Witte tijger XXL, is de naam van de kattenklimpaal die wij pasgeleden hebben gekocht. Met hangmand en allerlei toeters en bellen. Ja, ik zocht naar een nieuwe, mooie en hogere dan wat we hadden en deze naam deed 't 'm. Wij hebben twee witte tijgers dus kat in 't bakkie zogezegd. En het is een prachtding, vinden ook onze katers. De favoriete ligplek van de heren is precies zoals ik had gehoopt. Bobby links bovenin, in een wat grote superzachte ronde mand, Toby rechts, in een hangmandje. Ze samen zo zien liggen is te cute voor woorden, zij genieten dus wij genieten.
Toby is een speciaaltje. Hij is apart en een tik anders dan Bobby. Bobby is gewoon altijd lief, Joris Goedbloed, Toby is doof dus misschien komt het verschil daardoor. Toby kan een boef zijn en heeft daar nog lol in ook. Begrijp me niet verkeerd, Toby is echt mijn baby, mijn lekkere dikke schat. Maar soms kan hij een enorme eikel zijn.
Zoals gisteren. Bobby ligt ultiem relaxt in de mand te slapen, bovenop die kattenpaal. Toby komt al mauwend aan, Bob is dat gemiauw gewend en maft rustig door. Vanaf de bankleuning kijkt Toby omhoog: ja hoor, Bobby gespot. Hij neemt met luide mauw een sprong, Bob kijkt op en hoppa: Toby zet het op een likken. O zo schattig, hoe hij de kop van Bob wast, dikke mik die twee.
Tot Toby zijn tanden gebruikt.
Haantjesgedrag. Dan stort Toby zijn volle 8 kilo op het ranke lijf van de Maine Coon: lieve Bobby - half in slaap - schrikt zich rot, wil achteruitspringen en doet dat ook. Het lekkere dier vergeet alleen even dat hij een paar meter hoog ligt. Boem.
Dan komt mijn rol! Ja, ik keek toe, maar het was secondewerk en zo snel ben ik niet. Dus: ik ren naar voren, geef en passant Toby een tik op zijn dikke billen, roep dat hij een eikel is wat hij toch niet kan horen, negeer hem en zijn verontwaardigde commentaar, en duikel achter een hevig geschrokken Bobby aan. Arme schat. Optillen (waar hij niet van houdt, maar hij toestaat omdat hij gewoon zielig is) knuffelen en weer fijn terug in zijn mand. Daar nog tien minuten aaien en vragen of hij geen pijn heeft door de val en hem vertellen hoe ellendig ik dit allemaal voor hem vind.
Hij gaat er goed voor liggen. Al spinnend valt hij weer in slaap. In the mean time loopt Toby mauwend en verongelijkt in de rondte. Bedelt ook om knuffels, hij heeft toch niks fout gedaan? Als om dat aan te geven springt hij opnieuw op de paal, mauwend, een lik over Bobs oor (ik kijk met haviksogen toe, hij kijkt terug: ik doe toch niets?) en hij hobbelt in zijn hangmand om lekker te nagelen, stoned uit zijn ogen te kijken en vervolgens in slaap te vallen. Just a day in Hoorn!
Het gezelschap werd aangevuld met vrienden en later reden we, vrij ontspannen, met meerdere auto’s naar de boekhandel. Karin werd thuis al verwend met mooie bloemen (waaronder een bos rode en witte rozen van ons) Zelf nam ze ook rozen mee, om aan de bezoekers van de presentatie te geven. Iets dat ik nog niet op een boekpresentatie heb meegemaakt (zelf nooit aan gedacht!): een mooie witte roos met daaraan een kaartje waarop de cover van Waanidee staat en de tekst: Wat is jouw Waanidee?
Boekhandel Haasbeek had het perfect geregeld. Stoelen en statafels stonden klaar, net als thee, koffie en koekjes. Dat kwam goed uit want het werd snel druk. Veel lezers, familie en vrienden en leden van diverse boekenblogs. Andere auteurs, bijvoorbeeld Bronja Hoffschlag en haar man Bert, Latoya Meuris (Moirae), John Winkel (onze nieuwe collega bij LetterRijn)
Theo van Rijn, uitgever van LetterRijn, opende de presentatie. Hij vertelde uiteraard hoe trots hij op Karin was, hij bedankte zelfs mij omdat ik Karin naar LetterRijn had ‘verwezen’ (ik geef toe, dat was tof om te horen) en hij gaf Karin nog een enorm compliment door te zeggen dat Waanidee een van de beste boeken was die hij uitgeeft. Die kun je als auteur fijn in je zak steken.
Daarna, er was geen ontkomen aan, was ik aan de beurt. En verdomd, het ging eigenlijk wel goed! Ik vertelde over de samenwerking tussen Karin en mij. Dat we vaste proeflezers van elkaar zijn, mega kritisch, de altijd rode pen. Ik haalde aan dat ik een volledig ander manuscript van Karin proeflas en ze ineens met Victor en Waanidee op de proppen kwam. Victor had een verhaal en dat moest op papier, wat dus inhield dat het andere verhaal moest wachten. Ik baalde daarvan, ik geef het toe, maar dat was ook zo’n verdomd spannend verhaal! Goddank werkt ze daar nu weer aan dus verheug je maar! Gelukkig voor mij kroop Victor onder mijn huid en liet me niet los. Heerlijk, op die manier proeflezer zijn.
Goed, daarna vuurde ik vijf vragen op haar af en mocht Karin het woord zelf doen. Ze gaf haar eerste exemplaar aan Marjan, een jarenlange trouwe proeflezer.
Na het officiële gedeelte was het tijd om Waanidee aan te schaffen en door Karin te laten signeren. Ook was er een gastenboek en Mascha zorgde ervoor dat niemand vergat een krabbel te zetten. Verder was het uiteraard supergezellig praten met iedereen onder het genot van een borreltje. De catering was echt super, ik heb behoorlijk zitten schransen als ik eerlijk ben. Niet alleen mikte ik vrolijk kaas en diverse soorten worst naar binnen, ook stukjes groenten met een zalige dipsaus.
Er zijn ontzettend veel foto’s gemaakt en ik geloof dat ik er op geen één normaal opsta. Nu ben ik al niet fotogeniek, zeker niet als ik sta te praten. Daar krijg je vreemde plaatjes van. Nee, die laat ik niet zien, her en der zijn ze op Facebook te vinden en dat is al erg genoeg. Je vindt mij staand op enkele foto’s en die zijn te doen. Verder stuur ik er een met de blog mee van de ster van deze dag: Karin Hazendonk! Het was namelijk haar feestje en een feestje was het. Ik heb het zo naar mijn zin gehad. Het was een presentatie zoals die in mijn ogen hoort te zijn. Ik kan alleen maar hopen dat de mijne, 2 november – VT4 Verminkte toekomst – ook zo’n feest wordt!
En Waanidee nog niet gelezen? Doen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten