Gebeitelde glimlach

Titel: Het tweede skelet
Auteur: Jos Pierreux

Uitgeverij: Uitgeverij Vrijdag

Publicatiedatum: juni 2020
Recensie door: Anita

Kraaien: 4,5

Jos Pierreux schrijft met ‘Het tweede skelet’ zijn zestiende misdaadroman met Luk Borré in één van de hoofdrollen.

De vrolijke gele achtergrond van de cover, de opvallend eenvoudige compositie, de kever in het luciferdoosje, maken dat ik het boek steeds weer wil oppakken. Nog vóór ik ook maar één woord heb gelezen, ben ik al verkocht.

Bij het openslaan van het boek word ik verrast door een mooi vormgegeven gedicht. Een pen? Een kwetsbare schrijver vraagt zich af of hij de opdracht zal aankunnen. Nou en of!

Daniël Pisters en Luk Borré, twee collega-speurders worden geconfronteerd met de vondst van een skelet. Pisters raakt geobsedeerd door het idee dat het de resten zijn van zijn sinds vele jaren vermiste zoon Bert I. Hij krijgt Luk, die tot zijn afgunst, zijn tijdelijke overste ad interim is, zo ver dat de zaak verder wordt onderzocht. Dan duikt een tweede skelet op.

Het plot wordt knap opgebouwd. ‘Het tweede skelet’ is zóvéél meer dan een ‘whodunit’. Aan de kapstok van vermoedelijk twee gepleegde moorden hangt een knap geconstrueerde en gelaagde roman op. Het etiket ‘misdaadroman’ is hier zeker op zijn plaats. Het boek kwalificeren als thriller zou ‘Het tweede skelet’ tekortdoen.

De mondaine badstad Knokke, waar Graaf Burgemeester Lippens de plak zwaait, is de plaats van drama en actie. De lokale handelszaken, straten en pleinen, geven het verhaal een groot realiteitsgehalte.

‘Het tweede skelet’ laat zich lezen vanuit verschillende perspectieven. Voortdurend wordt er geswitcht tussen Daniël, Luk, Kim en Ratana. Het personage van Daniël wordt bijzonder goed uitgewerkt, de manier waarop hij in het leven staat, komt heel authentiek over en raakt de lezer. Kim en Ratana leren we vooral kennen via dagboekfragmenten die zich in vorm en lettertype onderscheiden van de rest van de tekst. Zij voldoen aan het stereotype van de Thai: een grote liefelijke glimlach waarachter al de rest verdwijnt.

Wat alle personages bindt, is de immense allesoverheersende pijn van het gemis, een pijn die elk personage op zijn manier beleeft, die voor verwijdering en vervreemding zorgt, die aanzet tot gruwelijke daden. De weergave ervan is zo realistisch dat het je naar de strot grijpt.

Ook Jos Pierreux is heel aanwezig in het verhaal. Bij monde van zijn personages schetst hij situaties, roept hij vragen op, zet hij de lezer aan het denken. Heel het verhaal door houdt hij het overzicht en voegt wijsheden à la Boeddha toe aan het verhaal. Regelmatig last hij pauzes in door letterlijk ruimte te laten tussen twee stukken tekst, dit om eens diep adem te halen of om na te denken en beladen scènes te verteren. De auteur voelt de nood aan pauze perfect aan. Ze pasten perfect in mijn leesritme en bepaalden mee aan mijn lezen. Mooie techniek en voor mij totaal nieuw.

Dat de schrijver zijn klassiekers kent is overduidelijk. Worden Voltaire, Boeddha en hun wijsheden moeiteloos verweven met het verhaal, ook Vlaamse iconen zoals Will Tura, Willy Sommers, ja zelfs de Kreuners, hebben recht op enkele lijntjes tekst binnen in het verhaal.

‘Aangespoelde’ of niet, met ‘Het tweede skelet’ schreef taalkunstenaar Jos Pierreux een aangrijpende misdaadroman met heel veel couleur locale waarin de taal van de zee nooit ver weg is.

En als je dan het boek dichtslaat, komt de betekenis van de cover keihard binnen: de essentie van het boek samengevat in één beeld! Wauw!

Het boek krijgt van mij 4,5 kraaien.