Titel: Verdwenen
Auteur: Ingrid Oonincx
Publicatiedatum: maart 2020
Uitgeverij: de Crime Compagnie
Zo dan!
Verrast mij hier even iemand met
haar nieuwe boek.
Als ik tot bijna het einde heerlijk geniet van het verhaal waar ik als een
razende doorheen zoef omdat ik het spannend vind én origineel en lekker
geschreven, ben ik heel even bang dat de auteur met een cliché gaat eindigen
zoals je verwacht bij een vrouwenthriller. Maar hatseflats! Ik lees de laatste
regels en denk van huh? Nog een keer lezen. Verdorie, Ingrid Oonincx, je hebt me
te pakken! Wat schreef jij een goed boek!
Haar moeder vertelt op haar sterfbed aan Simone wie haar vader is. Het blijkt
om een Spaanse man te gaan, die is overleden bij een ongeluk met een
vrachtschip in 1987.
Daar ze ook net ontslagen is bij de krant stelt ze haar baas voor om een
verhaal te maken over de teloorgang van het schip en daarbij als menselijke
kantje de zoektocht naar haar vader. Haar baas ziet wel wat in het
voorstel en laat Simone het artikel schrijven.
Tussen de stukken van de zoektocht van Simone, lees je het verhaal afspelend in
1987 op het schip tot de schipbreuk. In beide gedeeltes wordt het verhaal
steeds spannender. Wat Ingrid in dit boek fantastisch doet, is de spanning
steeds verder opbouwen. Inbraken, angstige achterblijvenden, bedreigingen en
moorden vinden plaats en maken het verhaal benauwender. Mijn verwachtingen
worden teniet gedaan en ik word verrast door haar wendingen in het verhaal.
Daarnaast voert de auteur een onderwerp in wat we nog niet (tenminste ik niet)
tegenkwamen in een Nederlandse thriller en waar ze toch goed onderzoek naar
heeft moeten doen. Door de personages in het verhaal wordt over goed en kwaad
gesproken. Van welke kant kan je naar de uiteindelijke dader(s) kijken. Heb je
enigszins begrip voor de acties of is het altijd fout? Ik ben na het lezen van
het boek me gaan verdiepen in de tijd van toen.
En in de tijd van nu zeg ik: Ingrid, verras mij zo vaker a.u.b.
4,5 vette kraaien
Ink
Geen opmerkingen:
Een reactie posten