‘Het Kind in mij wil Mindful Moorden’, is geschreven door de Duitse auteur Karsten Dusse.
In deel 1 maakten we al kennis met het hoofdpersonage Björn
Diemel, misdaadadvocaat van beroep, zijn vrouw Katharina en dochtertje Emily. In
dit 2e deel leeft Björn inmiddels gescheiden van zijn vrouw, zorgen
ze gezamenlijk in een soort co-ouderschap voor het kleine meisje en heeft hij
zijn stressvolle baan als misdaadadvocaat ingeruild voor het runnen van een
succesvolle kindercrèche.
Het boek begon voor mij wat droog, in vergelijk met deel 1,
totdat Björn ons als lezer verteld over zijn idyllische gezinsvakantie met zijn
ex-vrouw Katharina en dochtertje Emily. Er wordt ons een fantastische dag
voorgeschoteld waarbij alles klopt, tot het gezelschap besluit te gaan lunchen.
Het terras is heerlijk, het uitzicht is prachtig niets staat een fantastische
lunch nog in de weg totdat het gezelschap stuit op de ober, of beter gezegd de afwezigheid
van de ober. Als deze zeer afwezige ober ook nog eens een groot
wereldverbeteraar blijkt te zijn, een eigenschap die bij Björn zelf een stuk
minder ontwikkeld is, slaan bij Björn langzaam de stoppen door. De gehele
situatie escaleert in rap tempo en neemt uiteindelijk drastische vormen aan. Heerlijk,
want in één keer is het cynisme terug en spat er een geweldige doses
zwartgalligheid van de bladzijden af.
‘Voor iemand die niet in staat was een terras van nog geen
70 vierkante meter te bedienen leek het redden van de wereld me beslist te veel
gevraagd.’
Het voorval heeft uiteraard een nadelige invloed op de toch
al behoorlijk bekoelde relatie met zijn ex.
‘Katharina en ik maakten van de tijd gebruik om ons in de
warme zon te verfrissen met ijzig stilzwijgen.’
En omdat dit alles Björn te veel dreigt te worden is het voor
hem de hoogste tijd geworden om weer contact op te nemen met zijn Mindfulness
goeroe uit deel 1, Joschka Breitner.
Gezamenlijk gaan zij op zoek naar het gekwetste innerlijke
kind van Björn.
Het innerlijke kind ontwikkeld zich al in de prille jeugd
door allerlei onverwerkt leed dat hem is aangedaan door de volwassenen om hen
heen. Vervolgens uit zich dat weer op latere leeftijd door bij alledaagse tegenvallers
plotseling te ontvlammen in een onredelijk gedrag tot pure agressie aan toe.
Joschka leert Björn echter meer te luisteren naar de wensen van zijn innerlijke
kind.
Karsten Dusse schrijft soepel en beeldend en zijn boeken
lezen daardoor gemakkelijk weg. Humor is volop aanwezig en deze is vaak cynisch
en wat zwartgallig. De situaties die hij schetst zijn soms bizar en absurd en
toch ook bij tijd en wijle heel herkenbaar. De personages zijn kleurrijk en
vermakelijk. Verwacht alleen niet een vreselijk spannend boek, want dat is het
niet.
En eerlijk is eerlijk, in het midden bekroop mij even het
gevoel dat het verhaal een beetje in kakte. Een gevoel van iets te veel kind-dingen.
Iets te veel van Emily, iets te veel innerlijk kind Björn en ook iets te veel
van de crèche die gerund wordt door Björn, maar dit gevoel was gelukkig van
korte duur. Dan neemt het boek weer een aangename wending om vervolgens te
eindigen met een erg grappig plot.
Ik heb wederom genoten van dit heerlijke vervolg. Komt er
nog meer Mindfulness aan van Karsten Dusse? Ik heb geen idee, maar het zou zo
maar kunnen. Één ding weet ik wel, komt er een vervolg dan zal ik als lezer
weer van de partij zijn. Ik vind het heerlijk om die tenenkrommende thrillers
die ik doorgaans lees af te wisselen met deze luchtige, absurde en vooral cynisch
komische verhalen.
Ik geef ook dit deel 4 Kraaien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten