De kooi van Josh Malerman

“ CNN toonde foto's van de vrouw zonder gezicht dat letterlijk was afgerukt en naast haar bebloede schedel op de stoep lag.”

Aanvankelijk negeerden de mensen de bizarre getuigenissen op het nieuws. Maar er kwamen er steeds meer en ze kwamen van steeds dichter bij huis. Algauw hoorden we dat het bij ons op straat gebeurde, om de hoek. De televisie ging op zwart, de radio zweeg en het internet viel uit. Telefoons stopten met overgaan. En we konden niet meer naar buiten. Want daar zijn zij. En zij mogen niet gezien worden…

Malorie voedt haar kinderen binnen op. Iets anders is ondenkbaar. Nog nooit zijn ze buiten geweest.
Het huis is stil, de deuren zijn vergrendeld, de gordijnen gesloten. De ramen zijn afgedekt met matrassen, vastgespijkerd in de kozijnen.

De kinderen slapen. Straks zal ze hen wakker maken en hen blinddoeken.
Vandaag zullen ze het huis verlaten. Vandaag zetten ze alles op het spel.

Dit boek kent 2 verhaallijnen. Malorie voor deze gebeurtenis en Malorie tijdens de gebeurtenis.

Het verhaal loopt lekker en je kan eigenlijk niets anders doen dan doorlezen. Ik wou zó graag weten wat er nu precies buiten afspeelt, wat die dingen nu precies zijn en wat ze komen doen. Eigenlijk had het hele verhaal een beetje iets weg van Stephen King. Het deed me echt een beetje denken aan “De mist” van hem. Alleen waar King wel in slaagde, het daadwerkelijk creëren van zo'n monster,  deed Josh het dus niet. Eigenlijk kom je helemaal niet te weten wat er nu precies aan de hand is en wat de bedoeling ervan is. Het einde is ook alles behalve bevredigend en na een dag van lezen sloeg ik het boek een beetje geïrriteerd dicht.

Ik snap ook niet waarom de 2 kinderen het hele boek “Jongen” en “Meisje” worden genoemd en pas aan het einde ze een naam krijgen. Dat deed voor mij een klein beetje afbreuk aan het verhaal.

Toch wordt het verhaal goed neergezet en word je letterlijk in het boek gezogen. De gevaarlijke tocht die Malorie maakt voel je heel goed, maar ook haar angst, woede en pijn.

De terugblik vond ik zelf iets minder, vooral het gedeelte van haar bevalling, daar gaat een grote gebeurtenis (zonder iets te verklappen) heel snel voorbij terwijl het juist een mooie opening was geweest voor een evt. opheldering van zaken, maar helaas......

Komt dit boek in mijn kast?: Mede door het einde niet.

Hoop ik meer van deze auteur te lezen?: Ik denk het wel.

Zal ik dit boek aanraden aan anderen?: Als ze een gewoon “lekker weglees boek” zoekt wel.

Ik geef dit boek 4 kraaien.

Tamara