Als trouwe M.J. Arlidge fan was ik natuurlijk ontzettend benieuwd naar “De Laatste Steen”. De thriller die uitgegeven is in de M.J. Arlidge Writers Room-reeks waarin hij de samenwerking aangaat met vijf thrillerauteurs. In dit geval de succesvolle thrillerauteur Steph Broadribb.
Inspecteur Jennie Whitmore wordt belast met het onderzoek
naar het stoffelijk overschot wat tijdens sloopwerkzaamheden gevonden wordt in
de kelder van de White Cross Academy. Dit is zeer confronterend voor haar omdat
ze zelf leerling is geweest op deze voormalige school. Helemaal wanneer het
lichaam van haar al jaren vermiste vriendin Hannah blijkt te zijn en onderzoek
uitwijst dat ze door een misdrijf om het leven is gekomen. Jennie wil koste wat
kost de moordenaar van haar vriendin vinden en verzwijgt hiervoor zelfs dat ze
Hannah persoonlijk gekend heeft. De zoektocht leidt o.a. naar de vijf beste
vrienden van Hannah waarmee ze destijds een fotografieclub vormden en een van
de ruimtes in de kelder hiervoor gebruikten. Lukt het Jennie haar eigen emoties
onder controle te houden en de moordenaar te straffen voor zijn daad?
Wat mij gelijk opviel was de uitgebreide flaptekst. Hierin
wordt al zoveel vrijgegeven van het boek waardoor de spanning met name de
eerste honderd bladzijden zeer ver te zoeken is. Erg jammer! Wanneer hierin
andere keuzes gemaakt waren was dit zeker ten gunste van het boek geweest.
De schrijfstijl loopt minder soepel als wat ik gewend ben
van Arlidge. “Hét vlotlezende boek wat zich niet weg laat leggen en ik niet
anders kan dat het heel de dag met me
meeslepen zodat ik iedere vrije minuut kan lezen” was dit mede daardoor helaas
niet. Doordat er op een paar gebeurtenissen na weinig spanning en actie in zit
was het op sommige momenten lastig om verder te lezen in de bijna constante
aaneenschakeling van gesprekken en verhoren van Jennie en haar team.
De goed bedachte 2e verhaallijn die, vermoed ik,
als een rode draad door het boek mee had moeten lopen komt helaas niet helemaal
tot zijn recht. Voordat de spanning hieromheen echt op kan lopen wordt deze al
geheel blootgelegd. Deze had wat mij betreft verder uitgewerkt mogen worden.
De personages maken zichzelf allemaal verdacht wat het “whodunnit
gehalte” zeker opschroeft en ervoor zorgt dat ik toch graag wil weten hoe de
vork in de steel zit. Ook Jennie houdt haar kaarten lang tegen haar borst.
Hierdoor leerde ik haar pas gaandeweg het boek steeds beter kennen. Ik miste de
emoties die in mijn optiek nodig zijn om een boek tot leven te laten komen.
Uiteindelijk bereikt het verhaal via een matige cliffhanger zijn hoogtepunt en
worden alle losse eindjes netjes weggewerkt.
De Laatste Steen krijgt van mij 3 Kraaien
Wendy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten