Oog om oog, tand om tand
Amanda overleefde dan wel een zwaar
auto-ongeluk, ze is vijfentwintig jaar aan geheugen kwijt. Vijventwintig jaar … blanco! Wie was ze sinds haar zestiende?
‘Blanco’ telt twee delen.
In Deel 1 probeert Amanda met veel
vallen en opstaan haar leven weer op de rails te krijgen. Vermits ze een kwarteeuw van haar leven kwijt
is, is ze ook zichzelf grotendeels kwijt.
In de ‘ik’-vorm en in het moment zelf zoekt ze in alles wat de dag
brengt naar houvast en controle.
Wie? Wat? Waarom? De vragen
stellen zich met steeds meer urgentie.
Amanda en de lezer weten exact
evenveel. Samen volgen ze het pad naar
de opheldering van het mysterie dat haar verleden is. Het is het fundament voor
haar heden en kan een sleutel zijn tot haar toekomst. De mensen om haar heen
houden haar met argusogen in de gaten: het weten betekent voor Amanda potentieel
levensgevaar. Dit is ook wat de lezer
alarmeert en inderdaad, wat toen gebeurde is hartverscheurend.
In Deel 2 dealt Amanda zo goed en zo
kwaad als mogelijk met de impact van de teruggekomen herinneringen. Met sommige mensen uit haar verleden blijkt
ze echter nog een openstaande rekening te vereffenen hebben. Ziet ze het gevaar komen of hield zelfs het
verleden jaren aan een stuk informatie voor haar verborgen?
Alles draait om personen,
herinneringen die zijn ‘kwijtgeraakt’.
Hélène is haar moeder ‘een soort van’ ‘kwijtgeraakt’; Amanda’s
dementerende moeder verliest steeds meer aan geheugen en heeft enkel nog
flarden van bewustzijn; Amanda raapt dan weer flarden aan geheugen op: een geur die in haar neus dringt, een blik
van iemand die haar lijkt te herkennen, … babysteps. Het proces verloopt uiterst
moeizaam en komt daardoor heel realistisch over. De lezer legt soms nog eerder dan Amanda de
verbanden, want bovenop het geheugenverlies kampt de vrouw ook met een ernstige
mentale beschadiging.
‘Momenteel moet ik het stellen met flarden,
fragmenten uit mijn geheugen, maar dat is beter dan niets. Nu weet ik dat ze er nog zijn en dat ze in
stukjes en brokjes terug zullen opduiken, als waterbellen die plotseling
loskomen uit de modder en aan de oppervlakte borrelen en openspatten.’ (p. 59)
Het plot leest verslavend vlot. Amanda laat de lezer toe in haar leven en bij
haar thuis op haar zolderkamer. Hij/zij ervaart
net als Amanda het beangstigende gevoel van zichzelf kwijt te zijn geraakt, voelt
de last van het isolement waartoe Amanda veroordeeld is en twijfelt mee over de
toekomst. Pakkend!
Korte hoofdstukken en de urgentie om
te weten, zorgen voor vaart in ‘Blanco’.
Het plot is goed uitgewerkt.
Amanda, niettegenstaande dat haar geheugen aanvankelijk een lege doos
is, stuurt het verhaal van begin tot eind.
‘Blanco’ is niet echt een spannend
boek. De nadruk ligt vooral op het
proces dat Amanda doormoet wil ze opnieuw haar leven in handen kunnen nemen en
haar familie veiligstellen. De finale is
voer voor discussie, maar hé, pak het boek op en oordeel vooral zelf!
4 kraaien
Anita
Geen opmerkingen:
Een reactie posten