Ik
ben niet handig. Ik geef het toe, herken je zwakte. Sterker nog, ik
ben nogal onhandig. Waar sommige mannen geboren worden met een hamer
in de hand, is deze bij mij waarschijnlijk in de baarmoeder blijven
steken. Zelfs mijn Noorse nichtje van zes lijkt geboren te zijn met
de Noorse versie van een Zwitsers zakmes en draait haar hand er niet
voor om een kampvuurtje te stoken met een stok en touw uit haar
knapzak na een langlauftrip over de Noorse bergen.
Natuurlijk,
ik heb het vroeger zeker geprobeerd, dat handig zijn: fietsen uit
elkaar halen, sleutelen aan een brommer, een langspeel platenspeler
uit elkaar halen. In dingen uit elkaar halen was ik een topper, als
het een schoolvak zou zijn geweest was ik zonder twijfel de
klassenpresident.
Uiteindelijk
moest alles ook weer in elkaar, en daar zat vaak het probleem. Zonder
fotografisch geheugen was het onmogelijk alles weer op dezelfde plek
te krijgen. De platenspeler kon alleen nog maar op 45 toeren draaien,
in mono geluid, de brommer ging alleen nog maar linksaf en de fiets
ging verder als een eenwieler.
´Begin
er maar niet aan, dat lukt je toch niet.´ Het was de waarheid, maar
ik had liever toch wat anders gehoord.
Als
tiener hoorde je natuurlijk een brommer te hebben. Aangezien wij
thuis alles met de fiets deden, mijn ouders hebben nooit een
rijbewijs gehaald - mijn vader had de mogelijkheid die tijdens zijn
diensttijd op kosten van de regering te halen, maar hij was tegen
dienst en dienstplicht dus nam op die manier wraak - was
geautomatiseerd vervoer niet iets waar ik echt interesse in had. Zo
ook sleutelen aan een brommer mijn interesse niet had, het was een
gebruiksvoorwerp, meer niet. Als het kreng niet wilde starten, belde
ik de ANBB en nadat de tank weer gevuld was, vervolgde ik mijn
fietspad naar school. Ik had er niets mee.
Hetzelfde
heb ik met auto's. Niets. Nou ja, sommige zijn mooi om naar te
kijken, dat wel. Maar om te zeggen dat ik mijn eigen wagenpark zou
willen hebben, nee dank je. Doe mij er maar eentje die het gewoon
doet, liefst een elektrische.
Ook
nu heb ik een hotline met een hulplijn. Wanneer het onding weer eens
ziek, zwak en misselijk is, sta ik al op de brug van de werkplaats.
Ik heb er niets mee. Dat ding moet rijden en verder niet zo moeilijk
doen. Ik zou ook zeker zakken als ik opnieuw mijn rijbewijs zou
moeten halen. In 'mijn tijd' was het genoeg om te weten waar de motor
zat en hoeveel wielen je nodig had, vervelend als je in een Robin
Reliant of Volkswagen Kever moest afrijden. Tegenwoordig moet je de
halve motor uit je hoofd kunnen tekenen, en terecht overigens.
Toch
kijk ik heel graag naar autoprogramma's zoals Top Gear of Wheeler
Dealers. Ik snap er niets van, maar het ziet er erg interessant uit.
En zij krijgen het wel allemaal aan de praat, na 500 uur klussen.
Toch
koos ik ervoor een technisch beroep te 'studeren'. Met mijn
theoretische achtergrond van de MAVO, werd al snel duidelijk dat
handig zijn niet voor mij was weggelegd. In de werkplaats moesten wij
wekelijks opdrachten doen, al of niet in groepsverband. Een muurtje
metselen, een kozijn maken, een trap maken. Van die handige
vaardigheden waar je in de toekomst iets aan zou hebben, als je met
de trap je kozijn in je eigen gemetselde muur zou willen schoonmaken.
Bij het inleveren van de trap bleek je alleen naar beneden te kunnen
lopen, het kozijn paste zo in een gebouw van Gaudi en het muurtje
leek geïnspireerd op de scheven grachtenpanden van Amsterdam. Mijn
Barbie droomhuis werd ondertussen goed gevuld met alle meubels die ik
verprutste.
Gelukkig
had ik genoeg vaardigheid om tekeningen te maken. Als je het zelf
niet kan maken, kun je in ieder geval iemand anders uitleggen hoe het
wel moet. Ik zou zo een leraar kunnen zijn. Nee, echt. Lijkt me leuk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten