Titel:
De krijtman
Auteur:
C.J. Tudor
Uitgeverij:
Bruna Uitgevers B.V.
Publicatiedatum:
mei 2020
Recensie
door: Tamara
Kraaien:
3
Het probleem was, we werden het nooit
eens over het precieze begin. Was het toen we voor het eerst de krijtmannetjes
tekenden, of toen ze opeens uit zichzelf verschenen? Was het dat afschuwelijke
ongeluk? Of toen ze het eerste lichaam vonden?
Achteraf begon het allemaal op de dag dat het verschrikkelijke ongeluk plaatsvond op de kermis. Toen de twaalfjarige Eddie de Krijtman voor het eerst ontmoette.
Het was de Krijtman die Eddie op het idee bracht van de tekeningen: een manier voor hun vriendengroep om geheime boodschappen in krijt voor elkaar achter te laten. En het was leuk, in het begin, totdat de tekeningen hen leidden naar een lichaam van een meisje.
Het grootste deel ervan, althans.
Dat was dertig jaar geleden en Eddie dacht dat het verleden achter hem lag. Dan ontvangt hij post. In de envelop bevinden zich twee dingen: een krijtje en een tekening van een stokmannetje.
De geschiedenis herhaalt zich, en Eddie realiseert zich dat het spel nooit echt voorbij is geweest…
Achteraf begon het allemaal op de dag dat het verschrikkelijke ongeluk plaatsvond op de kermis. Toen de twaalfjarige Eddie de Krijtman voor het eerst ontmoette.
Het was de Krijtman die Eddie op het idee bracht van de tekeningen: een manier voor hun vriendengroep om geheime boodschappen in krijt voor elkaar achter te laten. En het was leuk, in het begin, totdat de tekeningen hen leidden naar een lichaam van een meisje.
Het grootste deel ervan, althans.
Dat was dertig jaar geleden en Eddie dacht dat het verleden achter hem lag. Dan ontvangt hij post. In de envelop bevinden zich twee dingen: een krijtje en een tekening van een stokmannetje.
De geschiedenis herhaalt zich, en Eddie realiseert zich dat het spel nooit echt voorbij is geweest…
“Ze
knipperde niet toen er een glimmende zwarte torretjes over de pupillen
scharrelden.”
Het
verhaal begint goed en heftig en dat is voor mij al een groot pluspunt! Ik hou
nu eenmaal van meteen actie, dan door tig bladzijdes heen worstelen voordat er
iets gebeurt.
Het
verhaal gaat van het verleden (1986) naar het heden (2016). In het begin wist
ik niet zo goed wat ik daar nou van moest vinden. Elk hoofdstuk was meteen een
andere tijd. Op een gegeven moment was ik bijna geneigd om eerst het 1986
verhaal te lezen en dan pas het 2016 verhaal.
Naarmate
het verhaal vorderde, vond ik het ook spannender worden en verliep de
tijdsprong wat vloeiender.
Wel
vond ik dat sommige gebeurtenissen weinig toevoegden aan het verhaal en soms
ook wat ver gezocht. Zoals de begrafenis van Hoppo's moeder. Persoonlijk voegde
het voor mij niets toe aan het verhaal en had het gesprek ook thuis, in de
kroeg, bij het water etc. etc. kunnen plaatsvinden.
Ik
vond ook dat meneer Halloran steeds op een iets vreemde manier werd weggezet,
terwijl hij juist Eddie goed geholpen had.
Het
grote pluspunt van het verhaal vond ik toch wel de kruimels die Tudor in het
boek had achtergelaten. Zodra je bij het plot komt, herinner je ineens kleine
details die zij genoemd had, maar op dat moment geen betekenis voor je had.
Het
plot zelf vond ik iets wat warrig. Alsof Tudor zelf er nog niet echt over uit
was om die persoon die rol te geven.
Het
einde daarentegen vond ik apart. Waarom heeft Eddie dat gedaan? Met wat voor
doel? En waarom heeft hij het nog?
Eindconclusie:
Een boek wat goed begint maar langzaam minder wordt. Te veel dingen wat wordt
aangehaald en waar te veel over is nagedacht.
Toch
is het absoluut geen slecht boek! Hij leest lekker weg, bijzonder en origineel.
Ik geef hem 3 kraaien!
Spanning:
4
Originaliteit:
4
Psychologische
ontwikkeling personages: 2
Leesplezier:
4
Schrijfstijl:
3
Plot:
3
Persoonlijk vind ik het een geweldige thriller.
BeantwoordenVerwijderen