Caroline Mitchell is voor Nederland en Vlaanderen een nog vrij onbekende schrijfster. Vreemd want na even googlen blijkt dat ze een internationale bestseller auteur is die al heel veel boeken op haar naam heeft staan. Het middernachtspel is gewoon de eerste die in het Nederlands is vertaald. Ink en Karin K. bogen zich als duo over de ‘eerste versie’ van dit boek.
‘Ik herinner me de dag dat ik doodging heel goed.’
Karin:
Een boek dat begint met een ijzersterke zin als hierboven kan voor mij al bijna niet meer stuk. Het is dié allereerste zin uit dié bloedstollende proloog die je meteen het verhaal in trekt. Een spannend en spooky verhaal dat zich afspeelt in Blackhall Manor, gelegen in het imaginaire plaatsje Slayton. Ik had meteen hoge verwachtingen!
Ink:
Nondeju, wat heb ik dagen zitten genieten. Elke keer pakte
ik heel enthousiast het boek op om verder te gaan.
Spooky, spannend, raadselachtig en geen idee, want velen
kunnen er iets mee te maken hebben.
Ink:
Wordt mijn eerste boek dan gelijk al een kaboem klapper? Hoe
verder ik kom hoe meer ik overtuigd ben, dat dit gelijk de eerste 5 kraaien
gaan worden.
Het middernachtspel: Op uitnodiging ga je naar het oude creepy gebouw Blackhall
Manor. Je laat een druppel bloed van jezelf op je uitnodiging vallen, doet een
kaars aan en klopt 22 keer op de deur, de laatste klop precies om klokslag
24.00. Blaas dan je kaars uit en steek hem weer aan. Dat zorgt ervoor dat je de
schaduwman binnenlaat. Als je kaars uitgaat, is de Schaduwman in je buurt.
Steek je kaars opnieuw aan of stap in een zoutcirkel voor bescherming, maar je
moet wel heel snel zijn en als de Schaduwman je ziet dan overleef je de nacht
niet.
Karin:
IJzersterke personages zoals Sarah en de jonge Elliot dragen
voor mij het verhaal. Ook de 5 naïeve schoolmeisjes maken het zo heerlijk
spooky. De verdere opbouw gaat snel en nergens verslapt het. Dan weer is de
spanning gierend op de voorgrond, dan weer eens onderhuids smeulend op de
achtergrond.
Ink:
Zulke bijzondere en diverse mensen: o.a. eentje die de hele
dag taartjes en chips wil eten, een jochie met vreselijke nachtmerries en
mensen kunnen aanvoelen, een terug op het werk kerende rechercheur met een
pedofiele man (Sarah), ja en natuurlijk dat spel.
Angelica en haar vriendinnen gaan op de uitnodiging in en de
eerste wordt dood teruggevonden. Het team van rechercheurs gaat aan de slag en
al snel blijkt Sarah het echte doelwit te zijn.
Karin:
Ik vond de schrijfwijze van Caroline echt prettig om te
lezen. Heel vlot en soepel. En een boeiend verhaal waarbij je als lezer meedenkt
en meevoelt en je graag wilt weten hoe het in elkaar steekt.
Ink:
De weg naar de oplossing is dus goed geschreven, want ik pak
elk moment dat het kan het boek.
MAAR..... wtf... wat gebeurt er dan in die laatste 20 pagina’s? Wat doe je
Caroline Mitchell?
Ik roep zelfs tegen het boek en sla het heel erg teleurgesteld dicht. Hoe kan
dit?
Precies mijn 2 allergieën in een thriller vinden plaats in die laatste
pagina's. Natuurlijk is dat smaakgevoelig, want wie weet vinden juist heel
mensen die dingen juist heel prettig. Maar voor mij stortte het in elkaar en
haal ik er een hele punt af.
En zo kom ik op 4 kraaien uit.
Karin:
Ja, inderdaad, tot je dus ongeveer op 90% van het boek zit.
Je kunt dan het einde en de ontknoping bijna aanraken… Je bent al het hele
verhaal door geswitched tussen mogelijke daders, maar wie… ja, wie is het nu
écht?
Als je het hele boek door zó hebt zitten genieten, toen viel
dat einde voor mij best flink tegen. En even dacht ik zelfs in een heel ander
genre te zijn terecht gekomen.
Vanwege spoilers is er gewoon weinig van te zeggen.
Bovendien, een ander denkt er misschien wel heel anders over.
Maar ja, het einde hé, dat is toch wel wat je het meeste
bijblijft van een boek. Ik heb echt van 90% genoten maar ik kan nu niet anders
dan het voor mij onbevredigende einde mee te laten tellen in mijn eindoordeel.
Ik geef het om die reden niet meer dan een krappe 4 Kraaien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten