Blauwe Bonen van Terrence Lauerhohn

 

Blauwe Bonen is het 2^e boek van Terrence Lauerhohn, nadat ik al eerder het geweldige Kluizenaar had gelezen. Kluizenaar smaakte naar meer. Zal dit boek mijn honger kunnen stillen?

 Het verhaal van Blauwe Bonen concentreert zich op het leven van de gewetenloze huurmoordenaar Frits, alias de Crooner. De Crooner is een begrip onder de créme de la créme van huurmoordenaars. Hij heeft echter een foutje gemaakt. Op de laatste plaats delict heeft hij een enkele haar achter gelaten en nu is het slechts een kwestie van tijd totdat ze bij hem zullen aankloppen. Daarna zullen ze ongetwijfeld verder op zoek gaan. Hierdoor komt hij nu zelf bovenaan de hitlijst te staan van zijn opdrachtgever, een al even gewetenloze gangsterbaas. Degene die nu de uitdaging aangaat om de Crooner voor altijd het zwijgen op te leggen is de beruchte huurmoordenaar de Prikker. De Crooner op zijn beurt is niet van plan lijdzaam af te wachten en zet meedogenloos de tegenaanval in. In Merel, de jonge beeldschone dochter van de gangsterbaas, ziet de Crooner een mooi onderpand om zo wat zaakjes uit te kunnen wisselen en het er levend van af te brengen, maar al heel erg snel blijkt dat het daarbij goed fout kan gaan.

 Terrence heeft ook met dit misdaad verhaal weer een geweldig Kat en Muis spel neergepend. Het verhaal wordt verteld in de ik-vorm en is geheel bezien vanuit de ogen en de beleving van de hoofdpersoon, de huurmoordenaar De Crooner. Een ijskoude killer, gewetenloos, wreed, eenzaam en daar zeer tevreden mee. Gevoelens zijn immers alleen maar ballast, ze staan je in de weg, vertroebelen je blik, en laten je twijfelen daar waar je beter daadkrachtig had kunnen optreden. Wat gaat er dan zo mis met de Crooner als hij de jonge Merel ontvoert en haar probeert uit te ruilen. Merel is lief, ontwapenend, mooi en heeft, zo blijkt, haar eigen flinke rugzak meegekregen. Gaande weg ontspint er zich een spel van aantrekken, afstoten, beledigen en tot razernij wekken tussen De Crooner en Merel. Voortdurend proberen ze elkaar af te troeven en elkaar te slim af te zijn. Elk met het eigen leven als waardevolle inzet.

 De manier van schrijven van Terrence is ook nu weer heel soepel, snel weg lezend en enorm beeldend. Prachtige zinnen met mooie vergelijkingen strelen het oog van de lezer. Bovendien is ook in dit verhaal een flinke dot cynische humor verwerkt en vooral de pittige dialogen tussen Merel en de Crooner, maar ook hun acties over en weer, zijn om te smullen. De Crooner en Merel zijn de belangrijkste hoofdpersonages en ze zijn dan ook flink uitgediept waardoor je hun akelige maar ook vertederende karaktertrekjes snel leert kennen en je bijna spijt krijgt dat je, richting het einde, afstevent naar een gewelddadige climax. Je bent bijna bang dat je afscheid zal moeten nemen van tenminste één van hen, en stiekem hoop je dat dat niet hoeft. Ook de bijrollen worden weer vertolkt door prachtige kleurrijke types die je verrassen en versteld doen staan.

 Iets waarvan ik in het begin een vermoeden had, blijkt aan het einde van het verhaal waarheid te worden. Vond ik dat jammer? Absoluut niet, ik geniet er des te meer van dat ik op een klein gebiedje gelijk heb gekregen en er tevens als bonus nog een paar extra twists bij krijg. Heerlijk!

 Een misdaad verhaal om van te smullen met geweldexplosies die soms heerlijk absurd en overdadig zijn a la Quentin Tarantino. Heeft dit mijn honger doen stillen? Slechts voor even ben ik bang… want ik wil best nog meer!

 Ik geeft Blauwe Bonen 4,5 Kraaien.

Karin K.