Anita in gesprek met Bjorn van den Eynde

 

Na ‘De engelenmoord’ in mei 2023 vond dit jaar ‘Stoute kleine piranha’ van Bjorn Van den Eynde een plekje in de boekenschappen van de boekenhandel. Bjorn Van den Eynde laat zich niet onder één hoed vangen. Hij is schrijver van jeugdboeken, scenarist en regisseur. Programma’s zoals ‘Ghost Rockers, Amika, Mega Mindy, …’ doen vast het spreekwoordelijke belletje rinkelen. Sinds kort mag hij zich ook de geestelijke vader noemen van een opgemerkt duo in de thrillerwereld, nl. Marjolein De Vriese en Nathan Durnez. Ondertussen heeft  duo al twee bangelijke zaken voorgeschoteld gekregen. Thrillerlezers! wou graag één en ander vernemen van de auteur himself.

Dag Bjorn

• Stel je jezelf even kort voor aan de hand van een drietal kernwoorden waarbij je kort uitlegt waarom ze goed bij jou passen?

Dat is nog niet zo’n eenvoudige vraag. Maar ik doe mijn best!

Regisseur. Mijn grote passie was beeldtaal, film en televisie. Ondertussen ben ik meer schrijver en scenarist dan regisseur, maar de liefde om beeldend en concreet te vertellen is er altijd in blijven zitten. Ik denk dat je dat voelt in mijn boeken, waar de taal zo kort en beeldend mogelijk is.

Snelheid. Ik ben ongeduldig en ik denk dat je dat kunt terugvinden in al wat ik voor televisie en voor het boekenvak schrijf. Ik denk heel lang na over de structuur en het concept van mijn verhaal, omdat ik wil dat er in het uiteindelijke resultaat geen zin teveel staat. Mijn eerste manuscriptversie (of dialoogversie bij tv) is dan ook 95% van wat het uiteindelijke resultaat wordt.

Coming-Of-Age. Hoewel ik liefst spanning, thrillers en actie kijk, lees en schrijf, heb ik een ontzettend zwak voor (eerst jongere en nu ook iets oudere) karakters die hun weg zoeken in het leven en zichzelf ontdekken. Vandaar dat mijn thrillers naar mijn gevoel meer om de (hoofd)karakters draaien dan om de plot. Ik denk eerst na over welke weg ik met mijn karakter(s) af wil leggen, voor ik de plot (en de case) erop afstem. Dat was zo voor Team Mortis en Confessions of a Teenage Serial Killer, en dat is nu ook zo voor De Vriese & Durnez.

• Je hebt al heel wat jeugdboeken op je naam staan. Wanneer en waarom besloot je thrillers te schrijven voor een volwassen publiek?

Ik keek en las al erg veel in het (vooral Vlaamse) thrillergenre. Mijn favoriete film is De Zaak Alzheimer, en hetzelfde kan ik zeggen over Belgische (voornamelijk Vlaamse) misdaadauteurs. Het is een soort verhalen, met een hoge dosis herkenbaarheid, die ik zelf wilde schrijven.  

• Waar deed je inspiratie op voor het speurdersduo Marjolein De Vriese en Nathan Durnez?  Hoe verliep dat proces dat uitmondde in de creatie van Marjolein en van Nathan?

Ik vind België zo’n prachtig en zo’n lelijk land tegelijkertijd. Het is mooi, maar politiek ook ontzettend immobiel. We hebben een zeer rijke geschiedenis, met historische steden, en prachtige oude en recente kunst, muziek, literatuur, legendes,… Kortom… ik wilde een reeks schrijven waar heel het land aan bod kon komen, in een soort van ultieme thrillerroadmovie. Daardoor ben ik bij twee archetypes uitgekomen, die staan voor de tweedeling van ons land: een jonge Vlaamse en een oudere Waal. Met wie kan je beter op pad gaan door ons bizarre landje?

• Het is een opmerkelijk duo dat gesmaakt wordt door de lezer.  Waarin zit hun sterkte volgens jou?

Ook al zijn thrillers spannende verhalen, ik vind het vooral belangrijk dat de karakters zelf iets meemaken. Karakterontwikkeling zit heel vaak in ‘kleine’ thema’s, zoals een thuis vinden, jezelf ontdekken, omgaan met trauma’s uit het verleden… en dat zorgt volgens mij voor herkenning. Ook al zijn Marjolein en Nathan 27 en 39, hun persoonlijke lijnen vertonen zeer vaak gelijkenissen met rasechte coming-of-age-verhalen.

• Marjolein is Vlaams, Nathan Waals. Waarom koos je voor een Vlaams-Waalse alliantie? Zorgt dat voor een speciale dynamiek tussen de twee hoofdrolspelers? Hoe?

België is een land van minstens twee opgetelde culturen en bevolkingsgroepen, waarvan de Waalse, Franstalige en de Vlaamse, Nederlandstalige de meest grote. Die tweedeling is ook iets wat in onze geschiedenis maar ook huidige politiek een rol speelt. Over de taalgrens gaan, voelt altijd een beetje exotisch aan. Waalse steden en dorpen brengen een heel ander pallet aan karakters, verhalen, achtergronden… met zich mee.

Daarnaast vind ik dat de dynamiek tussen hen twee verder gaat dan taal of afkomst. Marjolein is een gevoelspersoon met een sterk ontwikkelde voorliefde voor kunst, cultuur, muziek en dans, terwijl Nathan wat pragmatischer, realistischer en serieuzer is. Daar waar de twee elkaar aanvullen of net afstoten zit volgens mij de ware magie.

• Beiden dragen een serieuze rugzak met zich mee. Niet zoals dat dikwijls het geval is gerelateerd aan drugs, een relatie die spaak is gelopen, maar familiekwesties (zo mag ik het toch ook stellen ivm Nathan?) Ben je bewust een andere weg opgegaan voor jouw personages?

Ik hou van karakters die erg dicht bij mezelf en daardoor volgens mij ook bij de lezer staan. Ze worstelen inderdaad met erg herkenbare, ‘kleinere’ maar daarom voor hen niet minder intense persoonlijke problemen. Familie, liefde, vriendschappen, werk, dromen najagen… is iets wat we allemaal kennen. Daarom is het voor mij relevant en de moeite waard. Door deze thema’s in een thriller te verwerken, worden ze daarnaast nog extra stevig beleefd.

• Met Marjolein De Vriese en Nathan Durnez ben je goed op weg om een opgemerkte en succesvolle thrillerserie uit te werken. Waaraan moet volgens jou een goede thriller voldoen?

Er zijn thrillers in heel wat vormen, soorten, met erg diverse smaken, geuren en kleuren. Wat ik persoonlijk graag in een thriller ervaar, en waar ik dan ook zelf naar streef, is: spanning, snelheid (een rotvaart) door korte maar weldoordachte hoofdstukken, een boeiende en gelaagde case met fijne knipogen naar een ons bekende achtergrond/cultuur/geschiedenis (vandaar dat ik graag over België schrijf), met – bovenal – karakters die net zoals wij worstelen met kleine dingen.

• ‘Stoute kleine piranha’ zit boordevol spanning. Veel cliffhangers. En dan de originele modus operandi van de dader! Die symbolen! Hoe verzin je het? In sé dagdagelijkse dingen, maar de manier waarop je ze laat gebruiken, … .

Moeilijk te zeggen! Ik probeer op zoek te gaan naar puzzelstukken die me zelf erg prikkelen. Dat gaat dan zowel om steden, legendes, muziek, artiesten, voorwerpen… waar ik simpelweg een klik mee heb. Het is dan een erg leuke bezigheid om al die ogenschijnlijk ‘niet verbindbare’ puzzelstukken toch tot een plezante en verrassende case te kneden, waarbij elk stukje perfect op zijn plek valt. Mijn boeken zijn mijn speeltuin, waar ik probeer mijn verwondering voor bepaalde zaken verder uit te spitten. Iedereen die zin heeft om mee op tocht te gaan, is meer dan welkom! Het is een meer dan boeiende roadmovie!

• De folteringen, de wreedheid, … , hoe beleef je die scènes zelf? Vermits je scenarist en regisseur bent, moeten die beelden toch heel levendig binnenkomen, ook bij jou?

Na het schrijven van 18 YA’s in het genre, met Team Mortis en Confessions, en met nu alweer aan de derde De Vriese & Durnez te werken, moet ik bekennen dat er een klein beetje gewenning optreedt. Eerlijk gezegd ben ik zelf niet zo heel hard bezig met de precieze gruwel van de ene of andere handeling van een moordenaar. Wat mij inspireert is de relatie met zijn slachtoffer, of de relaties tussen de slachtoffers onderling. Prologen van Team Mortis (naast thrillers ook rasechte coming-of-age) hebben daarom vaak een koppeltje als slachtoffer, omdat je dan onmiddellijk iets kunt vertellen over hun relatie: hoe ze verdriet, pijn of misschien zelfs een schuldgevoel ervaren t.o.v. elkaar of anderen.

Let wel: een verrassende modus operandi en een goed doorbouwde plot helpen om leuke twists in een verhaal te steken, maar die ‘liefde voor het karakter’ maakt dat ik me dus op andere zaken focus. Je zult bij mij niet snel een kernpsychopaat als dader aantreffen, omdat ik een persoonlijke motivatie voor een dader zo fijn vindt. Je mag wat mij betreft toch wel een heel klein beetje voor hem of haar ‘rooten’, zonder de daden goed te keuren. De dubbelzinnigheid, wie is wérkelijk dader en wie wérkelijk slachtoffer, dat vind ik superinteressant om te verkennen.

• De titel van je boek is treffend gekozen. Wat was er eerst de plot of de titel?

Het concept! Ik geloof heel erg dat een verhaal nooit beter wordt dan de kern van het basisidee. Het is iets wat je in films en televisiereeksen ook aantreft: een goed prikkelend kernidee. Daarop bouwt elk karakter, elke plottwist, elk verhaalelement… en dus ook de titel. Een titel is de kern van je plot, karakters, verhaalconcept… en andersom.

• In ‘Stoute kleine piranha’ zitten de Gentse Feesten, Sint-Jacobs in Gent en Gorki stevig verweven met de plot. Ben je een fan van Gorki en Luc De Vos of pasten de teksten gewoon erg goed in het verhaal?

Beide! Ik vertrek van puzzelstukken die me om eender welke reden intrigeren. Aan de Gentse Feesten heb ik goeie herinneringen omdat ik er zelf nog optrad, Luc De Vos en Gorki zijn een deel van mijn jeugd, ook omdat mijn beste vriend superfan was. Een hoge dosis melancholie maakt dan dat je ermee aan de slag gaat… en ik geloof dat als je puzzelstukken gebruikt die je erg na aan het hart liggen, of erg fascinerend vindt, dat dat dan goed vertaalt naar het verhaal dat je schrijft.

Je hebt vanuit jezelf bovendien al veel basiskennis en een gevoel bij deze mensen, plaatsen, muziek,… en als je dan verder gaat researchen, dan krijg je sowieso nog honderden extra cadeautjes in je schoot geworpen. Of het nu om een kapel gaat die in het geboortedorp van Luc De Vos staat, en waar een patroonheilige gelinkt kan worden aan de dader of een slachtoffer, of je een stukje liedtekst vindt dat perfect past bij de ontvoering van een volgend slachtoffer… Als je zoekt, dan vind je altijd wel een geweldige verbinding!

• Ben je een regelmatige bezoeker van de Gentse Feesten en ging je er de sfeer opsnuiven in het kader van ‘Stoute kleine piranha’?

Gent, de Gentse Feesten en Gorki waren me al erg bekend. In andere boeken, zoals de reeks Team Mortis, kijk, luister en lees ik veel over artiesten, steden, landen, legendes,… en kom je automatisch op bruikbare ingrediënten en inspiratie.

• Gent en de regio errond en Henegouwen zijn in ‘Stoute kleine piranha’ de plaatsen waar de actie plaatsvindt. Zullen we Marjolein en Nathan daar nog terug zien in een volgend deel of worden ze een andere kant opgestuurd?

Alles kan en alles mag! Het plezierige aan de reeks is dat het een langgerekte, verrassende roadtrip is, die in alle uithoeken van ons land kan neerstrijken, en waar ook doorheen elk individueel verhaal toffe sprongen gemaakt kunnen worden. De diversiteit van de locaties, van een grootstad over dorpen naar ongerepte en vergeten gehuchtjes en natuurgebieden maakt het pallet zo breed en de uitdagingen voor Marjolein en Nathan verfrissend en onvoorspelbaar.

• Ah ja! Stel ons, voor dit interview stopt, gerust: er komt toch zeker een volgende zaak met het Vlaams-Waalse duo!? Dat bommetje dat je dropt op de laatste bladzijden doet het beste vermoeden. Al een idee wat de timing betreft?

Ik ben nu aan de slag met deel 3! Ik denk dat ik alles weet om het boek helemaal af te kunnen gaan werken en ik schrijf op dit moment aan de eerste act. Omdat het opnieuw korte en scherpe hoofdstukken zijn, verloopt deze trip ook voor mij erg snel en energie-gevend. We mikken op het voorjaar van 2025 voor het verschijnen van dit nieuwe stukje tocht met Marjolein en Nathan.

Bjorn, dank je wel dat je Thrillerlezers! een blikje achter jouw schermen gunt.

Ik, en vele lezers met mij, kijk al uit naar de volgende zaak met Marjolein De Vrieze en Nathan Durnez en hoop dat de jonge Vlaamse en de oude Waal opnieuw garant zullen staan voor spanning en mysterie!

Anita voor Thrillerlezers!