Titel: Messias
Auteur: Toni Coppers
Publicatiedatum: oktober 2019
Recensie door Karin
Waardering: 5 kraaien
Wat
vond ik van de cover ?
De cover van ‘Messias’ ligt helemaal in
lijn met de laatst verschenen boeken in de reeks rond Liese Meerhout, ‘Coppers’
in gouden letter, ‘Toni’ verwerkt in de letter O.
Dit keer is de cover redelijk zwart, het
gezicht van een mooie vrouw, gedeeltelijk door kant bedekt; een hele mooie
cover weer.
Wat
verwacht ik van tevoren ?
Ik ben behoorlijk fan van Toni Coppers en
zijn boeken rond Liese Meerhout, voor mij staan die boeken telkens weer garant
voor een aantal uren prettig leesplezier.
Onlangs won Toni Coppers opnieuw de Hercule
Poirotprijs, dit keer voor de voorganger van dit boek ‘het vergeten meisje’.
Hij won deze prijs voor de 4° keer, telkens met boeken uit de Liese-reeks. Voor
mij blijven de boeken uit deze reeks boeiend, dus ik hoop ook dit keer weer op
een aangenaam boek.
· Michel Mason naar Einstein : ‘Ik denk nooit aan de toekomst. Ze komt vroeg genoeg.’
·
Mijn recensie :
Net zoals bij de vorige
boeken van Toni Coppers, zit ik ook nu weer heel snel helemaal in de sfeer van
het Antwerpse politiecorps. Er worden kort een aantal sleutelmomenten en
–personales uit het verleden aangehaald en ik ben dus direct weer helemaal mee.
Persoonlijjk apprecieer ik deze korte aandachtspuntjes heel erg, dan zit ik me
niet de hele tijd af te vragen hoe het ook weer daar of daar mee zat, dus prima
voor mij !
Uiteraard ligt in dit
boek de focus op het politieverhaal en de moorden, maar toch blijft het
privéleven van een aantal personages best wel belangrijk, deze ontwikkelen zich
ook steeds verder net zoals in het gewone leven. Als je ondertussen aan boek 17
in de reeks zit, ken je de personages ondertussen al behoorlijk goed, en in
mijn geval niet alleen door de boeken, maar ook door de TV-serie die gedurende
1 seizoen gelopen heeft.
Gaandeweg vraag ik me af
of de moorden in Messias nu niet iets gruwelijker zijn dan in de vorige boeken,
het lijkt alleszins zo, maar toch blijft de beschrijving van de slachtoffers en
de moorden redelijk sereen, en dat is maar goed ook voor dit soort van boeken.
Het leed is nooit geleden. Dat soort wonden heelt niet ... Het leed van toen zorgt nog altijd voor veel verdriet.
Je weet al een tijdje
voor het einde met een behoorlijk grote zekerheid wie de dader is, maar dan
begint Coppers dieper in te gaan op de dader en het verleden en krijg ik op een
bepaalde manier toch een zekere vorm van empathie voor deze persoon, niet voor
de daden an sich, maar wel omwille van de voorgeschiedenis.
En dan zit ik toch nog
onverwacht aan een spannende ontknoping, door Liese uitgelokt op haar eigen
eigenwijze en soms onorthodoxe manier, en bij de afronding van het verhaal word
ik overvallen door een tevreden en voldaan gevoel; alles is voor dit keer
verteld, ik heb al honger naar een volgende episode.
Zijn de boeken van Toni
Coppers hoogstaande literaire kunststukjes, misschien niet, maar ze staan
alles, wat mij betreft, toch telkens opnieuw borg voor fijne lectuur, in een
omgeving die mij min of meer gekend is, maar die volgens mij niet te ver
afstaat van niet-Antwerpenaren of zelfs niet-Belgen.
Bovendien vind ik het meer
dan verdienstelijk dat de boeken rond Liese geen automatisme lijken te worden,
waardoor – voor mij – de interesse in het vervolg min of meer afneemt. Nee
hoor, ik blijf absoluut fan !
Het zal dan ook niemand verbazen dat ik met
plezier 5 kraaien weggeef voor Messias.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten