Interview met Alexander Olbrechts

 

 

Hoi Alexander, wat leuk dat we jou wat vragen mogen stellen, zou jij je allereerst willen voorstellen aan onze lezers en leden?

 

Met veel plezier! Ik ben Alexander Olbrechts, 35 jaar, medisch laboratoriumtechnoloog van opleiding en werkzaam in de grootste bloedbank van België. Naast auteur ben ik ook redacteur muziek en nieuws voor het online magazine metalfans.be. Ik woon met mijn vrouw Sara en onze twee katten Louis & Trixie in Kortenberg, een gemeente niet ver van de taalgrens in België. Al deze facetten van mijn leven kun je op de een of andere manier in mijn boeken tegenkomen. Ik denk niet dat ik een boek heb geschreven waarin er geen kat meedoet, of ik niet een knipoog maak naar mijn muzikale passie.

 

Je hebt dit jaar zilver behaald voor de schrijfwedstrijd van De Zilveren Strop met jouw korte verhaal ‘Jongen zonder naam.’ Was het erg moeilijk om ‘gezien’ te worden bij een schrijfwedstrijd als deze en wat betekende het voor jou om zilver te behalen?

 

Die zilveren medaille is echt een van de vele kersen op de taart van mijn schrijverschap. Ik wist dat ik voor die wedstrijd alles uit de kast moest halen en dat ik vooral moest durven opvallen om gezien te worden. De lezer vanaf de allereerste zin bij de keel grijpen en niet meer loslaten tot het verhaal uit is. Jongen zonder naam is een verhaal over pedofilie. Ik wilde het rauw en hard brengen, zonder dat er op een of andere manier aan glorificatie wordt gedaan. Ondanks het moeilijke onderwerp is het me toch gelukt om de zilveren medaille te bemachtigen. Mijn vrouw en ik waren uiteraard bij de uitreiking van de wedstrijd en het was echt een magisch moment om bij de beste vijf te mogen eindigen. Je wordt op het podium geroepen en je mag een mooie trofee in ontvangst nemen… Dat is echt een droom!

 

Sinds wanneer ben je al bezig met het schrijven van verhalen/boeken? Was het voor jou al vroeg duidelijk dat je dit graag wilde doen?

 

Mijn schrijverschap is iets dat gegroeid is. Ik had jaren geleden wel al eens de basis van een verhaal uitgeschreven, maar ik heb dat nooit afgemaakt. Tot ik vier jaar geleden op een festival de bevriende schrijver Peter Van Rillaer tegen het lijf liep. Hij stond achter een stand met zijn uitgever zijn boeken te signeren. Ik vertelde toen aan mijn vrouw: “ik kan dat ook een boek schrijven”. Haar antwoord was even eenvoudig als ontnuchterend: “waarom doe je het dan niet?”. Een week later begon ik aan mijn eerste manuscript. Sindsdien is de bal aan het rollen en is het een spreekwoordelijk sneeuwbaleffect geworden. De manuscriptenteller staat ondertussen al op tien – als ik me niet vergis – en het aantal kortverhalen, microverhalen en novelles kan ik niet meer op twee handen tellen. Ik ben voorlopig alleen nog maar gepubliceerd als thrillerauteur, maar ik zou graag eens een stapje willen wagen met de publicatie van een blitse actiethriller (die uiteraard helemaal klaar is) of een fantasyreeks (die ik voor 4/5 klaar heb).

 

Al eerder viel me de cover van jouw debuut boek ‘Gevlinderd’ op, en zodra ik begon in je nieuwste boek ‘De Heraklesmoorden’ dacht ik, ‘wat heb jij met de Morpho-Vlinder?’

 

Ha, goed opgemerkt! Rudi Smeets en Delfine De Meester duiken ook op in mijn debuut Gevlinderd. Ze zijn de inspecteurs die de seriemoordenaar zoeken die een tropische vlinder op het geslacht van zijn slachtoffers achterlaat. Naast mijn liefde voor muziek of onze katten stop ik ook graag verschillende knipoogjes of easter eggs naar mijn andere verhalen in mijn boeken. Daarom start een scène in dit boek met Rudi Smeets die over de vlinders droomt. Dus hier heb je een van die easter eggs gevonden. De aandachtige lezer die Het eindigt met jouw dood heeft gelezen, had in dat boek een vooruitblik naar De heraklesmoorden kunnen vinden. De gynaecologe uit Gevlinderd duikt dan weer kort op in het kortverhaal Flitsende Emma. Lezers die het niet weten, lezen er zo over, maar ik vind dat leuk om te doen. Zo zijn er verschillende kleine details in mijn werk verstopt.

 

Sommige lezers zullen misschien een beetje bang zijn voor de moorden die worden gepleegd op dieren, daar was ik zelf ook een beetje huiverig voor, maar ik vind dat je alles juist heel mooi en aangrijpend hebt verwoord. Kan jij de lezers uitleggen waarom ze jouw boek echt moeten gaan lezen?

 

Ik weet dat scènes met dieren doorgaans een hardere impact hebben dan scènes waar mensen doodgaan. Maar ik kon dit verhaal niet brengen zonder deze scènes uit te sluiten, omdat er in de Griekse mythe ook behoorlijk wat dieren of monsters afgeslacht worden. Griekse mythen zijn van nature al behoorlijk gruwelijk en bloedstollend en ik wilde voor De heraklesmoorden, daar waar ik kon, zoveel mogelijk in lijn blijven met het originele Griekse verhaal. Ik schrijf mijn boeken graag als een film. Zodra je het boek opentrekt, moet je na de eerste zin in het verhaal gezogen worden. Ik doe dit het liefst door zo dicht mogelijk op de huid van het personage te zitten. Op die manier wordt de lezer dieper in de heftige passages getrokken dan bij een meer afstandelijke schrijfstijl. Natuurlijk ben ik ook een dierenvriend en werden er gedurende het schrijven van dit boek geen dieren gedood (op enkele irritante muggen na). De heraklesmoorden is er voor alle lezers die een rasechte, bloedstollende thriller willen lezen met een heftig plot.

 

Zijn er onderwerpen waarover je absoluut niet zou kunnen/willen schrijven?

 

Nee, in theorie moet alles mogelijk zijn. Een auteur moet alle vrijheid krijgen en zonder grenzen kunnen schrijven over alles wat hij maar wil. Echter, op geen enkel gegeven moment mag het aanvoelen dat de auteur een bepaald onderwerp ophemelt. Jongen zonder naam gaat over pedofilie, maar ik wilde absoluut geen enkele scène schrijven over de seksuele handeling, want dat zou voor mij een brug te ver zijn. Wat ik wel doe is de aanloop en de naweeën daarvan beschrijven én er goed op waken dat er op geen enkel moment de impressie kan ontstaan dat dit onderwerp vergoelijkt wordt. Dat is voor mij de grens: elk onderwerp moet bespreekbaar zijn, zo ook onderwerpen die in de taboesfeer hangen, maar het moet duidelijk zijn dat er geen sprake van glorificatie is.

 

‘De Heraklesmoorden’ is het 1^e deel in jouw reeks van de ‘Mythosmoorden’ die allen een connectie hebben met de Griekse Mythen. Hoe is jouw voorliefde hiervoor ontstaan?

 

Ik heb me voorlopig alleen nog maar toegespitst op de Griekse mythologie. In het boek Fatale ontmoeting vind je mijn thrillernovelle De tantalusmoorden, waar een moordenaar de tantaluskwelling erg letterlijk toepast. Toch is het niet mijn bedoeling dat deze serie louter over Griekse mythen zal gaan, want er zijn nog zoveel bijzondere en leuke verhalen te vertellen in bijvoorbeeld de Germaanse, Noorse, Egyptische mythologie of zelfs in onze Christelijke religie. Ik zou ze graag allemaal wel eens willen aansnijden. De liefde groeide als kind uit de fascinatie voor monsters. Een hydra of een chimaera zijn toch supercoole monsters? Ik had het in films, games of boeken ook altijd voor “de slechte of the dark lord”. Griekse saga’s zijn vaak ook tragedies die meestal niet eindigden in “… en ze leefden nog lang en gelukkig”. Ik heb namelijk een gruwelijke hekel aan Disney-eindes.

 

Het hoofdpersonage Rudi Smeets heeft het niet zo makkelijk thuis, daarbij zit hij ook nog eens onder de plak bij zijn 3 katten Para, Ceta en Mol.  Zit in dit laatste gegeven iets (auto)biografisch? Als kattenliefhebber waren sommige katten-scenes namelijk heel herkenbaar.

 

Mijn vrouw en ik hebben geen kinderen, maar wel twee kattenkinderen. Trixie en Louis zijn hier koning te rijk en wij twee zijn hun nederige mensslaven. Onze katten staan regelmatig model voor alle poezen die in mijn boeken opduiken. Er zijn enkele verhalen waarbij Louis ook echt opduikt, zoals hij is en met zijn naam. Mijn opa overleed tijdens het schrijven van De heraklesmoorden. Hij kreeg als eerbetoon een kleine cameo in het boek, maar alleen de mensen die hem echt hebben gekend, zullen hem herkennen. Zo zijn er wel veel kleine dingen uit mijn leven die in mijn verhalen kunnen opduiken met een twist.

 

Als je zou mogen ruilen met een personage uit de Griekse Mythen, met wie zou je dan willen ruilen en waarom? En welke Griekse Mythe is jouw persoonlijke favoriet?

 

Oeh, moeilijke vraag. Laat me dan maar een sater/satyr zijn. Het zijn vrolijke, ondeugende boswezens

die houden van drank (wijn), nimfen mogen verleiden, anarchie verkiezen boven de orde en extase boven rust. Ik heb niet specifiek één mythe die mijn favoriet is, want ze hebben allemaal wel bijzonder facetten als je erover nadenkt.

 

De scenes die je beschrijft in je boek zijn erg beeldend, ja bijna filmisch, zou je een keer de overstap naar de filmwereld willen maken en met welke regisseur zou je dan willen samenwerken?

 

Ik wil graag een verhaal vertellen, de taal mag niet in de weg staan voor de film die de lezer in zijn verbeelding te zien krijgt. Het is een groot compliment dat je vindt dat mijn boek bijna filmisch is geschreven. Het zou een grote leugen zijn, moest ik zeggen dat ik niet droom van eens te mogen werken aan een film, maar dan wel een verfilming van een boek van me. Het script van een film schrijven is toch een heel ander ding dan het schrijven van een boek. Er zijn zoveel geweldige regisseurs; ik kan er niet zomaar eentje uitpikken.

 

In je nawoord schreef je dat je bij voorkeur persoonlijk op bezoek gaat bij de locaties die je verwerkt in je boeken. Zoek je daarbuiten ook veel on-line op, zijn er nog andere bronnen die je gebruikt?

 

Een deel van de plot van De heraklesmoorden speelt af in een 250 jaar oude hofstede. Ik bezocht dit unieke gebouw om de indeling zo getrouw mogelijk te kunnen weergeven in mijn boek. De reanimatiescène heb ik door een ambulancier laten bekijken en een eerste inspecteur van de politie heeft het boek nagelezen op alle politionele details, want blijkbaar was mijn kennis van de werking van de politie in België nog Hollywoodiaans. Ook veel details ga ik opzoeken: kan een pijl uit een moderne jachtboog een kogelwerende vest penetreren? Of een klassieker onder de schrijvers: hoe maak je een bom? Het is leuk als deze details echt kloppen. Natuurlijk lukt het niet altijd om waarheidsgetrouw te zijn, want de flow van het verhaal mag niet onderbroken worden. Op die vlakken gun ik me wat dichterlijke vrijheid. Een mooi voorbeeld hiervan zijn DNA-bepalingen. Ik werk in een medisch laboratorium en wij hebben soms een moleculaire bepaling nodig om bepaalde patiënten van bloed te kunnen voorzien. Voor ons duurt die bepaling een dag, hoogstens 2 dagen in extremis. Blijkbaar duurt een DNA-bepaling bij de politie vele maanden. Daar kan ik mijn inspecteurs in het boek helaas niet op laten wachten.

 

Waar schrijf je het liefst aan je boeken, zoek je daarbij de totale rust op of heb je juist liever een hoop reuring om je heen? Hoe werkt het ontstaan van een boek voor jou?

 

Ik moet natuurlijk eerst zelf in het verhaal komen om het neer te schrijven. Dat lukt me niet met mensen om me heen, sociale media, internet en gsm helpen daar ook niet bij. Wel zet ik altijd muziek op en dat is zo goed als altijd iets uit een van de vele metalgenres. Voordat ik start aan een verhaal, moet ik de plot wel al kennen. De weg ernaartoe is makkelijker te bepalen dan de ontknoping. Het zorgt ervoor dat ik geen last heb van writer’s block, omdat ik weet wat er gaat gebeuren en hoe ik er moet geraken.

 

Lees je zelf ook veel, zijn er auteurs die je bewondert of die je ziet als voorbeeld? Welke auteurs en genres komen we zoal tegen als we een kijkje mochten nemen in jouw boekenkast?

 

Ik probeer zoveel mogelijk te lezen. Mijn grote voorbeelden zijn Robert Jordan en Brandon Sanderson. De werkdrift van Sanderson is onevenaarbaar. Het lukt me om 30 boeken per jaar te lezen als ik echt enorm hard mijn best doe en niet al te dikke boeken selecteer. Fantasy en sciencefiction lees ik graag om te ontspannen, deze zul je dus veelvuldig in mijn kast terugvinden. Thrillers lees ik de laatste 2 jaar eerder als studie. Ik wil graag weten waarover mijn Nederlandstalige collega’s schrijven en waarom mijn anderstalige concurrenten zo een overgroot deel van de thrillermarkt kunnen inpalmen. Thrillers zijn dus eigenlijk een must geworden om te lezen; ik verplicht mezelf om ze tot mij te nemen. Veelal begrijp ik helemaal waarom een bepaalde titel van een vertaalde auteur zoveel lezers weet te boeien, op andere momenten denk ik: hoe is het in godsnaam mogelijk dat dit boek al een 7^de druk heeft…

 

Ben je alweer aan het schrijven aan een nieuw boek, en wordt dat een 2^e deel uit de Mythos-reeks? Kan je een tipje van de sluier oplichten of misschien zelfs al vertellen om welke mythe het gaat?

Is er een kans dat we Rudi Smeets en zijn team daarin gaan terugzien?

 

Momenteel heb ik 1/4^de klaar van de first draft van de opvolger van De heraklesmoorden. In de opvolger zal er een nieuwe moordenaar op het toneel komen en zal het team rond Rudi Smeets terugkeren. De boeken rond Rudi Smeets zullen elkaar opvolgen en het verhaal van de inspecteurs zal doorgaan, maar het verhaal van de moordenaar zal telkens worden afgerond. Een belangrijke nuance die ik hier wil leggen is dat de overkoepelende serienaam verschillende dingen kan omvatten. Zo zijn er ook standalones, met andere personages die je dus zonder enige voorkennis kunt lezen. De standalones zijn er omdat ik niet alle lezers wil “verplichten” om alles te lezen, maar wel als ze interesse hebben om meer te lezen. De lancering van mijn volgende thrillernovelle in deze serie staat gepland voor 20 december 2022 bij H!P Publishing, het zusje van Godijn Publishing, en zal Bellis en het beest noemen. Hier heb ik een Christelijke mythe en een bekend sprookje laten samensmelten om er mijn eigen thrillergebeuren van te maken. Deze novelle is een standalone in deze reeks.

 

Alexander, namens Thrillerlezers! heel erg bedankt voor het beantwoorden van al onze vragen en heel veel succes met het schrijven van je volgende boek.

 

Groeten Karin Knol.