Kort geding met De zaak aan Highway 62 van Laila Lalami.

 

Dit keer een Kort geding met het boek De zaak van Highway 62 van laila Lalami. 

1 boek

3 lezers

3 meningen

Karin K:

 

‘Vanuit de woonkamer klonk de soundtrack van mijn leven: mijn ouders die ruziemaakten.’

 

Een verhaal over de moeilijkheden die immigranten ondervinden. Tevens een verhaal over het niet altijd welkom zijn of je welkom voelen. Moeilijkheden die hun weerslag hebben op de onderlinge familieverhoudingen. Als vader Driss plotseling komt te overlijden proberen de twee inmiddels volwassen dochters elk op haar eigen wijze moeder Maryam bij te staan.

 

Een boek dat is geschreven in de ik-vorm. In elk kort hoofdstuk bezie je het verhaal door andere ogen en wordt je deelgenoot van diens gedachten, gevoelens en handelen. Ook vader Driss heeft zijn hoofdstukken waardoor de saga langzaam wordt ontrafeld.

 

Het onderwerp en de opbouw spreken mij aan en het heeft voldoende body voor een goed verhaal. Voor mij wordt het echter nooit echt pakkend, en was het whodunnit gehalte zelfs te verwaarlozen. Dit boek voelt dan ook als een droog biscuitje. Ik kauw mij een ongeluk en probeer de laatste droge korrels weg te spoelen met een slokje thee. Het stilde misschien mijn ergste honger, maar echt lekker was het niet.

 

Ik geef deze zaak aan Highway 62 niet meer dan drie Kraaien.

 

Jolanda:

 

‘Een familiesaga, whodunnit en liefdesgeschiedenis in één, die op subtiele wijze de problemen van de westerse maatschappij blootlegt’

 

Hmmm….. bij deze aankondiging op de cover had ik me eigenlijk al achter de oren moeten krabben. Want onder welk genre valt dit boek dan eigenlijk? Maar de cover intrigeerde, en de titel ook dus liet ik me niet door deze aankondiging afschrikken. Helaas pakte het toch niet helemaal goed uit. Want tijdens het lezen had ik steeds het gevoel dat de schrijfster geen keuze durfde te maken: het is van alle genres wat en dus is het eigenlijk niets.

 

Op zich is met de schrijfstijl niets mis, het leest vlot. Maar voor mij was het verhaal te diffuus, het heeft te veel perspectieven waardoor je met niemand mee kan leven.

 

Het hele boek bleef ik denken: het komt nog wel, gewoon doorlezen. Maar nadat ik het uit had, had ik eigenlijk nog geen idee wat nu het achterliggende idee erachter moet zijn.

 

Voor het verhaal zelf kan ik dan ook maar twee kraaien geven, maar vooruit: voor de schrijfstijl erbij geef ik er drie.

 

Fany:

 

Een echte thriller noem ik dit verhaal dus niet omdat het naar mijn gevoel beter past als roman.

 

Toch was ik geboeid door de verschillende kijk van deze bijzondere 'andere' Amerikanen.

Vaak zijn het immigranten met elk hun eigen verhaal en verleden. Hun stemmen zijn zo neergezet dat ik met iedereen kan meevoelen en dat is knap.

 

Soms mocht het wat meer show and wat minder tell zijn maar ik vond het de moeite waard om wat achter de herinneringen en gedachten zat.

Deze grote thema's gaan over het leven en worden geweven rond een hit and run.

 

Jammer dat het einde zo abrupt was , dit voelt als een gemiste kans maar ik heb respect voor wat Laila Lalami echt wou delen met ons.

 

Als thriller 3 kraaien, als roman dikke 3,5 inktpot.