Interview met Yves peirsman

 

Yves Peirsman werd al vroeg gebeten door het schrijfvirus.  Als tiener sleepte hij een nominatie in de wacht voor de Matilda Prijs van Uitgeverij Houtekiet.  Met zijn eerste misdaadroman ‘De burgemeester’ won hij de Fintro Prijs Spannend Boek.  In oktober 2021 kwam ‘Oude wonden’ in de boekhandel te liggen.  Het boek verrast op meer dan één manier.  Yves Peirsman legt één en ander uit.

•    ‘Oude wonden’ verrast al meteen.  In de hoofdrol deze keer geen rechercheur, maar een escort, Adam.  Waarom een escort?

Eigenlijk vindt het hele idee voor ‘Oude wonden’ zijn oorsprong in het hoofdpersonage. Jaren geleden las ik een interview met een Britse escort die zo’n interessant verhaal te vertellen had, dat ik onmiddellijk wist: over zo’n personage schrijf ik ooit een boek. De jongen deed me helemaal anders naar het beroep van sekswerker kijken, dat voor hem een manier was om aan zijn arme jeugd te ontsnappen.

•    Adam heeft zijn geboorteplek verruild voor de stad Brussel.  Waarom koos je voor Brussel?  Heb jij een speciale band met Brussel?

Ik was op zoek naar een cosmopolitische omgeving waar een escort voldoende klanten kon vinden, en die bovendien mooi zou contrasteren met het dorp uit Adams jeugd. Voor Adam is deze stad de plek waar hij een nieuw leven kan opbouwen. Als Belgische auteur ligt dan de keuze voor Brussel voor de hand: een bruisende stad met heel wat inspirerende contrasten.

•  Elk hoofdstuk wordt ingeleid door een zin die terugkomt in de tekst die volgt.  Welk effect wou je hiermee bereiken? 

De titels van de hoofdstukken moeten de lezer nieuwsgierig maken om verder te lezen. Ze geven telkens een kleine hint naar wat volgt, zonder alles prijs te geven.

•  In ‘Oude wonden’ hou je het aantal personages vrij beperkt.  Heb je daar een reden voor?

De krachtigste verhalen zitten vaak relatief eenvoudig in elkaar. Ik lees zelf ook niet graag boeken met tientallen personages, daarvoor ben ik veel te slecht met namen!

•    Een universiteitsprofessor en een escort die een heel verhaal lang met elkaar verbonden blijven.  Het is op zijn zachtst gezegd redelijk verrassend.  Welk effect wil je hiermee bereiken?

‘Oude wonden’ focust op een paar contrasten: niet alleen tussen Adams jeugd en zijn nieuwe leven, maar ook tussen zijn eigen wereld en die van zijn klanten. Die tegenstellingen doen Adam nadenken over zijn eigen leven, en bepalen het verloop van het verhaal.

•    Het verhaal is volledig fictief?

Absoluut. Ik heb een paar elementen gebruikt uit het interview met de escort dat me inspireerde, maar voor de rest is alles verzonnen.

•    Een gewetensvraag zet het comfortabele leven van Adam op stelten. Een vraag die je zelf hebt bedacht uiteraard toen je het boek begon te schrijven.  Doch Adam komt voor meer dilemma’s te staan.  Had je die ook allemaal voorzien of dienden die zichzelf aan terwijl je aan de plot werkte?

Het grootste deel van het boek, inclusief Adams dilemma’s, had ik op voorhand uitgewerkt. Tijdens het schrijven heb ik wel nog een paar aanpassingen gemaakt, maar de grote plotlijnen zijn dezelfde gebleven.

•    Al heel vlug krijgt de lezer ‘zekerheid’ over de identiteit van de pleger.  Het slachtoffer moet nog vallen. Wie zal dat slachtoffer worden?  Je kiest ook hier voor een originele ontwikkeling van de plot?  Waarom?

Het was mijn bedoeling om een atypische misdaadroman te schrijven, niet alleen qua plot, maar ook qua opbouw. Er zijn al zo veel whodunits :) Omdat we op voorhand de dader kennen, kan ik een paar vragen centraal stellen die anders vaak onderbelicht blijven: wat gaat de man doen, hoe, en waarom?

•    Adam is veel meer dan de escort die tegen betaling zijn klanten van oppervlakkig en vluchtig plezier voorziet.  Het personage krijgt steeds meer diepgang.  Hoe zou jij jouw band met Adam omschrijven?

Adam is voor mij een personage bij uitstek dat me toelaat om de wereld vanuit een ander perspectief te bekijken. Hoewel we een paar kenmerken delen — ook ik val bijvoorbeeld op mannen — zijn er veel meer verschillen dan gelijkenissen tussen ons. Voor mij als schrijver (maar ook als lezer) situeren de boeiendste personages zich op die grens tussen het herkenbare en het onbekende.

•  Diepgang geven aan de personages en tegelijkertijd de spanning erin houden, geen eenvoudige opgave.  Hoe probeer jij daarin de juiste balans te vinden?

Bij het schrijven probeer ik een goede afwisseling te vinden tussen actiescènes, beschrijvingen en dialogen. In een eerste versie loopt dat soms eens fout, maar bij het herschrijven besteed ik veel aandacht aan dat ritme. Natuurlijk zal het juiste evenwicht altijd subjectief blijven: sommige mensen houden meer van actie, andere meer van psychologie.

•    Was het schrijven van het boek een proces dat gemakkelijk is verlopen of heeft het er op sommige moment ook stevig ingehakt bij jou?  Er zitten passages in het verhaal die best als pijnlijk kunnen ervaren worden.

Het schrijfproces is best vlot verlopen. Natuurlijk heeft het me even beziggehouden, maar herschrijven hoort er nu eenmaal bij. Omdat Adams en mijn leefwereld ver van elkaar staan, lukte het me ook een goede afstand te houden tussen mezelf en het verhaal.

•    ‘Oude wonden’ is veel meer dan een boek over een misdaad.  Welke thema’s moet de lezer zeker opmerken tijdens het lezen?

‘Oude wonden’ gaat inderdaad ook over de impact die jeugdtrauma’s later in het leven kunnen hebben, over hoe onze afkomst onze kansen kan bepalen, en of je het recht in eigen handen mag nemen.

•    Terwijl het voor Adam steeds belangrijker wordt te weten wie zijn familie is, lijkt professor sociologie Biets hem en zijn moeder te bestuderen als ging het om een spel Monopoly.  Shockerend, toch?  Wil je dit even toelichten? 

Een interessant personage is niet helemaal goed of slecht. Daarom heb ik ook geprobeerd professor Biets meerdere gezichten te geven: enerzijds zet hij zich graag in voor mensen die het minder goed hebben dan hijzelf, anderzijds behandelt hij ze soms als studieobjecten. Het is aan de lezer (en Adam) om een oordeel te vellen.

•    De vraag die Lybeer stelt aan Adam, blijft het hele boek door over het verhaal hangen:  “Vind jij dat we over andermans leven mogen beslissen?”.  De vraag komt dichter bij de realiteit van Adam dan hij zelf had kunnen vermoeden.  Wat een manier om de lezer op het verkeerde been te zetten!?

Goed opgemerkt! Lybeers dilemma wordt op die manier symbolisch voor een van de belangrijkste thema’s van het boek: dat er vaak overeenkomsten bestaan tussen mensen die op het eerste gezicht niets gemeen hebben.

•    De relatie Adam – Lybeer krijgt een heel andere invulling?  Mag ik stellen dat ‘Oude wonden’ ook een filosofische lading meekrijgt?

Filosofisch is misschien een groot woord, maar ik houd er inderdaad van om een misdaadroman wat meer diepgang mee te geven, zonder dat die de leesbaarheid van het verhaal in de weg staat.

•    Dekt ‘misdaadroman’ volgens jou volledig de lading van het boek? 

Van alle courante labels vind ik ‘misdaadroman’ het meest geschikte, en beter dan bijvoorbeeld het vaak misbruikte ‘literaire thriller’. Maar sowieso ben ik geen fan van dergelijke labels: ik wil sterke verhalen schrijven, los van het label op de cover.

•  Een laatste vraag: Met ‘Oude wonden’ kies je voor de tweede keer voor een atypisch hoofdpersonage.  Ga je die keuze ook doortrekken naar je volgende misdaadroman?  Wordt het opnieuw een misdaadroman?  Zijn er al concrete plannen?

Ik ben inderdaad al bezig aan de opvolger voor ‘Oude wonden’, met een even boeiend hoofdpersonage! Ik heb zowel plannen voor een nieuwe misdaadroman als voor een meer “literaire” roman. Welke als eerste het levenslicht zal zien, weet ik nog niet :)

Een nieuwe misdaadroman én een literaire roman!  De lezer wordt verwend.  Nu maar afwachten welke roman als eerste in de boekhandel zal belanden.  Zo benieuwd wie het volgende boeiende hoofdpersonage wordt!  

Dank je wel voor jouw tijd en interessante antwoorden Yves!

Anita voor Thrillerlezers!