‘Van Guerrilla naar Vredesproces’ is de autobiografie van Tanja Nijmeijer.

 

Tanja sloot zich op 24 jarige leeftijd aan bij de Colombiaanse FARC. Ik vroeg mij altijd al af hoe iemand tot zo’n ingrijpende keuze komt en dat op zo’n jonge leeftijd. Toen ik haar bij Eva Jinek voorbij zag komen wist ik meteen dat ik haar verhaal wilde lezen. Ik ben zelf behoorlijk links georiënteerd, heb interesse in buitenlandse politiek en regimes en stap met een open en nieuwsgierige blik in dit boek. Zal ik antwoordt krijgen op mijn vragen?

 

Tanja toont de lezer een beeld van een fijne jeugd in een goed en stabiel gezin. Als ze gaat studeren heeft ze moeite haar plek te vinden. Ergens in 2000 vertrekt ze, ondanks het negatieve reisadvies, naar Colombia voor een studieproject en ook om voor haar studie daar les te gaan geven. Ook hier ondervindt ze moeite met het leggen van contacten maar gaande weg leert ze wat mensen kennen en raakt ze politiek bewuster waarbij het lijkt alsof Tanja daar wel graag erkenning voor wil krijgen.

 

‘Antonia lachte en zei dat ze lang op dit moment van bewustwording had moeten wachten. Ik raakte een beetje geïrriteerd, omdat ze nooit onder de indruk leek te zijn van mijn reflecties.’

 

Ze kiest voor haar scriptie uiteindelijk het onderwerp communisme en verdiept zich ook in de communistische systemen van andere landen. Ze beseft meer en meer waar de FARC mee bezig is.

Na 1 jaar vertrekt ze terug naar Nederland om vervolgens 2 jaar later wederom naar Colombia af te reizen en dit keer voor goed.

 

Het boek zou je grofweg in 3 delen kunnen verdelen, 1/3 over Tanja’s jeugd en studie, 1/3 over haar tijd bij de FARC en 1/3 over het vredesproces.

Vooral het middengedeelte van het boek, over het prille begin dat Tanja zich aansluit bij de FARC, verbaasd mij af en toe nogal.

 

‘Ik nam aan dat de reden voor de aanslag was dat de eigenaar van het busbedrijf geen revolutionaire belasting wilde betalen.’

 

Hierna volgt een gedetailleerde beschrijving hoe Tanja een aanslag pleegt met een brandbaar explosief in een bus met passagiers. Dit in een tijd dat ze nog een dubbelleven leidt, overdag een doodnormale baan met daarbuiten opdrachten van de FARC zoals hierboven omschreven.

 

En nu terug naar het begin. Ja, ik heb antwoord gekregen op de vragen die ik had en heb ook antwoord gekregen op heel wat vragen die ik niet had. Tezamen schetsen ze voor mij een nieuw beeld van Tanja Nijmeijer. Een beeld dat nu gevormd is puur door haar zelf, dat is immers het grote voordeel van een autobiografie want alle informatie komt direct uit 1^e hand. Een valkuil bij een autobiografie kan echter zijn of de schrijver dezes er een prettig leesbaar geheel van weet te maken en die de lezer ook blijft boeien tot aan de laatste regels.

Tanja’s schrijfstijl is simpel en makkelijk leesbaar maar wat ik mis is enige vorm van humor of luchtigheid en ja dit is geen humorvol onderwerp, maar ook in haar jeugd zie ik niks aan luchtigheid langskomen, laat staan humor, en dat was toch ver voor haar Colombiaanse tijd. Nee, Tanja schetst hiermee een beeld over zichzelf van een serieus meisje dat moeilijk contact legt zowel in haar jeugd als ook als volwassene. Ze heeft overigens een prima jeugd gehad en alle kans om te studeren, wat ze ook doet en met goed gevolg. Ze is hierdoor intellectueel goed onderlegd. Dat ze dat zelf ook vindt komt in haar boek ook goed naar voren in het contact met diverse mensen die ze in Colombia ontmoet. Zo is de politieman ‘dom’, heeft de oma van een vriendje een ‘snor’, en ontmoet ze nogal wat mensen die ‘vreselijk’ zijn zoals de kinderen waar ze les aan geeft, de schooldirectrice, leeftijdgenoten die alleen geïnteresseerd zijn in uitgaan en uiterlijk vertoon, en vooral haar Noord-Amerikaanse huisgenoot. Overigens wel dezelfde huisgenoot waarmee ze iets later een trip naar de Amazone maakt omdat Tanja het niet alleen aandurft. Verder komen er in haar boek nogal wat mensen langs die haar niet begrijpen, en dat begrijp ik. Helaas Tanja, daar heb je er nu nog 1 van bij gekregen.

Toch ben ik blij dat ik dit boek heb mogen lezen en eerlijk is eerlijk, het laatste deel over het vredesproces maakte weer wat goed in mijn beeldvorming over haar.

 

Ik geef het 3,5 Inktpotjes.