Uitgebroed met De bunker

 

Jouw thrillerdebuut kwam in oktober 2019 uit. Was je voor je debuut uitkwam al langer met schrijven bezig?

Al van jongs af aan wist ik dat ik schrijver wilde worden. Vroeger dacht ik vooral boeken voor kinderen te gaan schrijven, want die boeken las ik toen. Later veranderde dat in romans, maar eigenlijk is dat altijd meegegaan met mijn eigen interesses. Zeker door de komst van Netflix begon ik steeds meer te houden van spannende verhalen. Ik probeer telkens een boek te schrijven dat ik zelf zou willen lezen. Een paar jaar voor mijn eerste thriller wilde ik graag een boek lezen over Feyenoord, dus schreef ik dat. Dat werd zo positief ontvangen dat ik eindelijk ging geloven dat ik iets kon. Uiteindelijk was dat het zetje in de rug waardoor ik me ook aan thrillers durfde te wagen.

 

Wie was jouw eerste uitgever?

Voor mijn Feyenoord-boek zat ik bij Just Publishers en voor mijn eerste thriller bij Jalapeno Books van Tjeerd Langstraat. Daarna heb ik besloten om zelf een uitgeverij op te richten, TWSS, zodat ik de volledige creatieve vrijheid heb en ook zelf de risico’s draag. Maar de belangrijkste reden was dat ik zelf alles in handen heb. Dat gaat van lettertype tot verschijningsdatum. Als ik een boek schrijf, wil ik het snel de wereld in slingeren. Bij veel grote uitgeverijen kan dat niet. Prima, maar dat heel langdradige proces houdt mij alleen maar op, terwijl ik gewoon door wil met mijn volgende boek.

 

Wat betekende het voor jou dat deze uitgever met jou in zee wou gaan?

Dat was in beide gevallen, dus bij mijn non-fictie boek en bij mijn thriller, een grote opluchting. Ik had nogal vervelende ervaringen met een zeer gerenommeerde uitgeverij. Die hadden mondeling al beloofd dat ze mijn roman zouden uitgeven. Alles was geregeld, het hoefde alleen nog even langs de grote baas. De afspraak om het contract te regelen veranderde plotseling in een heel kort mailtje waarin zonder een reden te noemen verteld werd dat het allemaal niet doorging. Dat doet iets met je vertrouwen in uitgeverijen, maar ook met het vertrouwen in je eigen kwaliteiten. Dus zelfs toen ik mondeling had afgesproken dat mijn boeken zouden verschijnen bij een uitgeverij, dacht ik vooral: ‘Dat moeten we eerst nog maar eens zien.’ Gelukkig hielden die uitgeverijen wel woord en bleek mijn eerste ervaring meteen de slechtste.

 

Weet je jouw eerste reactie nog?

Dat was dus alsnog best wantrouwend. Natuurlijk liet ik dat niet blijken, maar bij mijn non-fictie boek weet ik nog dat ik het pas ging geloven toen ik het in de folder van de uitgeverij zag staan. Ik weet zeker dat ik destijds een brok in mijn keel kreeg, maar ik sluit ook niet uit dat ik een traantje heb gelaten. In ieder geval stond die folder opengeklapt achter mijn laptop, zodat ik bij elk woord dat ik schreef wist waar ik het voor deed.

 

Is jouw debuut nog altijd van speciale waarde voor jou?

Dat vind ik moeilijk om te zeggen. Hoewel er echt maar een stuk of tien mensen mijn roman gelezen hebben, voelt dat nog altijd als mijn echte debuut. Mijn eerste thriller, De Bunker, voelt daarom nog steeds niet echt als ‘mijn eerste’. Wel heb ik heel bewust de boekpresentatie groot aangepakt. Ik had allemaal familie en vrienden uitgenodigd en had WannaWaffle afgehuurd, een eettentje in Zwolle. Daar heb ik een veel te lange speech gehouden en daarna zijn we gaan eten. Het was heel bewust alleen voor bekenden, om te vieren dat er eindelijk ‘echt’ een boek was. Dat is nog altijd – na 14 mei 2017 – de mooiste dag van mijn leven. Met het boek zelf is de band wel iets minder geworden. Bij mijn tweede thriller, De Buitenstaanders, heb ik alles precies gedaan zoals ik het wilde en ik merkte dat ik het jammer vond dat dat bij mijn debuut niet zo was. Daarom verschijnt in februari niet alleen mijn derde thriller, maar ook een herziene uitgave van De Bunker. Alleen al door de vormgeving en het andere lettertype, ben ik opnieuw verliefd geworden op mijn eigen boek.

 

Gebeurt het nog wel eens dat je het terug vastpakt en passages herleest?

Vlak voordat ik iets nieuws schrijf, pak ik vaak mijn oude werk nog eens op. Het vreemde is dat ik dan vaak dingen lees die ik helemaal vergeten ben. Soms sta ik verteld van een passage en moet ik er hard om lachen, maar het gebeurt ook weleens dat ik me kapot schaam. In het dagelijks leven ben ik docent en leerlingen hielden laatst een presentatie over mijn boek. Dat vonden zij grappig om te doen en ik vond het grappig om ernaar te kijken, tot ze een stuk gingen voorlezen. Veel was prima, maar ineens merkte ik dat sommige dialogen helemaal plat slaan. Dat ligt natuurlijk deels aan de intonatie van degene die voorleest, maar misschien moet ik leerlingen voortaan mijn manuscripten hardop laten lezen, om te horen waar het nog beter kan.

 

Weet je nog hoe het publiek reageerde op jouw debuut?

Omdat ik bewust heb gekozen voor eerst een kleine uitgeverij en daarna mijn boeken zelfs zelf ben gaan uitgeven, is de doelgroep niet heel groot. De mensen die het lezen zijn overwegend positief. Mijn debuut, De Bunker, gaat over mensen die in actie komen tegen de macht. Het onderwerp moet je liggen, maar als het je eenmaal ligt, merk ik dat mensen het heel erg waarderen. De Buitenstaanders was een stuk toegankelijker, dat gaat over vriendschappen, jaloezie en hoe dat uit de hand kan lopen. Ook daarop zijn de reacties vooral heel positief.

 

Was het een groot succes qua leesreacties en verkoop?

Qua reacties wel. Qua verkoop valt het mee. Ik kom elke keer uit de kosten en van de winst boek ik een huisje ergens in de natuur om aan mijn volgende boek te werken. Ik doe het in eerste instantie puur voor de lol. Veel mensen reageren wel door te zeggen dat mijn boeken een groter publiek verdienen. Misschien is dat waar, maar ik doe het liever op mijn manier met honderden lezers dan op de manier die een ander wil met duizenden lezers.

 

In Vlaanderen en Nederland?

Eigenlijk zijn mijn thrillers alleen door Thrillerlezers de landsgrenzen gepasseerd. Beide boeken zijn behandeld in een leesclub. Dat was fantastisch om mee te maken. De lezers waren heel begaan en stelden ook vragen over bepaalde keuzes die ik heb gemaakt. Tegelijkertijd waren ze ook heel eerlijk. Zo dacht ik bij mijn tweede boek dat een van de hoofdpersonen heel sympathiek was, maar alle lezers zeiden juist dat het me zo goed gelukt was om haar neer te zetten als een bitch. Niet mijn bedoeling, maar wel grappig en leerzaam. Hopelijk gaat ook mijn volgende thriller, De Baron, richting België. Ik schrijf niet om een zo groot mogelijke doelgroep te bereiken, maar je zal me ook echt niet horen klagen als ik straks in de weekenden langs boekhandels in België moet voor signeersessies. Zolang de friettent maar open is.

 

Kwam het boek in de VN thrillergids en hoe werd het boek daarin beoordeeld?

Nee, eigenlijk is er – behalve bij sites als Hebban en Goodreads – maar één recensie geweest en dat was van NBD Biblion. Die waren positief en dat zorgde ervoor dat mijn boeken in veel bibliotheken te vinden zijn. Kranten en tijdschriften besteden er weinig aandacht aan. Dat is ook prima. Ik doe het voor mijn eigen plezier en de reacties van lezers zijn altijd leuker dan die van mensen die betaald krijgen om op zoek te gaan naar negatieve aspecten. Lezers geven gewoon eerlijk aan dat bepaalde personages oppervlakkig zijn of dat ze het einde kut vinden, zonder dat ze nou als doel hebben om jouw verkoop te bevorderen of te verpesten. Zolang mijn lezers vaker positief zijn dan negatief, ga ik door. Daar heb ik geen recensenten voor nodig.

 

Zou je het verhaal weer zo schrijven?

Als ik nu vanaf nul zou beginnen, zou het verhaal totaal anders worden. Dat heeft echter niks te maken met het boek, maar alles met de realiteit. In De Bunker beschrijf ik bijvoorbeeld dat mensen door de overheid afgeluisterd worden en dat de overheid controle wil over de burger. Als ik daar nu over zou schrijven, zou ik me denk ik gedwongen voelen om de hele coronasituatie in het boek te gooien. Dat vind ik eigenlijk totaal niet interessant, maar de dingen die ik voor mijn boek heb verzonnen, stellen geen reet voor als je kijkt naar QR-codes, 2G en al die dingen. Maar ik wilde vooral een spannend verhaal schrijven, niet kritiek hebben op een bepaalde partij of wat dan ook. Daarom ben ik zo blij dat mijn boek vlak voor corona verscheen. Het is nu gewoon een spannend verhaal over mensen die in opstand komen en over verborgen agenda’s. Als je het leest, denk je hopelijk niet aan de realiteit van nu. Dus zou ik het anders schrijven? Ja. Wil ik dat? Nee.

 

De nieuwe versie van mijn debuut De Bunker komt 28 februari uit, tegelijkertijd met mijn derde thriller: De Baron. Mijn boeken zijn gesigneerd te verkrijgen via www.twss.nl