Auteur : S.L. Grey – auteursduo : Sarah Lotz en Louis Greenberg
Uitgeverij : The House of Books
ISBN : 978 90 443 5165 1
Het zal je maar overkomen … Je woont samen met je vriendin en dochtertje in Kaapstad als plots de rust in het gezin verstoord wordt door een homejacking. Zo’n overval betekent niet alleen een verlies van je waardevolle spullen. Neen, je krijgt er als extraatje panische angsten bovenop. Mark en Steph zijn verzeild geraakt in zo’n situatie en lopen zo secuur mogelijk op de tippen van hun tenen zodat wonen in hun villa haast onhoudbaar wordt. Tot Damon, de partner van een zeer goede vriendin van Mark, het idee oppert om een tijdelijke huizenruil met onbekenden te doen. Even ertussenuit, weg van de verstikkende angst voor een nieuwe criminele inval. Financiële problemen houdt hun hoofd eerst koel, maar uiteindelijk kijken ze even online naar de eventuele mogelijkheden en voor ze het goed en wel beseffen belanden ze in hartje Parijs. Vanaf de eerste dag rijzen er vragen en elke dag vermenigvuldigen deze vraagtekens zich keer op keer.
‘De reis kreeg zijn eerste nare wending toen we ons appartement vonden … we vonden 15, 17 en 18, maar geen 16.’
Wat bangelijk begon, ontwikkelt zich gaandeweg meer naar een slaapverwekkend verhaal waardoor de thrillerlezer tegen een veelvuldigheid van ontgoochelingen oploopt. Dit verhaal bezat zoveel aanknopingspunten en openingen om er een zeer zenuwslopende (horror)thriller van te maken, maar S.L. Grey koos ervoor om als spookrijder de baan op te gaan. De eerste helft bouwt zich zeer krachtig op tot een climax die abrupt stopt en verwatert tot een futloos iets. In het begin denk je nog dat het even een pauze is, een kort vervelend stukje, maar als dat gevoel blijft blijkt gewoonweg dat de auteurs steeds de verkeerde afslag nemen en de goede richting naar gruwel en schrikwekkend drama niet vinden.
De ongeloofwaardigheid stijgt met de volle 100%, bij tijden zelfs zo erg dat je tegen het einde van het verhaal van verbazing grote ogen trekt omdat ‘Het appartement’ meer komisch dan echt spannend wordt. En ach ja, je leest tegenwoordig geregeld opmerkingen dat de inhoud van een thriller niet strookt met de werkelijkheid, iets waar ik me op zich best wel in op kan winden. Want thrillers mogen (of moeten zelfs) best wel eens uit de bocht vliegen en enkele grote grenzen van realiteit overschrijden, het betreft tenslotte fictie. Maar een thriller moet jouw aandacht vast kunnen houden, er mogen geen losse kantjes zijn en het mag niet in een sneltempo afgeraffeld worden en dàt is wat er hier fout loopt.
‘ ’Je hebt me gedood papa. Tu m’as tué. Pourquoi, papa?’ Zegt ze, en ik ruik haar zoete, verrotte adem.’
Mark en Steph kan je je beeldig voorstellen. Hij een oudere man, docent literatuur, die verliefd werd op de tientallen jaar jongere Steph. Vriendin Carla, die ooit een korte romance had met Mark, wakkert de jaloezie aan bij Steph. Een kind van twee dat strubbelingen geeft bij het koppel plus dan de homejacking er nog eens bij. Schoonouders die het niet echt kunnen vinden met de oudere schoonzoon. Misschien een wat clichématige typering, maar het werkt best wel. Lotz en Greenberg zinspelen op uitmuntende wijze op achterdocht en je voelt dat de kracht van het verhaal, net als bij ‘In de val’, ligt bij het creëren van een grimmige sfeer die heel wat angst inboezemt. Oververmoeide toeristen die aankomen in een regenachtig Parijs, een appartement waar je U tegen kan zeggen, telkens weer één of ander perikel dat de kop komt opsteken, … De enkele onlogische foutjes overzie je dàn nog met plezier.
Middenin het verhaal, de laatste dag in Parijs , lijkt het alsof plotsklaps hun manier van schrijven verandert. Het verhaal krijgt een onverwachte doch aangename wending. Het begint te lijken op een zeer licht afkooksel van de films ‘Vacancy’ meets ‘Amityville Horror’. Een moment waar je in de gaten krijgt welke kant men op wil gaan en al heel snel blijkt dat vermoeden te kloppen. Verder wordt daar niks meer aan gedaan door de auteurs. Weg angst, weg sfeer, welkom bladvulling.
De onweerswolken op de cover voorspelden het onheil … ik had beter moeten weten ! De luttele twee kraaien mogen het kaft verrijken.
Ann
Geen opmerkingen:
Een reactie posten