Thomas Olde Heuvelt ondervraagd

 

 Normaliter zetten we dan een stukje waarin we de auteur voorstellen. Maar kom op zeg! Wie kent Thomas Olde Heuvelt niet? Onze enige rockster in boekenland! Ver over de landgrenzen bekend en een droom waargemaakt.

Thomas nam alle tijd de vragen voor Thrillerlezers te beantwoorden. Lees snel mee:

Een nieuw boek! Gefeliciteerd! In een rare tijd, hoe was het om zolang te moeten wachten?


Dank je wel! Het was vreemd inderdaad dat het boek zolang op zich liet wachten. Ik was eigenlijk gedwongen om het boek uit te stellen vanwege de Lockdowns (de boekhandellockdowns) dit in samenspraak met de boekhandel te doen. We merkten wel heel erg dat zowel de lezer en de boekhandel er wel op zaten te wachten. Daarom op een gegeven moment er voor gekozen om tijdens de lockdowntijd toch nog te verschijnen. Dit was eind maart, ben toen op een boekhandel tournee langs 85 boekhandels geweest. Dit was met voorbestellingen, er konden toch nog geen lezers bij zijn. Dit werd erg door de boekhandels gewaardeerd omdat er zoveel boeken werden uitgesteld. Het is fijn en hartverwarmend om te zien, dat ondanks dat er nu heel veel uitgestelde titels wel verschijnen, Orakel toch goed door blijft lopen en goed blijft verkopen. Daarom ben ik in juni weer op een tour geweest, dit keer langs 69 boekhandels, ook weer een heleboel, ook bij de wat kleinere boekhandels juist. Ja, er zit een goede doorloop in en het is leuk dat er nu ook weer lezers bij mogen zijn.


Hoe voer het schip, dat de hoofdrol speelt in Orakel je hoofd binnen?


Ik reed op een ochtend langs een veld hier in de buurt van Nijmegen waar ik woon, bij Overhasselt. Er was een oude auto, ik stel me altijd de bekende wat als vraag, eigenlijk bij alles wat ik zie. Wat als daar geen auto ligt, wat als daar iets groters ligt, wat als daar een groot schip ligt en natuurlijk staat er dan een luikje op dat schip open. Waar mensen dan daar gaan kijken en er in gaan niet meer terug komen. Natuurlijk krijg je dan een mysterie van ongekende omvang waar AIVD op springt en wat het hele land op zijn kop gaat zetten. Zo ontstaan ideeën bij mij, met zoiets kleins als dat. Ik ben die openingsscène gaan opschrijven en gaan uitwerken en daarna ben ik het boek pas gaan ontdekken terwijl ik het schreef eigenlijk.
Zo ontdekte ik toen pas dat het boek over de zee gaat. Ik heb het toen verplaatst van Nijmegen naar Noordwijk en Katwijk waar het boek zich nu afspeelt. En om het thema van zee, de nabijheid van de zee en de duinen natuurlijk beter uit de verf te laten komen.


Waar komt je belangstelling voor het bovennatuurlijke vandaan?


Dat zit er van jongs af aan al in. Ik had een grote fantasie als kind, ik had ook verhalenvertellers in mijn leven die me verhalen vertelden over dat degene die net wel/niet konden een rol in speelden. Van die Roald Dahlachtige verhalen. Mijn opa deed dat voor het slapen gaan, mijn oom deed dat voor het slapen gaan. En daarnaast speelde het een rol in mijn leven. Mijn vader is heel jong overleden, ik was net drie toen dit gebeurde. De dood was daarom ook altijd aanwezig in ons huis. En in mijn jonge verbeelding was dit ook iets levens want bij ons op zolder ja huisde, wat daar tussen het wasrek en de droogtrommel, daar was een donker gat, weet je wel en daar zat het dan. En daar kon het vandaan komen, en als ik teveel geluid maakte op de trap dan kon het mij, mijn moeder of mijn zusje ook grijpen. Dat is wat de verbeelding van een kind doet met zo’n ongrijpbaar thema als de dood. Ja een soort van antropomorfisering van zo’n groot thema als dat. En daar ondanks dat het griezelig is, is het ook iets waar fascinatie aan kleeft. Want overal waar we bang voor zijn, zijn we ook benieuwd naar. Dus ik denk dat dat, in combinatie met de verhalen die me werden verteld als kind er voor heeft gezorgd dat dat altijd een voorliefde is gebleven.


Echo is een van de boeken die ik buiten in de zon durfde te lezen. Hoe slaap jij als je zo’n enge scene geschreven hebt?

Ha ik denk dat je doelt op de openings scene van Echo, daar heb ik erg veel reacties van lezers opgehad. Een meisje dat wakker wordt op een nacht, op zolder slaapt en naar de wc moet, en mensen in het trapgat ziet staan. En elke keer wanneer ze teruggaat om te kijken zijn ze net een stukje dichterbij gekomen. Zo simpel als dat maar, zo vreselijk effectief en inderdaad heel erg eng. Leuk dat het zo’n impact op je had. Echo verschijnt in februari in de Verenigde Staten en Groot Brittannië, net zoals Hex. Die hele mallemolen gaat nu weer op gang komen waar ik ontzettend veel zin in heb. En vooral heel benieuwd ben naar de reactie van mensen op onder andere deze scene. Er zitten natuurlijk veel meer enge scenes in het boek maar deze springt er wel boven uit denk ik haha.
Ik slaap best wel goed als ik zo’n scene heb gelezen. Op het moment dat je schept dan beleef je enge dingen anders dan als je ze ondergaat, je hebt er dan een zekere controle over. Deze scene kwam tot mij eigenlijk in een soort half droom omdat ik zelf op een zolder sliep en zelf ’s nachts wakker werd en naar beneden wilde en mezelf inbeeldde van daar staan mensen in het trapgat. En wat als ik straks weer ga kijken wat als ze dan een stukje dichterbij gekomen zijn?

Het uitschrijven van angsten lijkt me heel eng maar ook een mooie manier om ze in de ogen te kijken in een wereld waar jij het voor het zeggen hebt. Hoe voelt dat voor jou?


Dat is denk ik inderdaad onderdeel van het schrijven in dit genre. Kijk goede verhalen, verhalen die er toe doen, dat zijn de verhalen die waarheden bevatten. Het zijn soms universele waarheden maar meer nog de waarheden van de schrijver zelf en in het geval van griezelverhalen, dan gaat het natuurlijk ook om de angsten van de schrijver zelf. Ik merk inderdaad dat mijn eigen angsten altijd in mijn eigen verhalen schrijf. De grootste angst die ik heb, die veel mensen hebben denk ik, is het verlies van dierbaren. Dat speelt een rol met Orakel met Luca die zijn vader en zijn vriendinnetje in het schip ziet verdwijnen en daar wanhopig naar op zoek gaat en zich daar schuldig over voelt. Het speelt ook een rol in Echo en in Hex, en het is een terugkerend thema denk ik en denk ook logisch. Tuurlijk gezien de dood van mijn eigen vader vroeger, wat een grote impact op mij heeft gehad. Maar ook later, relatiebreuken weetjewel, daar heb ik altijd moeite mee gehad, omdat het geen afscheid kunnen nemen van mensen, getriggerd is door de dood van mijn vader vroeger en dat komt dan terug in mijn werk, ja daar schrijf ik dan over. En het is leuk als je dat dan over kunt brengen op een manier dat het voor de lezer wegleest als een spannend verhaal. En dat je ook de lezers zover krijgt dat die voor het slapen gaan even onder het bed moet kijken of even achter het douchegordijn moet kijken of daar toch niet iemand staat te wachten met een mes.

Orakel trailer

Je schrijft als in een film. De compositie van Orakel vond ik geweldig. Wat maakt tekst toch tot jouw favoriete medium?


Ik ben ontzettend visueel ingesteld, ik hou van visueel sterke beelden. Die vrouw met die dichtgenaaide ogen in Hex of in dit geval dat 18^de Eeuws schip in een Noordwijks bollenveld ligt. Dat daagt me meteen visueel uit. Mijn plan met Orakel was dan ook om gewoon lekker snel een spannend verhaal te schrijven, vol vaart, avontuurlijk en waar je vanaf het begin tot het einde in wordt meegezogen. Zoals ook in een film of een tv-serie is. En daarnaast ben ik een verhalenverteller. Ik hou van het medium van het verhaal om met woorden jou een gevoel te kunnen geven of het nou jou aan het lachen maken of aan het huilen maken of jou bang maken is, dat maakt me niet zoveel uit. Maar bij mij staat het verhaal staat centraal omdat ik het mechanische van de verbeelding zoiets moois vindt. Ik geef jou de juiste ingrediënten en jij met jouw verbeelding kunt het verhaal vervolgens afmaken tot iets wat van jezelf is. Want in jouw hoofd zien de personen en de plaatsen in Orakel er heel anders uit dan in de mijne. Dat is goed en dat is mooi en daarom is het mijn favoriete medium.


Je hebt ook andere genres geschreven, denk je dat je daar nog naar terug gaat keren?


Ik heb inderdaad meer magisch / realistische verhalen geschreven, ik heb meer literaire verhalen geschreven. Schrijf toch humor, af en toe zitten er fantasy en science fiction elementen in mijn verhalen. Maar uiteindelijk is het spannende verhaal, het griezelverhaal toch wel bij mij wat ik het leukst vind om te doen. Ik heb wel degelijk ook ideeën voor een fantastische magische realistische komische roman, die ik heel graag wil schrijven. Maar ik heb ook nog ideeën voor zeker drie griezelthrillers en ik denk dat die eerder komen dan de magische, realistische roman die ik in mijn hoofd heb zitten.



Je bent naast schrijver ook een rockster, met boekentours en groot internationaal succes. Hoe voelt het contrast tussen de kwaliteiten die je daarvoor nodig hebt en stilte van het schrijverschap.


Ik geniet van het contrast. Het hoort allebei bij mijn vak. Weet je als ik een verhaal schrijf dan is het van mij, dan mag ik er mee doen wat ik wil.
Maar als ik het verhaal publiceer dan is het van jou, dan is het van de lezer. De verbeelding van de lezer, waar ik het net al over had, heb ik nodig om het verhaal af te maken. Daarom zijn lezers voor mij een heel belangrijk onderdeel van wat ik doe. Het is een soort sociale wisselwerking, bijna een soort magie tussen in die wisselwerking en ik vind het daarom ook heel erg leuk om lezers op te zoeken. Om te weten wie ze zijn, om ze te ontmoeten en mooi is dit inderdaad dat dit niet alleen maar meer is in Barendrecht en in Almelo is maar tegenwoordig ook in San Paulo en in Tokio en in Beijing en New York! Ik vind het fantastisch. Ik vind het heerlijk om mezelf een lange tijd op te sluiten, helemaal alleen, zonder promoties, zonder interviews enzovoorts en in zo’n verhaal weg te duiken. Omdat ik weet dat ik daarna ook weer lekker naar buiten ga en de wereld ga zien en de lezers ga ontmoeten.



De reis in Orakel gaat op en neer tussen heden en verleden. Hoe was het om daar research voor te doen?


Research is een wezenlijk deel van mijn schrijfproces. Ik vind het heel erg leuk om te doen. In Orakel was er erg veel research om te doen. Heel praktisch, hoe is het leven op een luchtmachtbasis, zoals Volkel in Orakel of hoe gaat het dagelijks leven op een booreiland, zoals de Mammoet 3 in Orakel. Wat ik dan doe, ik kijk er films over, documentaires, ik zoek er clips over. Ik spreek mensen die op die plekken hebben gewerkt. Voor Orakel heb ik onder andere met een medewerker van een boorplatform gesproken maar ook met de luchtverkeersleiding van Den Helder voor het helikopterverkeer boven de Noordzee. Ik heb gesproken met een fabrikant van vrije valboten want ja mijn helden hadden toch een soort van ontsnappingsmechanisme nodig (kleine spoiler). En ik heb gesproken met een ex- AIVDmedewerker, wiens naam ik ook niet mag noemen, over het reilen en zeilen binnen de geheime diensten. Ja, dat is heel erg leuk, het is heel leerzaam, en daarnaast kunnen zij jou als schrijver echt fantastische informatie verstrekken die je zelf nooit zou hebben geweten voor de aankleding van je verhaal, de inhoud van je verhaal, waardoor zij mij er slim uit laten zien.



Als personages uit boeken opstaan en een eigen leven gaan leiden is er iets heel goed gelukt. In jouw boek komt het personage American Gods uit Neil Gaiman voor, kun je iets vertellen hoe dit zo kwam?


Ja, Orakel gaat over de zee, over de kracht van de zee. Want het speelt zich af aan de Noordzee. En hoe de Noordzee ons land bedreigt. Toen ik research deed naar de Noordzee toen ontdekte ik dus, wat ik eigenlijk niet zo goed wist, dat de Noordzee eigenlijk een landvlakte was. Uitgestrekt tussen Schotland, Denemarken en Nederland, wat Doggenland heette. Er is op dit moment ook een fantastische tentoonstelling in het museum in Leiden over. Na de laatste IJstijd smolten de ijskappen en werd het land steeds verder teruggedrongen door de zee, het werd steeds verder ondergelopen. Het laatste stuk is verdwenen door een tsunami, door een aardsverschuiving voor de kust van Noorwegen, zo’n 14000 jaar geleden. Maar we weten dat daar ooit mammoeten hebben rondgelopen en andere grote landdieren. En dat ook stammen hebben geleefd want in vissersnetten zijn heel vaak fossielen en archeologische resten naar boven gedregd. Nog niet zolang geleden is er uit de Waddenzee een Mammoetslagtand naar boven gehaald. We weten weinig van die volken uit de Steentijd want die schreven niets op. We weten wel dat ze waarschijnlijk mythisch van aard waren en dat ze de natuur en het grote dierenleven aanbaden alsof het hun goden waren. En mij leek het, ik ga dan altijd research doen, oké wat voor paralellen kunnen we trekken, wat weten we uit de werkelijkheid, uit de archeologie ken ik inderdaad een Mammoet god, kennen we uit de historie niet zoveel dus. Maar er is wel een bekende fictieve Mammoet god en dat was. Dat was Nunyunnini. Die komt uit het boek American Gods van Neil Gaiman, een prachtig boek, een goede serie van gemaakt, deze is op Amazone Prime te zien. Dat boek gaat over hoe stammen, in dit geval over een stam uit Siberië die hun goden meenamen naar het nieuwe continent Amerika, en hun goden in de steek lieten en vergaten en in nieuwe goden gingen geloven. En mij leek het mooi om zo vergeten god als Nunyunnini duizenden jaren later opnieuw op Doggenland dat er weer in hem zou worden geloofd door een compleet andere stam. De god is er en de stam bestaat bij gratie van het geloof er in. En dus leek het me mooi dat Nunyunnini op Doggenland weer tot leven zou komen omdat er weer in hem geloofd werd. Nou ja ik had het zo geschreven maar wist niet of ik dit ook mocht gebruiken, het was natuurlijk niet mijn creatie. Dus heb ik mijn uitgever, die ook Neil Gaiman in Nederland uitgeeft een mail laten sturen. En hij was vereerd en vond het een mooie gedachte dat op Doggenland Nunyunnini weer tot leven zou komen. Du mocht ik het doen! En daar was ik weer erg vereerd mee natuurlijk. Neil Gaiman is een fantastische schrijver.

Van welke boeken krijg je nachtmerries?


Ik kreeg vroeger als kind van de Heksen van Roald Dahl nachtmerries, een halfjaar lang heb ik alleen maar mijn moeder wakker geschreeuwd. Het laatste boek wat me nachtmerries heeft bezorgd is het boek a Head Full of Ghosts van Paul Tremblay. Goede Amerikaanse schrijver.


Wat heeft meer impact op jou, een eng verhaal op papier of in beeld, een serie of film?


Een verhaal op beeld heeft een directere impact, in de zin van dat kan je fysiek laten schrikken door de geluidseffecten, doordat je visueel iets erg sterk ziet. Maar uiteindelijk is de impact van het verhaal die reikt veel dieper. Zet je veel meer aan het nadenken omdat het je langere tijd en op een dieper niveau je vereenzelvigd met de personages in je eigen verbeelding die je nodig hebt om het af te maken. Dus uiteindelijk heeft het verhaal dat je leest of vertelt krijgt meer impact dan een verhaal in beeld.


Luca en Emma zijn jong, weleens overwogen om voor jeugd te schrijven?


O ja zeker, het lijkt me heerlijk om ooit eens boeken voor kinderen te schrijven. Maar in mijn geval zullen dat dan altijd van die gemene Roald Dahl verhalen worden. Ik heb niets met van die, van tegenwoordig zoveel kinderseries en jeugdseries, zo soft en kinderen worden zo beschermend opgevoed met verhalen en dat is zo jammer. Want dat rauwe gemene randje wat Roald Dahl had, dat is juist zo lekker. Je kunt niet vroeg genoeg beginnen met het traumatiseren van tere kinderzieltjes in verhalen en mijn kinderboeken zullen dat zeker gaan doen haha.

Hoe ben je de afgelopen tijd doorgekomen? Lastig om te schrijven of juist niet?


Ik heb de laatste tijd alleen maar promotie voor Orakel gedaan. Ik heb ook het boek van mijn partner David geredigeerd. Het is een boek over zijn eigen verhaal, geen thriller. Maar een verhaal over non-fictie, hij is ooit te vondeling gelegd als baby in Thailand en geadopteerd en de gevolgen daarvan, anorexia onder andere. Prachtig verhaal, unieke vertelstem heeft hij ook en dat heb ik mogen redigeren, was mooi om te doen. En ik ga me vanaf deze zomer weer opsluiten om lekker te gaan schrijven aan mijn volgende boek.


Schrijf je op bepaalde tijden?

Hex kwam in vele talen uit

Ja als ik schrijf dan schrijf ik eigenlijk hele dagen. Je leeft een verhaal in feite. Ik moet mijn tijd blokken, ik wil dan geen andere activiteiten hebben, geen promotie, geen andere dingen en dan schrijf ik een hele dag. Dit betekent niet dat ik een hele dag alleen maar zit te tikken dan ben ik ook aan het lezen, een serie aan het kijken, op mijn gitaar aan het pingelen, beetje aan het sporten, weetje wel. Maar toch ben je continue met het verhaal bezig en daarvoor moet je een soort van volledige afsluiting voor kunnen hebben.


Heb je plannen voor een nieuw verhaal?


Zeker! Zoals ik al zei, ik ga me komende zomer opsluiten om met het nieuwe boek te beginnen. Ik heb het al gedeeltelijk uitgedacht, nog niet volledig maar grote lijnen weet ik wel. Het wordt een erg spannend verhaal, erg duister ook wat volgens mij echt creepy gaat zijn en ik heb er heel veel zin in om er aan te beginnen. Ik vind het gewoon weer lekker om me op te sluiten. Als alles meezit, zal het volgend najaar gepubliceerd moeten worden, dit hangt ook af hoever ik kom voordat ik op tournee ga voor Echo, wereldwijd want dat komt in februari uit en dat zal midden in het proces zijn ben ik bang. Hoe dan ook ik ga het met erg veel plezier doen en het wordt niet het enige verhaal wat er aan gaat komen.

Grote dank gaat uit naar Iris voor de vragen, Jacqueline voor het uitwerken van gesproken woord naar tekst, Marc van de Boekerij en vanzelfsprekend naar Thomas voor de tijd die je in het beantwoorden stak.