Op een dag vertrekt Marianne vanuit huis en komt niet meer terug. Ze gaat samen met de oudere Berend op een onbewoond eiland in een zeer primitieve hut wonen. Een hut die grotendeels onder de grond zit, door een gasstelletje wat verwarmd wordt en de muren zijn met Perzische tapijten bekleed om het toch warmer te hebben. Ze wonen niet alleen primitief maar Berend en Marianne leven ook primitief.
Al heel snel heb je
door dat er iets niet klopt, want bijvoorbeeld vuur mag niet gemaakt worden, want anders
zien mensen het….
Marianne bevalt van
Pup maar wil totaal niets met de baby, haar dochter te maken hebben. Volkomen
apathisch ligt ze in het bed. Berend wil haar niet laten gaan uit angst dat
hijzelf opgepakt zal gaan worden. Dus legt hij haar aan ketting vast aan een
muur.
Het verhaal kroop
onder mijn huid. De benauwende eenzame sfeer die Pauw oproept door de
gesprekken die Berend met Marianne voert. De kou en viezigheid bekruipt ze en ik kreeg diep
medelijden met zowel Pup. Al hoewel zij lang niet beter wist dan het leven wat
ze leidden, haar moeder vastgeketend in de ondergrondse hut. Jaar na jaar.
Tussendoor loopt het
verhaal van zus Nicol vanaf het moment dat zij van een tante een huisje erft in
Spanje. Vanuit haar hoor je hoe het bij hun thuis er aan toe ging toen Marianne
er nog woonde en vanaf het moment dat ze verdween en ze er nooit achter zijn
gekomen wat er was gebeurd. Ook Pup komt aan het woord.
Ik heb het boek in
zeer korte tijd uitgelezen. Vogeleiland is een verhaal waarvan je wil weten hoe
het zich verder ontwikkelt. En het is wat cliché om
te zeggen, maar je hebt tijdens het lezen echt het gevoel dat je meekijkt. En
daardoor leef je helemaal mee met de verschillende personages. En de gevoelens
ten opzichte van de verschillende personages kunnen erg wisselen.
Marion Pauw wat heb
ik je gemist qua thrillers. Kom je nu gewoon weer alsjeblieft snel met een
volgende thriller?
Voor Vogeleiland 4,5 kraaien!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten