Zwanenzang van Karin Fossum

 

‘Zwanenzang’ van Karin Fossum is alweer de 14^e Psychologische Thriller waarin Commissaris Konrad Sejer een hoofdrol speelt.

Een jeugdige man en een jongen van 16 hebben een toevallige ontmoeting met elkaar aan het meertje midden in het Svartland bos. Hetzelfde bos waar iets later het ontzielde lichaam wordt gevonden van de eveneens 16-jarige Gritt. Een adembenemend mooi en schuchter meisje.

Of was ze misschien toch niet zo schuchter. Wat heeft haar vader hier over te zeggen, of was het niet haar vader? Wat betekent het eigenlijk, om op te groeien met een uiterlijk waar iedereen voor valt? Wat deed dat met Gritt? Maar net zo belangrijk, wat deed dat met de mensen om haar heen?

Dan duikt er een wel heel aparte tekening op. Konrad moet erachter zien te komen waar die tekening vandaan komt en belangrijker nog, wie is de tekenaar?

Samen met zijn team gaat Konrad gedreven aan de slag. Diep duiken ze in het leven van de jonge Gritt, en haar ouders. Het onderzoek is nog maar net aan de gang als het team geconfronteerd wordt met een nieuw drama.

Maar uiteraard duiken we als lezer ook diep in de levens en de gevoelens van de jongeman en van de 16-jarige jongen, want geen enkel personage wordt zomaar door Karin Fossum opgevoerd. Daar waar Gritt kennelijk alles meezat door haar prachtige uiterlijk, wordt het voor ons al snel duidelijk dat dat niet voor iedereen geldt. En wat doet dat met een mens, als alles je lijkt tegen te zitten in het leven? Hoeveel kan je dan doorstaan voordat er iets barst?

En hebben deze verschillende gebeurtenissen iets met elkaar te maken of is het louter toeval?

Al heel in het begin stuit ik op een zin die mij nogal raakt:

‘Haar vader is een Nederlander’ zei Kreutzer. ‘Hij komt uit een land waar zowat alles mag’.

Ik merk dat ik mij deze zin een beetje aantrek maar realiseer mij dan al snel dat ik dat niet moet doen. Het is tenslotte niet de mening van de auteur maar de mening van één van haar personages. Haar psychologische thrillers hebben allemaal een maatschappij kritische ondertoon en een langzame opbouw die zo typerend is voor Scandinavische thrillers. Het zorgt ervoor dat je meeleeft met de personages, je voelt hun onrecht, hun woede en hun ontroering. Dat is ook weer het geval bij ‘Zwanenzang’ want er is weer veel ruimte voor gedachten en gevoelens. Je moet wel even doorzetten tot je zo’n 50 pagina’s hebt gelezen maar dan wordt je onvermijdelijk gegrepen door het verhaal en de sfeer. Traag, wordt er vaak gezegd, en dat begrijp ik. Dat ‘trage’ moet je als lezer liggen, maar haar boeken zijn stuk voor stuk pareltjes die vol staan met gekwelde zielen. ‘Zwanenzang’ is erg mooi, misschien wel haar mooiste tot nu toe, ik denk in ieder geval haar heftigste want het is bij tijd en wijle ook erg gruwelijk. De boeken uit de Konrad reeks zijn los te lezen, maar mocht je na 1 boek meer van haar willen lezen dan raad ik aan ze op juiste volgorde te lezen omdat je dan mee groeit met die rustige en ietwat sombere commissaris.

 

Karin Fossum heeft naast de Konrad reeks ook nog een paar standalones geschreven. Ze heeft voorheen in instellingen, ziekenhuizen en verpleeghuizen gewerkt wat haar psychologische inzicht verklaart en ook waarom haar boeken zo vol staan van menselijke emoties. Ze schetst alledaagse situaties waardoor je het gevoel hebt dat dit kan gaan over je buurman, je collega, ja misschien wel over jezelf. Ze heeft het vermogen om de lezer sympathie te laten voelen voor de dader want geen enkel personage is bij haar alleen maar goed of alleen maar slecht en als een auteur daartoe in staat is heb ik daar grote bewondering voor. Aan het einde laat ze je achter met een verontrustend en ook een wat treurig gevoel, maar wat is dit toch mooi. Dit boek heeft maar 1 nadeel, en dat is dat het nu uit is.

Ik geef het 5 dikke vette kraaien.

Karin K.