Moordende liefde
Beroering in het Tate Modern rond
Division II van de vermaarde kunstenares Vanessa Chapman geeft de aftrap voor
de plot van ‘Het blauwe uur’. Het werk zou menselijk bot bevatten? Dat
Vanessa’s overspelige echtgenoot reeds 20 jaar wordt vermist, is voer voor
speculatie. Eén + één = twee? …
James Becker, conservator in dienst
bij de Fairburn-stichting en grote fan van Vanessa Chapmans werk, begeeft zich
naar het getijdeneiland Eris om daar met Grace Haswell, executeur-testementair
van Chapman, de kwestie aan te kaarten en eventueel uit te klaren.
‘Het blauwe uur’ voert heel wat
personages ten tonele. De meeste deemsteren al vlug naar de achtergrond waar ze
af en toe voor achtergrondruis zorgen. Uiteindelijk draait alles rond drie
personages: de overleden Vanessa Chapman, Beck (James Becker), die kampt met
schuldgevoelens en steeds beklemd wordt door een vorm van angst, en Grace.
Was Vanessa Chapman werkelijk een
verschrikkelijk mens, is Grace echt de boze heks van Eris Island en wat zal Becks
idolatrie voor Chapman voor hem persoonlijk betekenen?
Via dagboekfragmenten, input door
Grace en Becks eigen zoektocht leert Beck bij over Vanessa’s banden met het
eiland, met echtgenoot Julian, met de buitenwereld en last but not least met
Grace. Blijven de personages vlak en statisch, de onderlinge relaties
daarentegen zijn voortdurend aan schommelingen en verandering toe. Kleuren in
al hun verschillende tinten, afhankelijk vanuit welk standpunt en op welk
moment waargenomen, bieden een voortschrijdend inzicht op de verhoudingen
tussen de personages.
Het is niet eenvoudig om ieders ware
kleuren te onderscheiden. Het blauwe uur is dat tijdstip vlak voor zonsopgang
en zonsondergang waarbij het in dat schemerige moment van zo’n 10 minuten
moeilijk zoniet onmogelijk is om een wolf van een schaap te onderscheiden. Laat
dat nu de grootste fout zijn die je op Eris Island kan maken!
‘Het blauwe uur’ staat niet bol van
de actie, noch brengt het boek je op het puntje van je stoel. Het boek gaat
over al dan niet zichtbare littekens, over een wereld binnendringen waar je
niet in thuis hoort. Mooie metaforen gebaseerd op eb en vloed, op de dam die
eiland en vasteland verbindt, kunstwerken, …, hinten in de juiste richting. Veel suggestie
die je best niet mist. En toch … .
Het boek leest als Division II
(ebook p. 5): “over in- en uitsluiting; over wat we verbergen en onthullen; over
waar we gul geven en waar we achterhouden en over wat we maken en wat we
achterlaten”.
Vanessa was in oorlog met de wereld;
ze had tijd nodig om afstand te nemen en het volledige plaatje te zien, om de
wolf in schaapskleren te identificeren. Precies zo verging het ook mij. Fijn
boek, ‘Het blauwe uur’.
4 kraaien
Anita
Geen opmerkingen:
Een reactie posten