Sandra van Letterrijn

Het lijkt mij zo gaaf om een uitgeverij te hebben, dan mag je lezen voor je werk en kun je dus van je hobby je vak maken.

Dit of iets in gelijke strekking heb ik al best vaak gehoord als ik vertel dat ik samen met Theo een uitgeverij heb. En eerlijk is eerlijk, voordat ik samen met Theo ruim 4 jaar geleden LetterRijn begon, zou ik er waarschijnlijk ook zo over hebben gedacht. De waarheid is echter een compleet andere.

Zolang ik mij kan herinneren, zijn boeken en lezen belangrijk in mijn leven. Ik was zo’n kind dat op woensdag naar de bibliotheek ging om stapels boeken op te halen en die dan op zaterdag weer naar de bieb moest omdat alle boeken al weer uit waren. Ook toen ik volwassen werd, bleef ik een veellezer, minimaal vier boeken in de week werden er verslonden. Tijdens en na mijn studietijd las ik vooral veel literatuur en zo af en toe eens een thriller. Toen ik eenmaal ging werken, werden dat steeds vaker thrillers en als ik tegenwoordig al aan het lezen van een boek toekom, dan is dat negen van de tien keer een thriller en dan niet zo’n softe, maar graag één met veel detail en het liefst ook lijken. Als ik een boek lees en er is na vijftig pagina’s nog steeds niemand op een gruwelijke manier vermoord, dan begin ik er al een beetje de pest in te krijgen. Bizar wel, want ik ben in het dagelijks leven de vriendelijkheid zelve en tegen iedere vorm van geweld. Maar goed, lezen dus, of eigenlijk: niet lezen dus.

Sinds we een uitgeverij hebben is het lezen van een boek puur voor mijzelf en de ontspanning, een luxe en iets wat bijna nooit meer gebeurd. Ik denk dat ik op dit moment hoogstens twaalf boeken per jaar lees, waarvan dan zeven in de vakantie. Aangezien wij die vakantie dit jaar oversloegen, vrees ik dat ik voor 2016 niet verder kom dan drie à vier boeken.  

Zo weinig lezen voor de ontspanning is eigenlijk bizar, want lezen maakt nog steeds een belangrijk deel van mijn leven uit, en nu dus ook van mijn werk. Dat gebeurt tegenwoordig op een compleet andere manier dan voordat we een uitgeverij hadden. Ik lees nog steeds dagelijks. Uiteraard is dat voor een deel de mail die LetterRijn ontvangt, maar daarnaast scan ik de manuscripten die mensen ons toesturen, om te zien of het iets is wat eventueel naar de proeflezers gestuurd zou kunnen worden. En als een manuscript in onze ogen de potentie heeft om uitgegeven te worden, dus naar een aantal geselecteerde proeflezers gaat, dan lees ik het hele manuscript. Als dat alles leidt tot een: ja, wij willen dit uitgeven, dan lees ik het manuscript voordat Theo aan de redactie begint en zet ik het vol vragen. Want redactie, daar moet ik mij vooral niet mee bemoeien maar wat ik wel kan en doe is heel het heel kritisch lezen en vervolgens vragen stellen bij situaties die in mijn ogen niet kloppen, zinnen die ik niet duidelijk genoeg vind, enz. De manier waarop wij binnen LetterRijn omgaan met de bij ons binnengekomen manuscripten, daar zal ik later nog eens uitgebreider over schrijven.

Dit blog ging over lezen, en dat ik het voor mijzelf lekker en ontspannen een boek lezen soms zo mis. Want ja, wij geven mooie boeken uit en natuurlijk, die heb ik allemaal gelezen. Maar dat is toch anders.

In mijn boekenkast hebben sommige boeken een roze sticker, om precies te zijn hebben nu veertig boeken zo’n sticker. Dat zijn de boeken die ik nog moet lezen. En dat aantal neemt alleen maar toe, want ik blijf boeken kopen. Ik vrees daarom dat ik binnenkort ook weer nieuwe roze stickers zal moeten aanschaffen. Ik neem mij  bijna dagelijks voor om nu echt weer eens gewoon voor mijn plezier aan een boek te beginnen. Maar als ik klaar ben met werken en met zaken als huishouden, eten koken etcetera, dan ben ik vaak gewoon te moe en lamlendig en ontbreekt mij de energie die ik nodig heb om vol overtuiging een boek in te duiken. Dan ga ik toch maar weer lui op de bank hangen en vul ik mijn avond met het kijken van series op Netflix, want het lezen van ondertitels lukt dan nog net.

Vanuit mijn kast staren mijn boeken mij dan aan en roepen mij toe: lees mij, lees mij dan en iedere dag als ik de tv uitschakel om vervolgens naar mijn bed te gaan, denk ik weer: morgen ga ik echt aan een boek beginnen.

Het mag dan waar zijn dat het beginnen van een uitgeverij betekent dat boeken en lezen mijn werk zijn geworden, maar ik moet er nu wel voor zorgen dat mijn werk ook weer mijn hobby wordt.