Doodskleur van David Baldacci

 “Blootliggende elektrische bedrading was inderdaad in contact gekomen met vloeistof. Maar niet met water. Met bloed.”

Wanneer FBI-agent Amos Decker en journaliste Alex Jamison op bezoek gaan bij Jamisons zus in Baronville, een stadje in Pennsylvania dat betere tijden heeft gekend, raken ze op de eerste dag al betrokken bij een moordonderzoek. Die avond ziet Decker in het raam van een verderop gelegen huis een flikkerend licht, gevolgd door vlammen. Nieuwsgierig geworden gaat hij op onderzoek uit, maar wat hij ontdekt is veel meer dan een beginnende brand. In het huis bevinden zich twee doden. Het ene slachtoffer is opgehangen en op de vloer onder zijn lichaam bevindt zich een enorme plas bloed. De andere man draagt een politie-uniform en ligt met schuim rond zijn lippen in de kelder. Wie de twee doden zijn, weet niemand.

Diezelfde avond nog krijgen Decker en Jamison te horen dat het niet om een opzichzelfstaand incident gaat. In de weken daarvoor zijn meerdere moorden gepleegd en de plaatselijke politie – die weinig mensen en middelen tot haar beschikking heeft – staat voor een raadsel. Wanneer Decker zijn hulp aanbiedt, wordt deze schoorvoetend geaccepteerd. Algauw blijkt echter dat hij niet de enige federale agent is die interesse in de zaak toont. Want de moorden in Baronville zouden weleens te maken kunnen hebben met een veel grotere dreiging op nationaal niveau.

Meestal begin ik meteen fanatiek te typen na het dichtslaan van een boek, maar dit boek heeft duidelijk nog een “nawerktijd” nodig. Het boek is niet alleen lekker van formaat, maar ook qua actie, humor en verdriet. Het einde was zeker niet een tegenvaller, al was het wel een beetje voorspelbaar en ergens kwam het me ook wel weer bekend voor.

Het verhaal begint meteen lekker met twee moorden en houdt je de hele tijd in zijn greep. Je leest eigenlijk gewoon verder, want je kan niet anders dan lezen. De hoofdstukken zijn kort, wat het gevaar oplevert van “Ah, nog 1 hoofdstukje....”. Vaak moest ik mijn wekker zetten, anders las ik gerust de hele nacht door! ( Wat ook al een keertje gebeurt is.. Oeps)

Toch was het boek niet geheel pakkend. De vele namen deed mij soms een beetje duizelen en zorgde ervoor dat ik wel eens in de war raakte met de mannelijke en vrouwelijke agenten maar ook met de drugsdealer en eigenaar van het pakhuis. ( Goed, ik ben dan al een ramp met namen, maar dit maakte het er ook niet makkelijker op).

Het einde was spectaculair maar ook een beetje over de top. Toch gebeurde er dingen die ik niet had zien aankomen ( wat het wel weer leuk maakte).

Dit is mijn eerste kennismaking met Baldacci en ik moet eerlijk bekennen dat ik zeker meer van hem ga lezen. Hopelijk zijn al zijn boeken zo lekker en goed!

Leuk is wel te lezen dat bij het lijk een paar dingen niet klopte, die ik tijdens het lezen al het “ontmaskert” en wat later ook bleek te kloppen. Blijkt toch dat ik nogal wat dingen heb opgestoken van de moordboeken en autopsie verhalen van tv.

Raad ik dit boek aan aan anderen?: Absoluut!!!!

Hoop ik meer van deze auteur te lezen?:  Zeker weten!

Dit boek krijgt van mij 4,5 kraaien!