Nathalie Pagie ondervraagd plus winactie voor gesigneerde Helsinki GESLOTEN

 

Interview Nathalie Pagie

‘Wat drijft een seriemoordenaar?’

 

Met HELSINKI heeft thrillerschrijfster Nathalie Pagie dit najaar haar negende thriller afgeleverd. Hoog tijd om haar weer eens nader aan de tand te voelen. Lees mee, er wacht je een leuke verrassing!

Het verhaal speelt zich af in Helsinki, hoe kwam je op het idee om het daar plaats te laten vinden?

Ik wilde mijn Scandinavische rijtje volmaken: IJsengel speelt in Zweden, Noordkaap in Noorwegen, dus nu was Finland aan de beurt. Omdat IJsengel grotendeels op een eiland is gesitueerd en Noordkaap in een desolaat gebied, wilde ik dit keer voor een stad gaan. Vandaar Helsinki. Daarbij vond ik de naam ook heel geschikt als titel voor een boek. Je vraagt je meteen af: wat gebeurt daar dan, wat is daar aan de hand?

Ben je in Helsinki geweest? En hoe kwam je op het idee om het daar plaats te laten vinden. En wat vond je het mooiste van Helsinki?

Helaas niet! Het liefst bezoek ik een locatie voordat ik erover schrijf, omdat dat de sfeer van het verhaal ten goede komt. De tickets voor Helsinki waren al geboekt, ik zou er dit voorjaar met mijn beste vriendin heengaan, maar toen gooide Corona roet in het eten. Ik heb wel veel over de stad gelezen en bekeken, zo veel zelfs dat ik het gevoel heb dat ik de stad ken. Dat is voelbaar in het verhaal, hoor ik terug van mensen die het boek al uit hebben. Zodra het weer kan, ga ik er graag heen. Om te kijken of mijn indruk klopt, en uiteraard om de locaties te bezoeken waar ik ‘mijn lijken’ heb neergelegd, haha!

(De echte Finse Fazer-chocola schijnt trouwens onweerstaanbaar te zijn, die moet ik sowieso proberen).



Ben je tijdens het schrijven van Helsinki tegen momenten aangelopen dat je vastliep in het verhaal en dat je uit frustratie bij wijze van spreken de laptop dicht knalde of je schrijfboekje door de kamer slingerde? Of had je het verhaal al zo compleet in je hoofd zitten dat je het eigenlijk achter elkaar uit kon schrijven?

Beide niet. Ik begon met het idee van een seriemoordenaar (daar had ik nog nooit iets mee gedaan en het spreekt wel zeer tot mijn verbeelding) en een vrouwelijke rechercheur met een vermiste tweelingzus. Dat was de basis. Daarna ga ik mezelf vragen stellen: wat zou een seriemoordenaar kunnen drijven? Wat doet het met je als je zus al acht jaar vermist wordt? Hoe kan de rechercheur op het juiste spoor belanden? Etc. etc. Zo groeit het verhaal, al schrijvende. Ik weet hoe ik wil dat het afloopt, de rest ontstaat organisch. Van frustraties heb ik geen last, maar natuurlijk gaat het de ene dag lekkerder dan de andere. De fijnste momenten zijn die waarin ik de tijd vergeet, alleen maar schrijf en opeens uren verder ben.

Hoe ben je op het idee van de kunstzinnige gruwelijke verminking van de slachtoffers gekomen?

Door de locatie van het eerste lijk. Het kunstwerk waaraan dat is opgehangen bestaat echt (wil ik zeker nog bezoeken). Ik las erover en wist meteen dat ik daar mijn eerste lijk wilde plaatsen. Vraag me niet waarom, daar komt mijn overschot aan fantasie om de hoek kijken. Maar na die eerste moordlocatie leek het logisch de lijn van de kunst in de rest van het verhaal vast te houden.

Wat vond je het moeilijkste, heftigste, mooiste en ontroerendste moment dat je schreef voor Helsinki?

Ik vind de brieven in het verhaal aangrijpend. Vreemd misschien, omdat ze ook gruwelijk en bizar zijn, maar toch… In mijn boeken probeer ik aannemelijk te maken waarom mensen doen wat ze doen, wat maakt dat ze hun boekje te buiten gaan, van het rechte pad afwijken. In IJsengel, bijvoorbeeld, was dat ook zo; de hoofdpersoon ontvoert zijn stiefvader, iedereen weet dat dat een criminele daad is en toch begrijp je waarom deze hoofdpersoon dat doet. Je voelt met hem mee en kunt je een beetje voorstellen dat jij in zijn plaats misschien wel hetzelfde zou doen. Dat medeleven probeer ik in Helsinki ook op te roepen. Of dat gelukt is, hoor ik graag van de lezers. 

Welke situatie/ gebeurtenis heeft jou het meeste bezig gehouden zowel voor, tijdens als na het schrijven?

Het hele verhaal houdt me bezig totdat het af is. Talinn, de hoofdpersoon, draag ik als het ware op mijn rug met me mee. Dat gewicht wordt zwaarder naarmate het boek vordert en aan het einde moet het echt af, dan kan ik er niets bij hebben, ben ik ook niet meer gezellig voor mijn omgeving, mijn hoofd zit dan (te) vol. De opluchting na de laatste punt is dan ook steeds heel groot (en niet alleen bij mij!)

In dit verhaal komen tweelingen voor. Hoe ben je op dit idee gekomen? Heb je zelf ervaring met de band die tweelingen kunnen hebben?

Ik ben zelf geen tweeling en heb geen ervaring met de band die er tussen tweelingen bestaat. Maar: ik ben ook geen seriemoordenaar en heb er geen in mijn kennissenkring (voor zover ik weet). Wat ik wel heb is fantasie en inlevingsvermogen. Mix dat met een flinke dosis research en ik maak er een verhaal van.

Het gegeven van de twee-eenheid tussen tweelingen fascineerde me. Wat blijft er over van die connectie als je de twee uit elkaar haalt? (Ergens weet ik hoe akelig dit klinkt, maar ik kan er niets aan doen, dit soort naargeestige dingen boeit me enorm. Hoe langer ik schrijf, hoe erger het lijkt te worden…)  

Welk boek van jezelf zou je heel graag verfilmd willen zien?

IJsengel, Noordkaap en Helsinki. In mijn hoofd heb ik de films al gezien, dat gun ik anderen ook 😉

Zat het schrijven je al jong in het bloed? Wist je vroeger al dat je auteur wilde worden of had je hele andere ideeën over wat je later wilde worden?

Zeker, op school was ik fan van opstellen schrijven. Op de middelbare school gaf mijn leraar Nederlands eens de opdracht een kort horrorverhaal te schrijven. Al mijn klasgenoten gruwden ervan, maar ik vond het fantastisch. Ik dacht toen overigens dat ik journalist zou worden. Na de opleiding Journalistiek & Voorlichting heb ik kort bij de krant gewerkt. Daarna volgde banen als commercieel tekstschrijver en communicatieadviseur, daarnaast schreef ik al boeken. Sinds vier jaar schrijf ik alleen nog maar. Heerlijk.  

Welke vraag is nog nooit aan je gesteld en zou jij zeker stellen wanneer jij de interviewer zou zijn?
Klopt het dat je in een van je boeken wraak hebt genomen op iemand die jou in het verleden een streek heeft geleverd, door haar op brute wijze een kopje kleiner te maken en voelde dat enorm lekker en bevrijdend? (Eh, wilde je hier ook een antwoord op?)

Met wie zou jij graag nog een goed gesprek willen voeren, waarover en waarom?

Met Stephen King, mijn voorbeeld en inspirator. Over fantasie, spanning en het schrijven van horror (ga ik me ooit nog aan wagen), maar ook over het leven in de VS onder Trump (omdat King daar nogal uitgesproken ideeën over heeft). Het lijkt me een eer hem te ontmoeten.

En mijn laatste vraag........ heb je al ideeën voor een nieuwe thriller? En wil/kan je daar al iets over delen?

Altijd! Ik schrijf al aan de volgende, wederom een standalone die ergens volgend jaar het licht zal zien. Van dit verhaal maak ik ook een scenario, zodat het geschikt is voor verfilming. Recent heb ik wee korte spannende verhalen geschreven, waarvan het ene te lezen is in The Guide (bijlage bij Veronica Magazine, december) en het andere in Libelle (januari). Natuurlijk vergeet ik ook Tara & Diego niet, mijn seriepersonages gaan (na Paradijsvogels, Casa Familia, Rio Grande en De Trip) snel weer op pad voor hun vijfde avontuur. Je ziet wel, ik hoef me voorlopig niet te vervelen 😊

 

WIN HELSINKI

Ben jij ook zo nieuwsgierig naar HELSINKI? Nathalie verloot een exemplaar, met handtekening! Laat hieronder in de facebookgroep weten wat jij een geschikte locatie vindt voor een van Nathalie’s volgende boeken en waarom. Ken je nog meer thrillerlezers die je dit spannende boek gunt, tag hem/haar dan in je reactie. De winnaar maken we na het weekend  bekend. Succes!