‘Dagboek van een Onsterfelijke’, geschreven door Anne Rice. Het is het eerste deel uit haar Vampier Kronieken. Het is bovendien meesterlijk verfilmd als Interview with the Vampire.
Het
is ergens in 1994 toen ik voor het eerst ‘Interview with the Vampire’ zag in de
bioscoop. Ik was al vanaf mijn jeugd fan van vampierverhalen en ik keek ook
graag naar dat soort films. Ik was dan ook blij toen ik mijn vriendin wist te
overreden met mij mee te gaan naar deze film, en ik werd direct geraakt door
het aangrijpende verhaal van de menselijke Vampier die verteerd wordt door
wroeging en mededogen voor zijn prooi. Bij mijn vriendin sprong de vonk helaas
iets minder over.
Inmiddels
heb ik de film tig keer gezien, heb ik het boek tig keer gelezen, heb ik de
filmposter op de muur hangen, heb ik mij de Videoband en daarna de DVD aangeschaft
en is zelfs de CD met de muziek van Elliot Goldenthal in mijn bezit.
Het
grappige was dat ik pas na de film tot de ontdekking kwam dat het gebaseerd was
op een boek van Anne Rice wat zij al in 1973 had geschreven. Uiteraard wilde ik
het boek ook lezen. Het bleek het begin te zijn van een aan obsessie grenzende
verzamelwoede van mij om al haar boeken in mijn bezit te krijgen. Nu, weer
jaren later, heb ik wederom mijn tanden gezet in juist dit boek om te kijken of
het mij nog steeds zo zou bevallen.
Het
vreemde is dat ik, als ik nog heel erg in het begin van het boek ben, niet
meteen geraakt word door het verhaal. Ik kan mij de film nog steeds haarfijn
voor de geest halen, weet sommige teksten nog letterlijk uit mijn hoofd, maar
het boek komt mij nu wat vreemd voor. De film volgt het boek dan ook niet
letterlijk en op sommige momenten is het zelfs heel erg afwijkend. Gelukkig is
dit bevreemdende gevoel slechts van zeer korte duur want als het verhaal
eenmaal vorm begint te krijgen word ik weer net zo gegrepen als toen.
Het
verhaal wordt gedragen door drie sterke hoofdpersonages te weten Lestat, hij is
de op en top Vampier. Hij is continue op zoek naar voedsel, speelt met hen, is
decadent en verzot op rijkdom en luxe. Totdat hij op zeker moment stuit op de
jonge vertwijfelde Louis. Louis heeft als mens al niet het meest zonnige
karakter wanneer hij tot Vampier wordt gemaakt door Lestat. Hij worstelt voortdurend
met zijn nog menselijke gevoelens en is steeds op zoek naar de diepere zin van
het leven of die van de dood. Hij kan zich dan ook mateloos irriteren aan het
gedrag van Lestat. En dan is er nog het kleine meisje Claudia, een kind nog van
amper een jaar of zes en ze zal de verbindende factor worden tussen de
meedogenloze Lestat en de gevoelige Louis. Daarnaast is er nog de interviewer
die het dodelijke levensverhaal van Louis op bandrecorder opneemt. Aan hem
wordt alles verteld over het moment kort voordat Louis een Vampier werd en alle
onheilspellende gebeurtenissen die er daarna op volgden. Als lezer lees je het
verslag van dit interview en zo beleef je Louis zijn verhaal mee.
‘Verscheurd
door de wens niet tot actie over te gaan - te versmachten, ineen te schrompelen
aan de ene kant en aan de andere kant om te doden - stond ik in een lege,
verlaten straat en hoorde het geluid van een kind dat huilde.’
De
schrijfwijze van Anne Rice is prachtig en beeldend, de emoties die ze weergeeft
wonderlijk mooi en intens en komen echt bij je binnen. De tegenstrijdige karakters
van de personages zijn kleurrijk en ondanks hun dood juist heel levendig. Deze getroebleerde
zielen weten elkaar door het hele boek heen aan te trekken, elkaar weer af te stoten
om elkaar vervolgens weer opnieuw aan te trekken en wederom weer af te stoten.
Het is sensueel, duister, onrustwekkend en soms ook hartverscheurend. Een op en
top Gothic Novell zoals een Gothic Novell in mijn ogen hoort te zijn. Wederom
begrijp ik mijzelf weer helemaal dat ik er in 1994 zo lyrisch over was. Ik ben dat
nog steeds.
Ik
geef het 5 duistere Kraaien.
Karin K.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten