Kort geding met Je liet mij leven van Catherine Ryan Howard

 

Flapper:

Ze schreef het boek om de moordenaar te ontmaskeren. Maar wat als de moordenaar meeleest?

Op haar twaalfde overleeft Eve Black als enige van haar gezin een aanval van een beruchte seriemoordenaar wiens identiteit nog altijd onbekend is. Nu, jaren later, is ze nog steeds geobsedeerd door de man die haar leven verwoestte. Ze is vastbesloten hem eindelijk te ontmaskeren.

Bewaker Jim Doyle krijgt de true crime-bestseller Je liet mij leven in handen, het boek waarin Eve Black vertelt over haar pogingen om de moordenaar van haar familie op te sporen. Met elke pagina die hij omslaat groeit Jims woede, én zijn angst. Want Jim realiseert zich hoe gevaarlijk dicht Eve bij de waarheid zit, en hij weet dat ze niet zal opgeven voor ze hem gevonden heeft.

Tenzij hij haar eerst vindt.

1 boek, 3 lezers en 3 meningen

 

 

Karin K:

 

‘Een verhaal heeft altijd drie kanten, zeggen ze: de jouwe, de mijne en de waarheid.’

 

Eve heeft een boek geschreven over de aanval op haar familie door seriemoordenaar Jim Doyle, waarbij zij als enig overleefde. Aan deze aanval gingen een aantal eerdere aanvallen vooraf en Eve maakt van al deze slachtoffers een zeer uitgebreide omschrijvingen in haar boek. Als Jim op het boek stuit en het zelf begint te lezen, lees je als het ware met hem mee. Hij geniet van elk gruwelijk detail in het boek en ik als lezer geniet van de beeldende en uitgebreide karakterschetsen van zijn slachtoffers, al vind ik het aan het einde wel wat veel worden en lijken het meer op opsommingen…

 

Dit is in feite een boek in een boek, persoonlijk houd ik erg van zo’n opzet.
Het verhaal is boeiend en prettig leesbaar geschreven. De hoofdpersonages zijn flink uitgediept en komen geloofwaardig over. Het verhaal schakelt steeds tussen Eve, haar boek en Jim wat maakt dat ik door het boek heen vlieg. Ik vond het alleen weinig verrassend. Aan het begin maakte ik mij nog een voorstelling van hoe het boek zou verlopen en zo bleek het dus ook te gaan. Ook had ik wat meer spanning verwacht. Toch was het al met al een prettige leeservaring.

 

4 (wat magere) Kraaien, Karin K.

 

 

 Jantsje:

 

‘Maar de ware bron van mijn angst, is de mogelijkheid dat het kwartje op een gegeven moment valt.’

 

Het boek ‘Je liet mij leven’ geschreven door Catherine Ryan Howard is vooral geschreven vanuit het oogpunt van Eve Black. Haar ouders en zusje zijn vermoord en zij heeft als enige het overleefd. Eve heeft een boek geschreven over de moordenaar om hem uit de tent te lokken. Ik vind dat idee goed gevonden. Het wordt zo levensecht beschreven dat het gewoon eng is. Zoiets zou zomaar kunnen gebeuren. Toch is dit boek fictie. Maar het heeft er wel voor gezorgd dat ik ‘s avonds alle deuren check of ze wel op slot zijn.

 

Het boek is vrij voorspelbaar al zit er aan het eind wel een kleine verrassing in. Het leest heerlijk gemakkelijk door de zinsopbouw en het onderwerp. Toch zit er een zekere mate van spanning in. Hoe en wanneer gaat hij gepakt worden.

 

Ik geef het daarom 4 Kraaien.

Jantsje

 

 

 Tamara:

 

‘Op het ogenblik dat Steve zoveel pijn had verdragen als iemand maar kon, hij het gevoel moest hebben dat zijn schedel van binnenuit openbarstte, rukte Jim zijn vuist naar buiten en sloeg Steve met zijn gezicht door de glazen deur van de dichtstbijzijnde vrieskast, dwars erdoorheen, tot zijn gezicht met scherven was doorboord.’

 

Wanneer de spoorloze man de ouders en zusje van Eve Black vermoordt, laat hij Eve leven. Jaren later schrijft Eve haar verhaal in hoop dat de spoorloze man wordt ontmaskerd en zij hem haar vragen kan laten beantwoorden...

 

Het boek geeft je het gevoel dat het daadwerkelijk is gebeurd. Het verhaal draait om Eve en Jim. Ondanks de ontbrekende spanning, is het ook een beetje voorspelbaar maar blijf je toch doorlezen. Voor mensen die hopen dat je ‘meekijkt’ met Jim, kan ik je teleurstellen haha.

Eerlijk toegegeven, ik had er (veel) meer van verwacht, er had meer spanning in gemogen. Maar volgens mij komt het ook omdat je al weet wie de spoorloze man is en dat de zaken jaren oud zijn.

Er stonden een paar dingen in die ik raar vind staan:

‘Bijna 2 decennia later loopt hij nog steeds vrij rond en mis ik mijn ouders en Anna als afgehakte ledematen’ en ‘ze schakelde de videoprojector in en we werden vergast op een extreme close-up...’

 

Qua originaliteit scoort Catherine Ryan Howard flink wat Kraaien maar voor mij blijft het hangen op 3. Niet slecht maar ook niet een topper... (Maar dan ben ik ook wel een zeiksnor met betrekking tot seriemoordenaars en de spanning erbij)