Oké, beste lezertjes, we gaan een jaartje terug in de tijd, dus best kans dat dit boek reeds onder de loep heeft gelegen. Met de – in de bibliotheek zelf aangebrachte – sticker erbij, vertelt de cover van “Overschot” (René Appel) mij drie dingen : “Sterrenthriller”, “Psychologische thriller” en “literaire thriller”, waar ik het echter met niet één van deze tags eens kan zijn. Eén dag na het beëindigen ervan, twijfel ik zelfs nog steeds of het hier werkelijk wel een “thriller” betreft.
In ’t kort : Neen, het leven van Arend en echtgenote Maud Meulenhoek loopt echt niet op rolletjes. Zo zijn er de dreigende telefoontjes en bezoeken van ene heer Koolfast, die beweert nog zowat 27.000 euro tegoed te hebben van Ferry, Arends stiefzoon, een bedrag dat niemand van het gezin kan ophoesten. En het blijft niet bij dreigen. Verder is Arend een zelfstandig makelaar, wiens zaken de laatste maanden ook al niet erg goed lopen. En wanneer Arend betrokken raakt in een verkeersongeval met een tienermeisje als slachtoffer, raken de gemoederen al helemaal oververhit. De dreigingen nemen toe, net als Ferry’s drugsverslaving (die zich weigert te laten opnemen) en ook het ongeval brengt een nieuwe vijand met zich mee. De vraag is : hoe redt een doordeweeks koppel zich hier nog doorheen?
Keuzes, daar draait het allemaal om in dit leven. En dààr had Appel zich ook even over moeten buigen vooraleer hij dit voer voor tieners op de markt had gegooid. Het is even simpel geschreven als – pak ‘m beet – ‘Tiny gaat naar de kliniek’ en bevat niet één spannende (of aangrijpende) passage. En dat is jammer, want het uitwerken van de personages had dit boek veel goeds gedaan. En precies daar struikelt (en valt) Appel naast de prijzen. Iedereen, van gangster tot verslaafde, van Arend en Maud tot de ouders van het slachtoffertje van het ongeval Laryssa van Dijk, van verkoper tot koper in Arends branche : iedereen is absoluut stereotiep weergegeven. Dan heb je nog Theo en Daan, waar ik het zelfs niet wil over hebben en het geweldig irritante koppel Jeroen en Madeleine Hofmeijer, die het verhaal compleet niks bijbrengen. De moordscène is een grap op zich en het einde…ach, wat kan ik zeggen (voor mezelf) : vrijheid, blijheid, een nieuw boek meldt zich aan!
Besluit : je zou voor minder zelfmoord plegen… Neen, dan bedoel ik niet Arend of Maud, maar als lezer van dit gedrocht. Toch wil ik jullie een laatste tag van de Nederlandse krant ‘De Telegraaf’ niet onthouden : “Als geen ander kan hij (René Appel) in de huid van zijn hoofdpersonen kruipen en die op overtuigende wijze tot leven brengen”. Mijn raad : neem in het vervolg wat meer tijd, Appel, en kruip niet in hun huid, maar in hun hoofd. Het zal uw boeken ongetwijfeld goed doen…en mij ook!
Paul Smeyers
Geen opmerkingen:
Een reactie posten