Het debuut van Hugo Luijten

 

In 2022 maakt Thrillerlezers! tijd en plaats om auteurs met hun debuut nog eens onder de aandacht te brengen!

 

Wanneer kwam jouw debuut uit?   Was dat ook tijdens de afgelopen tien jaar of ben je al langer bezig met het schrijven van thrillers?

Mijn thrillerdebuut kwam in 2018, met ‘Verast’. Dat was de eerste in de serie rond commissaris Stef Cools, waarvan er uiteindelijk drie verschenen zijn. Voordien was ik niet echt met thrillers bezig. Mijn debuutroman was een oorlogsverhaal (Offer voor een verloren zaak) en ik ontdekte toen dat ik wel een aanleg had om spannende verhalen te schrijven. De stap naar een thriller was vervolgens niet zo heel groot meer, en ik heb nog altijd geen spijt dat ik ‘m gezet heb!

 

Was je voor je thrillerdebuut uitkwam al langer met schrijven bezig?

In 2015 verscheen ‘Baby C’ een boekje met korte verhalen over mijn zoontje. Dat was het eerste, in 2017 volgde de oorlogsroman. Zo heel lang ben ik dus nog niet bezig, jaar of vijf. Wel schreef ik tot die tijd regelmatig bijdragen voor vakbladen, vrijwel allemaal over geschiedenis.

 

Wie was jouw eerste uitgever?   Wat betekende het voor jou dat deze uitgever met jou in zee wou gaan?

Mijn eerste thrilleruitgever was Lannoo. Bij House of Books kreeg ik na de oorlogsroman geen contract meer, dus ik was naarstig op zoek. Gelukkig had de ‘Offer’ zeer goed verkocht, op die basis kwam ik dus bij Lannoo binnen. Natuurlijk was ik erg content, want als ik geen uitgever had gevonden was het ‘over and out’ geweest voor mijn schrijverscarrière.

 

Is jouw debuut nog altijd van speciale waarde voor jou?  Gebeurt het nog wel eens dat je het terug vastpakt en passages herleest?

Als ik de laatste punt gezet heb, aan het einde van het redactieproces, lees ik nooit meer wat ik allemaal geschreven heb. Soms een flard, als ik iets moet opzoeken voor een interview of zo. Dan denk ik vaak: ‘Heb ik dat geschreven’? Dat maakt mij ook een slechte uitvoerend artiest (ook daar heb ik een bescheiden carrière in). Na de productie heb ik geen enkele interesse meer in wat ik gemaakt heb. De prooi is gevangen dus is de lol eraf, zoiets.

 

Blijft het boek voor jou van speciale waarde?  Ben je er nog steeds trots op?

Natuurlijk ben ik wel trots op mijn boeken, het zijn allemaal kindjes van me! Sommige stukken kan ik ook nog uit het hoofd herhalen, of ik weet op welke bladzijde iets leuks staat. Dat ik het nooit meer lees wil niet zeggen dat ik er niet fier op zou zijn, eerder in tegendeel!

 

Zou je het verhaal weer zo schrijven?

Ik heb mettertijd geleerd om korter te schrijven, dat zou ik niet graag meer afleren. Mijn wat dikkere eerste boeken hadden zeker succes, veel lezers vonden die lange verhalen prachtig. Maar tegenwoordig vind ik het belangrijker dat een verhaal vaart houdt, dus doe ik het wat korter. Ik zou mijn eersteling dus niet meer zo schrijven. Wat niet wil zeggen dat ik het niet goed meer vind (haastte hij zich te zeggen!), wel dat ik het nu anders zou doen. Misschien in twee delen of zo?

 

Weet je nog hoe het publiek reageerde op jouw debuut?  Was het een groot succes qua leesreacties, verkoop?  In Vlaanderen?  In Nederland?

Recensies en reacties zijn tot nu toe zonder uitzondering lovend geweest, ook van mijn debuut. Verkoop is altijd ‘een dingetje’, om maar een neologisme te gebruiken. Het aanbod – vooral van vertaalde boeken – is zo enorm, dat het erg moeilijk is om op te vallen. Je moet eerst je plekje veroveren, pas na een paar jaar begint de verkoop wat te lopen. Geduld is dus een belangrijke eigenschap voor een schrijver, een eigenschap die ik overigens compleet mis.

 

Kwam het boek in de VN thrillergids en hoe werd het boek daarin beoordeeld?  Hecht je daar belang aan?

Ik hecht zeker belang aan recensies in de mainstream media, dus ook in de VN-thrillergids. Daar werd het werk goed besproken, meteen drie sterren. Hooguit vond ik de tekst wat lovender dan het aantal sterren deed vermoeden, maar allez. Voor een debuut was dat zeker niet slecht.