Onze gastrecensent Astrid stelt zich voor

 

Ik ben Astrid, 51 lentes jong en ik woon in Hoek van Holland. Ik ben getrouwd met Thom. We hebben geen kinderen maar wel drie Golden Retrievers, waarvan 1 hulphond met pensioen en Duvel, de jongste die de oudste heeft opgevolgd.

Lezen is mijn grote passie vanaf het moment dat ik kon lezen.

Ik moet dan even diep graven wat mijn eerste boek ooit is geweest.

Naast Pinkeltje en Pluk van de Petteflet, was ik al snel in andere boeken geïnteresseerd.

Het boek ‘Carrie’ van Steven King is het eerste boek dat ik gelezen heb. Ik was er eigenlijk nog veel te jong voor, maar dat boeide me niet. Ik was gelijk verslaafd aan King en nog steeds lees ik zijn boeken graag.

 

Toen ik op de middelbare school zat en leeslijsten kreeg stond daar niet veel op dat ik nog niet gelezen had. Ik vroeg mijn leraar of ik het boek ‘De donkere kamers van Damocles’ van WF Hermans mocht lezen. Dat was oké met de aantekening dat het wel VWO niveau was. Diezelfde avond ben ik in dat boek begonnen en de volgende dag was het uit. Ik heb onder mijn dekbed het verhaal uitgelezen en dat heeft me toen in die tijd zo aangegrepen dat ik dat boek nooit meer vergeten ben. Het verhaal is me dan ook het meest bijgebleven.

 

Wat is dan het beste boek ooit, jee wat een moeilijke vraag zeg. Ik heb niet echt een indeling van best naar slecht, maar het gaat mij echt om welke indruk heeft het boek achtergelaten. Ik moet echt even diep graven. Maar in de tijdsgeest van nu is dat toch wel ‘De Zwerm’ van Frank Schatzing. Zo boeiend en spannend dat het me nooit heeft losgelaten. Als je dit boek leest zijn er veel dingen waarheid geworden en dat is best eng.

 

Dan wordt er gevraagd naar mijn favoriete auteurs. Dat zijn echt te veel om op te noemen. Jeffery Deaver, James Rolins, Stephen King, Anya Niewierra, Marja Boomstra, Sterre Carron.

Maar ook Lucinda Riley en om heel klef te worden soms ook een Danielle Steel tussendoor al het thrillergeweld.

 

Het aantal boeken dat ik lees per week of jaar is heel wisselend. Soms twee per week soms 3. Maar gemiddeld een boek per week.

Het aantal boeken dat ik lees hangt van verschillende dingen. Heb ik veel pijn en kan ik me niet concentreren dan kijk ik TLC, maar kan ook tijdens een vakantie in een ‘flow’ zitten en dan lees ik er drie per week.

Zo lees ik ook graag series, bijvoorbeeld de thrillerserie Rani Diaz van Sterre Carron behoren tot mijn favorieten.

 

Door te lezen kan ik me in een andere wereld bevinden en ben ik vaak niet meer bereikbaar voor mijn omgeving. Ik beleef de verhalen ook echt. De hoofdrolspelers krijgen hun eigen gedaante en dat vind ik het leuke aan lezen.

Zo kan voor mij een verfilming echt slecht zijn omdat de hoofdpersoon niet klopt met het beeld ik van het personage in mijn hoofd heb. Waar ik dat echt mee had was het boek van Bernard Minier ‘Een kille rilling’. De hoofdpersoon kwam totaal niet overeen met wat ik in mijn hoofd had en heb de film uitgezet.

Maar ten goede dan weer ‘The Bone Collector’ van Jeffrey Deaver. Denzel Washington voldeed met eer deze rol en in de boeken die kwamen was mijn beeld in de boeken van Deaver. Maar ik dwaal af, sorry.

 

Mijn favoriete boeken zijn hoofdzakelijk thrillers. Een boek kan mij niet gruwelijk genoeg zijn. Sommige mensen lezen bijvoorbeeld geen boeken waar kinderen een rol spelen, maar bij mij kan het niet gruwelijk genoeg zijn. Het is tenslotte een boek, en alles komt goed. Tussendoor al het thrillergeweld lees ik ook graag een roman. Soms is het heerlijk even geen geweld te lezen.

 

Dit was een kijkje in mijn boekenleven. Heel afwisselend en van het ene uiterste naar het andere uiterste maar dat houdt de afwisseling erin. Rest mij nog om alle trouwe lezers van Thrillerlezers! Een heel sprankelend nieuw jaar te wensen!

 

Liefs Astrid

 

Koudvuur van Cilla en Rolf Börjlind

Titel: Koudvuur
Auteurs: Cilla en Rolf Börjlind
Uitgeverij: AW Bruna
Publicatiedatum: januari 2019
Recensie door Astrid
Waadering: 4.5 kraaien

Korte inhoud:

In een kano op de Mekon rivier in Thailand glijdt Tom Stilton door het water.

In zijn zak heeft hij een foto van een voor hem onbekende man. Hij is op weg naar de zogeheten Gouden Driehoek, op zoek naar een monster; een reis om zich te verzoenen met de verschrikkelijke misdaad die hij heeft begaan.

In Stockholm heeft Olivia Ronning hele andere problemen. Een gezin is gedood door een autobom, een gruweldaad die een schok teweegbrengt in Zweden. Een verdachte wordt veroordeeld en de zaak gesloten,

Maar dan krijgt Mette Olstater een telefoontje. De zaak moet worden heropend.

Mijn mening:

Wauw, wat een boek heeft Börjlind weer geschreven!

Het verhaal begint met een autobom. Een gezin komt om. Het doelwit lijkt de moeder te zijn, Malin Broval, officier van justitie. Zij werd regelmatig bedreigd en het is logisch om te denken dat zij samen met haar gezin het slachtoffer is geworden van deze autobom. De dader lijkt snel gevonden en hij wordt veroordeeld. Olivia heeft de dader echter in een ander perspectief leren kennen, kan niet geloven dat hij het heeft gedaan en legt zich daar dan ook niet bij neer.

Tom Stilton is met Luna en zijn halfzus Aditi op retraite in Thailand. De mysterieuze Veronica roept zijn hulp in. Hij moet een man op een foto gaan zoeken, en hij vertrekt naar de beruchte Gouden Driehoek.

Het boek begint met een proloog waar je u tegen zegt. Direct zit je in het verhaal en wil je verder lezen. We zijn dit natuurlijk gewend van deze auteur en ook dit keer is het een schot in de roos.

De eerste honderdvijftig pagina’s worden er draadjes uitgezet. Losse dingen die je eigenlijk alweer vergeet. Totdat je later in het boek beseft dat alle draadjes weer bij elkaar komen en je denkt: “O, zit het zo in elkaar?”

“Je bent erger dan de ergste gifslang, je ijskoude kwaadaardigheid moet uitgebroed worden, je bent het niet waard in deze wereld te leven.”

Verder worden weer de noodzakelijke maatschappelijke thema’s aan de kaak gesteld zoals #MeToo en IS. Ook dit is een terugkerend thema in de boeken van Börjlind. De schrijfstijl is redelijk eenvoudig en het is makkelijk leesbaar. Ik heb geen moeilijke woorden hoeven opzoeken en dat is erg prettig. Hier en daar is het zelfs poëtisch en erg mooi.

“De meeste hebben geen verleden. Hun dag ziet er net uit als de dag van gisteren, hun verleden herhaalt zich, wat gebeurt is al gebeurd en zal opnieuw gebeuren. Jij bent anders dan zij. Hoe ziet je verleden eruit?”

En:

“Iemand heeft geschreven dat het leven een ongeneeslijke ziekte is die tot de dood leidt.”

De karakters kabbelen een beetje voort zoals in de vorige vier boeken. Tom is nog altijd depressief en in zichzelf gekeerd, en Mette is toe aan haar pensioen. Ook Olivia groeit verder en Abbas is nog steeds dezelfde.

Ik heb echt genoten van dit boek. Ik had alleen de eerste twee delen gelezen. Het is niet echt nodig om ze op volgorde te lezen, maar het maakt het verhaal wel beter als je weet wat er voorheen in de andere boeken is gebeurd. Een aanrader om ze op volgorde te lezen, het vergroot je leesplezier. Ik zou nog veel meer over dit boek kunnen vertellen, maar je moet hem echt zelf lezen, ik zou te veel verklappen. Het plot is echt verbluffend en laat je verbijsterd achter. Alle draadjes, ook de ‘nietszeggende’, komen op verbluffende wijze bij elkaar.

Koudvuur krijgt van mij vierenhalve kraai. Net geen vijf, maar dit is alleen omdat het verhaal hier en daar een beetje kabbelt en de spanning niet echt optimaal is.

Weerzin van Bernard Minier

Titel: Weerzin

Auteur: Bernard Minier  

Uitgeverij: Xander Uitgeverij

Publicatiedatum: 14 februari 2018

Recensie door Astrid

Waardering: vijf kraaien

Weerzin is het vijfde boek van Bernard Minier. De Franse auteur (1960) groeide op in de heuvels van de Pyreneeën. Hij werkte als douanebeambte maar kon zijn grote droom, schrijven, niet loslaten. Een Kille Rilling (Glace) was zijn debuut en dat boek is inmiddels veelvuldig vertaald.

Korte inhoud:

Het is 1993 en Martin Servaz staat aan het begin van zijn politie carrière, zijn succesvolle carrière. Hij raakt verwikkeld in een spraakmakende en onopgeloste zaak van twee vermoorde meisjes, zussen. Zij waren geobsedeerd door een misdaadschrijver. Vijfentwintig jaar later laat deze misdaadschrijver opnieuw van zich horen.

Mijn mening:

Prelude: Twee zusjes lopen samen in een donker verlaten bos. Het blijkt dat ze hun favoriete auteur Erik Lang gaan ontmoeten. De toon is gezet, het is grimmig en griezelig.

Dan wordt langs de kant van de wal door een roeier twee lijken gevonden, de twee zusjes Amber en Alice. Ze zijn neergelegd als communicantjes.

In 1989 vindt Martin zijn vader dood. Het blijkt zelfmoord te zijn.

“Daarna kwam de pijn, als een golf die hem van achteren overviel en hem de adem benam. Zijn vader daarentegen bleef onverstoorbaar kalm.”

In 1993 staat Martin Servaz aan het begin van zijn carrière bij Zware Misdrijven. Amber en Alice zijn doodgeslagen en neergelegd als communicantjes. Net zoals in het gelijknamige boek van Erik Lang, ‘de Communicantjes’. De favoriete auteur van de zusjes. Wat is het verband?

Dan maken we een sprong naar 2018. De vrouw van Erik Lang wordt vermoord. Servaz wordt terug in de tijd geworpen door weer bij de excentrieke Erik Lang uit te komen. Wie heeft de vrouw van Lang vermoord en wat is het verband met zijn boeken?

Het verhaal bouwt zich langzaam op en als lezer wordt je meegezogen in het boek. Je wilt niet anders dan doorlezen en het heeft mij dan ook menig nachtelijk uurtje gekost. De spanning is onderhuids aanwezig, je voelt het nog net niet van de bladzijdes afspatten. Tv kijken is niet meer belangrijk, je wilt, je moet en je zal doorlezen. Wat heeft Lang uitgevreten en hoe gaat Servaz dit bewijzen?

Er worden spelletjes gespeeld en de plotwendingen volgen elkaar in rap tempo op en zetten je continue op het verkeerde been. Het verhaal is geniaal opgebouwd en het spel tussen heden en verleden is magistraal. De boeken van Erik Lang en zijn fans staan centraal.

Het is zelfs op zo’n manier geschreven dat ik deze boeken zelf graag wilde lezen, om te ondervinden of de boeken echt zo fantastisch zijn.

Soms was het onderhuids zo spannend dat ik nog net niet mijn adem aan het inhouden was en baalde dat ik niet nog sneller kon lezen.

Er ontwaart zich een kat en muis spel tussen Lang en Servaz en het plot laat je verbijsterd achter. En wat gebeurt er met de beroemde seriemoordenaar en aartsvijand van Servaz, Julian Hirtman?

In principe kan je de boeken van Minier los lezen. Maar ook in dit boek zijn er toch wel een aantal verwijzingen naar zijn vorige boeken. Het maakt het denk ik leuker om ze op volgorde te lezen en op die manier alles goed te kunnen begrijpen.

Ook op deze cover is weer een soort hondachtige te zien, dit komt terug op al zijn covers. Het geeft aan hoe grimmig zijn boeken zijn.

Ik zat echt direct in het verhaal en heb het boek bijna niet weg kunnen leggen. Net zoals zijn andere vier boeken is ook Weerzin een thriller van formaat. Minder gewelddadig dan zijn andere boeken, maar de onderhuidse spanning is om te snijden.

Is Weerzin een aanrader? Absoluut! Als fan van Minier mag ook deze zeker niet in het rijtje ontbreken.

Ik had drie boeken gelezen die minder waren en had daardoor een kleine leesdip, maar met deze ben je zo weer terug in je leeswereld.

Weerzin mag niet ontbreken in de lijst van fervente thrillerlezers!

Moord terwijl u wacht van Jussi Adler Olsen

Titel: Moord terwijl u wacht 

Auteur: Jussi Adler Olsen

Uitgeverij: Prometheus

Publicatiedatum: februari 2019

Recensie door Astrid

Waardering: 2 kraaien

We kennen Jussi Adles Olsen allemaal van de genadeloos goede Q serie. Regelrechte bestsellers en wereldwijd veel verkocht.

Dit keer is het geen nieuw boek in de Q serie maar een echte Novelle, een kort verhaal.

Korte inhoud:

Wanneer de vrouw van Lars Hvilling hem plots verlaat, wordt zijn doodnormale leven flink verstoord. Hij wordt “saai” genoemd door zijn vrouw.

Bij de kapper komt Lars in contact met een vrouw die zijn leven radicaal om zal gooien. Hij beloofd de vrouw dat hij haar zal helpen om van haar echtgenoot af te komen. Hij wordt huurmoordenaar.

Mijn mening:

Lars zit bij de kapper als hij, al pratende, op het idee komt om een vrouw van haar echtgenoot af te helpen. Er moet natuurlijk wel flink gedokt worden. Hij kan rijk worden. Hij smeed een plan.

 Hij neemt een andere bank en zegt dat er in gedeeltes flinke sommen geld aan zitten te komen uit een erfenis. Dit om de grote sommen geld te verantwoorden.

Op een bijna klungelige manier vermoord Lars de man van de vrouw bij de kapper. Zij de erfenis, hij een gedeelte ervan.

Francois, zijn kapper helpt hem ongemerkt aan klanten.

Lars en Francois komen niet echt uit de verf. Je krijgt niet echt een idee van hoe hun karakters zijn. Lars wordt saai genoemd en Francois is homo. Maar meer duidelijkheid wordt er niet gegeven. Slecht uitgewerkt. Plus puntje is dat de moorden dan wel weer levendig omschreven worden, maar spannend wordt het niet.

Als ik niet had geweten dat Adler Olsen dit had geschreven was ik ook nooit op het idee gekomen dat hij dit geschreven zou kunnen hebben.

Adler Olsen staat bekend om zijn nagelbijtend spannende Q serie en daar is in deze Novelle niets van terug te vinden. Het verhaal is redelijk opgebouwd en heeft een kop en een staart, maar 92 bladzijdes is net weer te weinig om er lekker in te komen.

Net als je denkt dat het gaat gebeuren is het verhaal afgelopen. Jammer.

Ik kan niet echt soep koken van dit verhaal. Het wordt ‘razendspannend’ genoemd, maar wat mij betreft komt dit niet in de buurt. Voor dat ik goed en wel in het verhaal zat was het alweer afgelopen. Zonde hoor.

Twee kraaien voor Jussi Adler Olsen. Ik wacht met spanning op het nieuwe deel van de Q serie.

Horen,Zien, Zwijgen van JD Barker

Titel: Horen, Zien, Zwijgen
Auteur: JD Barker
Uitgeverij: Boekerij
Publicatiedatum: januari 2019
Recensie door Astrid
Waardering: drie kraaien

oren, Zien, Zwijgen J.D. Barker ***

Horen, Zien, Zwijgen is het sterke debuut van J.D. Barker (1971).

Hij is begonnen als Ghostwriter en boek dokter. Hij hielp andere schrijvers met publiceren, zoals bijvoorbeeld Stephen King en Dean Koontz, niet de minste namen.

Korte inhoud:

Al ruim vijf jaar wordt Chicago geterroriseerd door een seriemoordenaar. Zijn modus operandi is altijd hetzelfde. Hij straft zondaars door hun kinderen te ontvoeren. De volgende dag ontvangen de ouders een pakketje met daarin een oor. De dag erna de ogen en de dag daarna tenslotte de tong.

Wanneer er bij een verkeersslachtoffer een pakketje met daarin een oor wordt gevonden weet Sam Porter (detective) 2 dingen: 1, dit is de moordenaar die hij zoekt en 2, hij heeft 72 uur om Emory te vinden voor zij aan uitdroging overlijdt.

Mijn mening:

Horen, Zien, Zwijgen wordt vergeleken met Arlidge en Slaughter, daar ben ik het niet mee eens. Hij kan daar echt nog niet aan tippen, maar hij is op de goede weg.

Het boek is onderverdeeld in verschillende secties. Je hebt verschillende delen. Het deel van Porter en Watson, het deel van Emory en het deel dagboek. In het dagboek is de moordenaar aan het woord, de Moordenaar van het Vierde Aapje, afgekort Aap. Het Dagboek begint met:

“Hallo vriend,

Ik ben een dief, een moordenaar en een kidnapper. Ik heb voor mijn plezier moorden gepleegd. Ik heb uit noodzaak moorden gepleegd. Ik heb moorden gepleegd omdat ik mensen haatte en ik heb moorden gepleegd louter en alleen om mijn groeiende behoefte om moorden te plegen te bevredigen.”

En: “Ik keek naar hen, zo jong en onschuldig als ik was. Ik keek naar hen, zoals ze onder die boom zaten met een glimlach op hun gezicht. Ik keek naar hen en stelde me voor dat hun hals open lag van oor tot oor, dat het bloed uit de wonden kolkte en plassen vormen in het gras.”

Daarmee is de toon van het Dagboek gezet.

In het Dagboek volgen we de moordenaar vanaf ongeveer acht jaar. Wat hij allemaal meemaakt is gruwelijk, en hij kan alleen maar opgroeien tot een sadistische moordenaar. Klein nadeeltje van het Dagboek is dat het op de e-Reader in een heel klein lettertype is geschreven, waardoor ik de hele tijd de grootte van mijn lettertype aan het verzetten was. Dit haalde behoorlijk de vaart uit het verhaal.

De delen van Porter zijn echter een beetje saai. We volgen hen gedurende drie dagen en van minuut tot minuut is vastgelegd wat er gebeurd. De naam Watson schept bij mij een kleine verwachting. In het verhaal doen ze een kleine verwijzing naar Dr. Watson, de alom gerespecteerde assistent van speurder

Sherlock Holmes. Maar deze verwachting maakt hij wat mij betreft niet waar. Het kabbelt een beetje voort, er wordt een hoop geschreven, maar er gebeurt niet echt veel. Op het moment dat je dan echt eindelijk wat actie verwacht wordt netjes de hulp van het SWAT team ingeschakeld. Sommige stukjes zijn wel spannend maar het komt niet echt lekker op gang.

Het verhaal van Emory is daarentegen wel goed neergezet. Je krijgt een goede indruk van deze moedige vijftien jarige dame zonder oor. Haar strijd is ongeëvenaard en goed neergezet. De karakters komen redelijk goed uit de verf, maar de hoofdrol heeft Aap, de moordenaar. Het gehele boek is opgebouwd rond het Dagboek. Wat ik ook kon waarderen is de humor in het boek. Hier en daar kleine woordgrapjes en spelingen, dat maakt het leuk.

Ook de beschrijvingen van hoe bijvoorbeeld het sap in een glas beweegt wanneer je van de trap afloopt is goed gedaan. Alles is heel beeldig en gruwelijk omschreven, en dat maakt het verhaal goed.

Waarom dan maar drie kraaien?

De vaart in het verhaal van Porter ontbreekt. Daarom wil je doorbladeren naar het gedeelte van het Dagboek en dat is jammer.

Ook het kleine lettertype van het Dagboek leidde me af. Daar had men beter over na moeten denken. Misschien dat dit in de papieren versie anders is, maar in het E-book niet. Ik begrijp dat dit natuurlijk heel persoonlijk is, maar voor mij is de leesbaarheid van een boek van groot belang.

Toch heb ik genoten van dit boek en je moet het zeker lezen. Net zo goed als Arlidge? Nee dat niet, maar zeker de moeite waard. Het is een debuut, dus een volgend boek kan er alleen maar beter door worden!

Het dossier van Anya Niewerra

Titel: Het Dossier

Auteur: Anya Niewierra   

Uitgeverij: B For Books B.V.

Publicatiedatum eerste druk: april 2016

Recensie door: Astrid

Waardering: vijf kraaien

 Anya Niewerra (1964) is algemeen directeur van de VVV Zuid-Limburg en bestuurslid van de   Europese organisatie Necstour. Ze debuteerde in 2013 met de thriller Vrij Uitzicht en werd genomineerd voor de Debutantenprijs, de  Schaduwprijs en voor de Beste Thriller.

Korte inhoud:

Josta Bresse wordt slachtoffer van orgaanroof, haar nier wordt gestolen. Ze heeft  geen idee waarom. Ze doet aangifte en de recherche stuit op haar DDR verleden. Haar duistere DDR verleden…

Josta keert terug naar Oost Berlijn, waar ze vroeger, voor de val van de Muur, deel uitmaakte van de kunstversalsersgroep de Koningstein Gruppe.  Ze werkte in opdracht van het Stasiregime en werd later afgevoerd naar de gevangenis Hohoenschonhausen.

De reden was Het Dossier. 25 jaar later is dit nog steeds de reden waarom Josta wordt opgejaagd als een wild dier.

Recensie:

Dit boek stond hoog op mijn verlanglijstje om te lezen. Ik kreeg het aangeraden na het lezen van Ster van het Noorden van D.B. John.

Mede daarom wilde ik - later in het jaar - toch nog dit boek recenseren en jullie dit superspannende en intrigerende verhaal niet onthouden.

Het boek is grotendeels geschreven in de “ik” vorm. Even schrok ik hiervan, omdat ik hier niet echt van houd, maar Josta Bresse zat al snel in mijn hart en vergat ik dat het in de “ik” vorm was geschreven.

Josta is Duitse van geboorte en is opgegroeid in de DDR. Ze heeft een verschrikkelijke jeugd gehad en is opgegroeid in eenzaamheid. Ze had talenten en werd hierdoor door de Stasi in de gaten gehouden. Ze moest haar talenten ontwikkelen en muntte uit in schilderen. Al snel werkte ze als meestervervastser voor de Koningstein Gruppe. De groep vervalste meesterwerken van beroemde schilders zoals bijvoorbeeld Paul Klee. Daar is een dossier van bijgehouden.

Later werd ze gevangen gehouden in Hohenschonhausen, een Stasi gevangenis. Josta werd gemarteld en degelijks verkracht door haar ondervrager. Dit met als reden om er achter te komen waar Het Dossier is gebleven, en wat er mee is gebeurd.

Josta komt er al snel achter dat er mensen achterhaar aanzitten en roept de hulp in van Tom Adler, journalist.

“ De personen die in Hohenschonhausen binnen kwamen hadden in principe maar drie uitgangen. De gevangenis, de dood of Ausburgerung, wat betekende dat je aan het Westen werd verkocht en je familie of vrienden nooit meer terug zag”

Dit geeft een beetje aan wat Hohenschonhausen voor gevangenis was.

Het verhaal van Josta is erg heftig, en soms moest ik even stoppen met lezen om na de tenken over wat ik net gelezen had. Schokkend! Zolang is het Stasi bewind nog niet geleden tenslotte.

Je kan jezelf goed met Josta iditenfiseren en sluit haar dan ook in je hart, wat ze ook gedaan heeft.

In cursief wordt er nog een verhaal geschreven en wat later in het boek kom je er pas achter wie dit vertelt. Het verhaal van deze persoon is stuitend en tragisch tegelijk. Op een verwrongen manier kan je nog begrip voor hem opbrengen ook.

Ook het karakter Tom Adler wordt goed uitgewerkt, en je zit echt in het leven van Josta en Tom.

Soms heb ik wat feiten gegoogeld om wat meer achtergrond informatie te krijgen. Dat gaf het verhaal nog meer diepgang.

Langzaam maar zeker wordt het Josta duidelijk wat er aan de hand is en komen alle draadjes op een sublime manier samen. De puzzelstukje vallen naadloos in elkaar. Je stevent af op een verbijsterend plot.

Dit boek is met stip het op twee na beste boek wat ik in 2018 gelezen heb! Het Dossier moet je echt lezen. Een razendsterke thriller waarvan je ook nog wat opsteekt over de DDR.

Lazarus van Lars Kepler

Titel: Lazarus

Auteur: Lars Kepler

Uitgeverij: Cargo

Publiciteitsdatum: november 2018

Recensie door Astrid

Waardering:  vijf kraaien

Lars Kepler is een pseudoniem van het Zweedse echtpaar Alexander Ahndoril en Alexandra Coelho Ahndoril. Ze debuteerden in 2009 met “Hypnose”. Het eerste deel met Joona Linna in de hoofdrol.

In Zweden en Europa vinden een aantal brute, zeer gewelddadige moorden plaats.

In Duitsland vindt een rechercheur een briefje met het telefoonnummer van Joona Linna daarop. Joona haast zich naar deze moordzaak en denkt na het zien van het lichaam dat er een verband is met de seriemoordenaar, en aartsvijand Jurek Walter.

Maar Jurek is dood, denkt hij… Toch vindt hij aanwijzingen dat dit niet het geval is en hij moet zijn collega’s hiervan zien te overtuigen.

De toon van het verhaal wordt gezet met de zin :

 “Karen houdt een oprisping tegen. Het is een soort voorschot voordat het middenrif in paniek raakt en de maaginhoud door de keel naar buiten duwt.”

De situaties worden heel erg levendig beschreven en en de personages en gebeurtenissen spelen zich voor je ogen af.  Zelfs de gezichtsuitdrukkingen zie je voor je. Kepler is een kunstenaar in het beschrijven van voedsel. De bereidingen van het eten kan je haast proeven, en de smaak van een appel laat het water in je mond lopen.

Lazarus is een boek dat je niet meer loslaat. De hoofdstukken zijn niet te lang en eindigen met een cliffhanger waardoor je door wilt naar het volgende hoofdstuk.

Wel moet je eerst de andere zes delen lezen, want anders mis je een deel van het verhaal.

 Ik had Jager, het deel voor Lazarus nog niet gelezen en dat vond ik wel jammer. Op volgorde lezen dus, dan komt het verhaal goed tot zijn recht.

Seriemoordenaar Jurek Walter wordt echt steengoed neergezet en zijn karakter wordt nog grimmiger dan in andere boeken. Klein minpuntje is dat hij soms helderziend lijkt te zijn, en dat is hier en daar wat overdreven.

Soms was ik buiten adem van het lezen zo snel wisselen de gebeurtenissen en plotwendingen zich af.

Natuurlijk mag de romantiek ook niet ontbreken in een boek van Kepler, en is dan ook aanwezig zonder overdadig te zijn. Ook de andere personages, zoals bijvoorbeeld dochter Lumi, komen goed tot hun recht en zijn goed uitgewerkt. Je leert de karakters nog beter kennen en het is een echte vanzelfsprekendheid dat ze in het verhaal aanwezig zijn.

De sfeer is duister;

“ Als je in een afgrond kijkt, kijkt de afgrond tegelijkertijd naar jou.”

Deze passage geeft dat goed weer.

Het plot drukt je samen, trekt je uiteen en laat je verbijsterd achter!

Ik kan niet wachten op het volgende deel van Kepler want er is nog een lijntje niet helemaal dicht…