Op de thee... met Sterre Carron

Thrillerlezers startte met Teatopics en stelt een auteur volkomen willekeurig uit al die labeltjes vijf vragen. Deze week kreeg Sterre Carron de vijf vragen.

Sterre Carron (Antwerpen, 1957), een pseudoniem,[1] is een Vlaamse schrijfster van misdaadromans. Ze debuteerde als schrijfster in 2013 met Mara.

Carron had van in haar jeugd belangstelling voor criminologie maar belandde uiteindelijk in een opleiding tot vroedvrouw. Voor Artsen zonder Grenzen ging ze werken in Rwanda en toenmalig Zaïre. Ze keerde terug naar België waar ze een tijd in het Instituut voor Tropische Geneeskunde werkte. Haar detectives draaien rond Rani Diaz, een gevoelige maar humeurige politiehoofdinspecteur (Wikepedia).

Welk verhaal vertellen je vrienden altijd over jou?

Dat ik een chaoot ben, ratel, veel fantasie heb en ze me niet kunnen volgen als ik hen iets probeer uit te leggen. Anderzijds, dat ze op me kunnen rekenen, dat ik trouw en medelevend ben en dat ik positief ingesteld ben.

Welke geur roept bij jou een herinnering uit je jeugd op?

Een zoete bakkersgeur. Het doet me herinneren aan de eetzaal in de lagere school. Een specifieke geur die ik zo kan oproepen. Ooit, moest ik een sinaasappel, die ik had meegekregen van thuis opeten. Ik kon die stukken niet wegslikken. Als straf moest ik in de eetzaal blijven tot ik de partjes fruit had doorgeslikt. Samen met die zoete geur van de refter is me dat niet gelukt. Moest ik als straf in de hoek gaan staan. Toen de lerares even niet keek heb ik de prop uit mijn mond gehaald en achter de verwarming gegooid.

Zou je liever voor een dag koning zijn of voor een dag weer kind?

Die keuze is snel gemaakt. Kind, natuurlijk. Ik ben zestig en gedraag me nog dagelijks als kind. Heerlijk! Ik heb heel goede herinneringen aan mijn kinderjaren. Ik was een zeer gelukkig en nieuwsgierig meisje en niet een hele brave. 😊

Koning? Ik wil er niet aan denken dat ik moet doen wat me opgedragen wordt. Dat iedere beweging moet ingestudeerd zijn en vooral dat ik niet mag zeggen wat ik wil. Je gedragen zoals het protocol vereist en niet zoals je je voelt is niet aan mij besteed. Geforceerd gedoe, nee, dank je wel!

Wanneer heb je voor het laatst gehuild van het lachen?

Dat is nog niet zo heel lang geleden. Toen Ann Janssens bij me was en ze aan het stofzuigen was. Jawel, ze was zo braaf om mijn woonkamer op te ruimen. Vraag me niet waarom het zo komisch was, maar één woord van haar, zorgde ervoor dat ik me staande moest houden tegen de muur en dat uren later mijn spieren nog pijn deden van het lachen. Dank je wel, Ann, voor die geweldige dag!

Als je terug in de tijd kon gaan, wat zou je dan doen?

Zonder twijfel Rani’s plaats innemen. Het was mijn droom om inspecteur te worden en moorden op te lossen. Nu ben ik het alleen op papier. Ook leuk natuurlijk, maar toch, het was of is mijn droomjob. In gedachten met de doden spreken. Weten hoe hun beul hen heeft afgemaakt en waarom? Mensen verhoren en de puzzel vervolmaken… De dader bij zijn nekvel vatten… Geweldig!