Staying alive
De stille huisgenoot’ is het
thrillerdebuut van de Frans-Amerikaanse schrijfster Clémence Michallon.
De thriller telt 89 overwegend korte
hoofdstukken. Een vlugge blik op de inhoudstafel leert dat zowat elk stuk
draait om een vrouwelijk personage: ‘de vrouw’, Emily of Cecilia. Maar waarvoor
staan de cijfers? Waarrond draait ‘De stille huisgenoot’?
“Dit draait niet om jou, dit draait
om alle vrouwen en meisjes. Dit draait om hem en alles wat er in zijn hoofd
rond maalt.” Alzo begint ‘De stille huisgenoot’. Wie richt zich tot wie en wie
is ‘hem’?
De vertelstandpunten worden door een
beperkt aantal personages ingenomen. Er zijn Emily en Cecilia en de stem die
het meest aan zet is. Zij richt zich tot de vrouw. Wie is zij? Is het ‘de vrouw’
zelf? ‘De vrouw’ brengt jaren door in eenzame opsluiting. Duidt de ‘je-vorm’
erop dat ze afstand van zichzelf genomen heeft of dat ze een vreemde voor
zichzelf is geworden en zichzelf vanop een afstand observeert? Kan het een
overlevingsmechanisme zijn? Een manier om de horror van haar realiteit aan te
kunnen? Het is echt wel even wennen aan deze vertelvorm. De hoofdstukken
voorafgegaan door een cijfer getuigen vanuit het graf. Geen namen hier, wel de
‘ik-vorm’ alsof diegene die spreekt zich nog wil laten ‘zien’.
De leefomstandigheden van de vrouw
zijn mensonterend: ze overleeft vastgeketend en geïsoleerd van alles en
iedereen, overgeleverd aan het misbruik door ‘hem’. Ze verliest alles, zelfs haar
naam.
“Jij heet Rachel”, zei hij, “en
niemand weet wie jij bent.”
Een schone lei. Zei hij.
“Ik heet Rachel. Ik was de weg
kwijt. Jij hebt mij gevonden. Wat ik weet, heb jij me geleerd. Wat ik heb, heb
jij me gegeven. Jij gaf me een dak boven mijn hoofd. Zonder jou zou ik dood
zijn.” Een soort van mantra, één van de vele regels om te overleven in
opsluiting.
Dat ‘Hem’ die Aidan Thomas blijkt te
zijn, ongestoord zijn gang kan gaan!? Een voorzichtige ‘o-oké-é’ hier. In zijn
gemeenschap wordt hij immers gerespecteerd en houdt men hem hoog. Maar wat zijn
zijn motieven? Is het zo simpel als altijd en overal de controle over willen
houden? Wat ligt hier aan de grondslag? Jammer dat dit niet wordt uitgewerkt.
Het is één van die losse eindjes die blijven om uitleg vragen.
Los van het voorgaande is de auteur
er goed in geslaagd de beleving door ‘de vrouw’ in woord en beeld te gieten. Elke
gedachte, mogelijke handeling wordt gefileerd. De plot vordert mede hierdoor
traag wat dan weer het zenuwslopend gevoel aanwakkert en de sluipende manier
beklemtoont waarop ‘hij’ zijn slachtoffers in het vizier neemt en overmeestert.
In ‘De stille huisgenoot’ belanden ‘hij’
en ‘de vrouw’ in een vaste ‘routine’: hij controleert en gaat op rooftocht, zij
zit vast. Op dit front weinig variatie. De sfeer is constant claustrofobisch, de
evolutie van de plot bij momenten hemeltergend - hoe kan dit zo lang
voortduren? – en zenuwslopend, ja toch wel. Voor ‘de vrouw’ is het leven op de
rand, voor de lezer, naar het einde toe, is het lezen op de rand. Want ‘De
stille huisgenoot’ eindigt toch nog spannend.
3,5 kraaien
Anita
Geen opmerkingen:
Een reactie posten