donderdag 7 september 2023

De stille huisgenoot van Clemence Michallon

 


Staying alive

De stille huisgenoot’ is het thrillerdebuut van de Frans-Amerikaanse schrijfster Clémence Michallon.

De thriller telt 89 overwegend korte hoofdstukken. Een vlugge blik op de inhoudstafel leert dat zowat elk stuk draait om een vrouwelijk personage: ‘de vrouw’, Emily of Cecilia. Maar waarvoor staan de cijfers? Waarrond draait ‘De stille huisgenoot’?

“Dit draait niet om jou, dit draait om alle vrouwen en meisjes. Dit draait om hem en alles wat er in zijn hoofd rond maalt.” Alzo begint ‘De stille huisgenoot’. Wie richt zich tot wie en wie is ‘hem’?

De vertelstandpunten worden door een beperkt aantal personages ingenomen. Er zijn Emily en Cecilia en de stem die het meest aan zet is. Zij richt zich tot de vrouw. Wie is zij? Is het ‘de vrouw’ zelf? ‘De vrouw’ brengt jaren door in eenzame opsluiting. Duidt de ‘je-vorm’ erop dat ze afstand van zichzelf genomen heeft of dat ze een vreemde voor zichzelf is geworden en zichzelf vanop een afstand observeert? Kan het een overlevingsmechanisme zijn? Een manier om de horror van haar realiteit aan te kunnen? Het is echt wel even wennen aan deze vertelvorm. De hoofdstukken voorafgegaan door een cijfer getuigen vanuit het graf. Geen namen hier, wel de ‘ik-vorm’ alsof diegene die spreekt zich nog wil laten ‘zien’.

De leefomstandigheden van de vrouw zijn mensonterend: ze overleeft vastgeketend en geïsoleerd van alles en iedereen, overgeleverd aan het misbruik door ‘hem’. Ze verliest alles, zelfs haar naam.

“Jij heet Rachel”, zei hij, “en niemand weet wie jij bent.”

Een schone lei. Zei hij.

“Ik heet Rachel. Ik was de weg kwijt. Jij hebt mij gevonden. Wat ik weet, heb jij me geleerd. Wat ik heb, heb jij me gegeven. Jij gaf me een dak boven mijn hoofd. Zonder jou zou ik dood zijn.” Een soort van mantra, één van de vele regels om te overleven in opsluiting.

Dat ‘Hem’ die Aidan Thomas blijkt te zijn, ongestoord zijn gang kan gaan!? Een voorzichtige ‘o-oké-é’ hier. In zijn gemeenschap wordt hij immers gerespecteerd en houdt men hem hoog. Maar wat zijn zijn motieven? Is het zo simpel als altijd en overal de controle over willen houden? Wat ligt hier aan de grondslag? Jammer dat dit niet wordt uitgewerkt. Het is één van die losse eindjes die blijven om uitleg vragen.

Los van het voorgaande is de auteur er goed in geslaagd de beleving door ‘de vrouw’ in woord en beeld te gieten. Elke gedachte, mogelijke handeling wordt gefileerd. De plot vordert mede hierdoor traag wat dan weer het zenuwslopend gevoel aanwakkert en de sluipende manier beklemtoont waarop ‘hij’ zijn slachtoffers in het vizier neemt en overmeestert.

In ‘De stille huisgenoot’ belanden ‘hij’ en ‘de vrouw’ in een vaste ‘routine’: hij controleert en gaat op rooftocht, zij zit vast. Op dit front weinig variatie. De sfeer is constant claustrofobisch, de evolutie van de plot bij momenten hemeltergend - hoe kan dit zo lang voortduren? – en zenuwslopend, ja toch wel. Voor ‘de vrouw’ is het leven op de rand, voor de lezer, naar het einde toe, is het lezen op de rand. Want ‘De stille huisgenoot’ eindigt toch nog spannend.

3,5 kraaien

Anita

Geen opmerkingen:

Een reactie posten