nee, die naam plopte gewoon in mijn hoofd!

● Waarom koos je voor een schuilkelder?  Ben je hiervoor geïnspireerd door ontvoeringszaken die eerder in de media waren?

Ik denk het. Ik ging uit van een ‘Wat als’-scenario. Wat als wat ik toen meemaakte niet tijdig door de politie ontdekt was. Wat als een stalker iemand verborgen wil houden.  

● Hoe moeilijk of gemakkelijk is het om in het hoofd van stalker Oscar te kruipen? 

Moeilijk vind ik dat niet, wel heftig. Ik vind het net heel interessant om zo iemand tot leven te laten komen, maar helaas kruipt hij dan ook wel echt in je hoofd. Ik had het soms lastig om de knop weer af te zetten en het avondeten klaar te maken, bijvoorbeeld.

● In het eerste deel van het boek zet je een heel kwetsbare Oscar neer.  Kan je het opbrengen om begrip te hebben voor de mens die de stalker eerst was?

Mja, er zijn twee aspecten aan Oscar. Enerzijds natuurlijk de manier waarop hij is opgegroeid, dat wens je niemand toe. Maar er was ook een ander probleem aanwezig, een onderliggende pathologie. Als je goed oplet, merk je dat hij al van jongs af aan obsessief gedrag vertoont dat niet alleen aan zijn omgeving te wijten is. Natuurlijk heeft zijn moeder wel voor een enorme trigger gezorgd, en (zonder dat ze het besefte) Julie ook.

● Julie heeft het moeilijk met gevoelens van geluk.  Ze is bang om te verliezen.  Herken jij jezelf daarin?

Nee, helemaal niet. Ik herken me eerder in Tom J

● De fragmenten uit liedjes die elk deel voorafgaan zijn raak gekozen.  Gaat er veel opzoekwerk vooraf aan het invoegen van deze stukjes?  Hoe vind je dàt stukje dat perfect past op dàt moment in de tekst?

Die muziek heb ik als playlist gebruikt tijdens het schrijven. Het zoeken naar de gepaste stukjes tekst heeft me eerlijk gezegd niet veel tijd gekost. Je zou bijna kunnen zeggen dat de muziek er eerst was, en dan pas het boek.

● Lees jij poëzie?  Heb je een voorkeur voor een auteur?  Welke?

Ik ben geen poëzielezer, maar de allergrootste is natuurlijk Paul Van Ostaijen, waarnaar op het einde van ALLEEN ook een knipoog zit. Al is dat niet bewust gebeurd en heb ik dat pas nadien beseft.

● Je schrijft met ‘Alleen’ een thriller.  Is dat ook jouw favoriete leesvoer?

Nee, ik lees ook heel graag een mooie roman!

● Wie is jouw favoriete auteur?  Wat is jouw favoriete boek?

Op dit ogenblik is Elisabeth Gilbert mijn favoriete auteur, vooral haar ‘The Signature of All Things’ en het non-fictie boek ‘Big Magic’ staan hoog in mijn ranking. Maar ook ‘A Man called Ove’ van Fredrick Backman vond ik prachtig.

● Stel, ‘Alleen’ wordt verfilmd.  Aan welke regisseur zou je ‘Alleen’ willen toevertrouwen?  Wie krijgt de rol van Oscar?  Wie van Julie?

We zijn al ik gesprek met Erik Van Looy (grapje!!!). Julie zou ik door een van de dochters Leyers laten spelen, denk ik…? En Oscar… geen idee, een jong aankomend mannelijk talent.J

● Ben je ondertussen al aan een volgend boek begonnen?  Wat brengt de toekomst?  Komt er nog een schrijfproject met Joke?

Ik ben aan een nieuwe thriller bezig, maar daar kan ik nog niet veel over zeggen want die is nog erg pril. Een project met Joke komt er zeker nog, maar niet in de nabije toekomst.

Alvast heel erg bedankt voor jouw medewerking!  Ik wens jou nog heel veel inspiratie en succes!

Bedankt, Anita!