Dresscode rood / Deel 1

deel 1 - door Nancy Elfrink – ter Braak

Eva Jongstra zat op het randje van het bed met een sigaret tussen haar lippen. Ze blies de rook in kleine kringetjes de kamer in, terwijl Helmerzachtjes snurkte. Door het licht van de straatverlichting kon ze de kledingstukken op de grond zien liggen. 

Ze sloop op haar tenen met haar bijeengeraapte kledingstukken naar de badkamer waar ze haar hoogblond geverfde haar nonchalant als een toren van Pisa opstak. 
Daarna nam ze van het nachtkastje de helft van het geld en stak het achter haar bustehouder, waarna ze zachtjes de buitendeur in het slot trok. 
Ze liep door de stille straten van de stad, die naast de straatverlichting her en der werd verlicht door vroegtijdig opgehangen kerstverlichting. Als ze stevig zou doorstappen dan had ze nog voldoende tijd om voor aanvang van haar dienst onder de douche te springen, een paar sterke bakken zwarte koffie achterover te slaan en een peuk te roken. 
Het was vandaag de tweede dag van de Winterfair en als het zo druk werd als gisteren dan zou ze haar handen nog vol hebben aan al dat zeikvolk. Het had haar verwonderd dat men schaamteloos geld uit gaf aan workshops, lekkernijen en prullaria, maar nog te beroerd was om vijftig eurocent op haar schoteltje te gooien. Van lucht kan geen mens leven hè.

Eva gooide alle toiletdeuren open en checkte of ze schoon waren en van toiletpapier waren voorzien. Ze zuchtte een keer diep. Nog een klein uurtje voordat de bezoekers zouden komen. Ze streek nog wat lippenstift op haar lippen, drukte haar kapsel recht en ging zitten op het klapstoeltje bij het tafeltje voor de toiletingang. Haar mobiel rinkelde en ze glimlachte toen ze zag dat Helmer haar belde.
‘Wakker schat?’ sprak ze fluisterend.
‘Niet zo luid’ zei ze zachtjes en voorzichtig keek ze om zich heen.
‘Ja, huhuh… afgesproken… ja… net als gisteren… doe ik… doei’.
Man, wat snakte ze naar een peuk. 

Ze nam haar pakje sigaretten en opende de nooduitgang, nam een stevige hijs en inhaleerde diep. Daarna liet ze de nooddeur op een kier.

*****

Giebelend, onder het genot van een drankje te veel, was afgelopen zomer tijdens het jaarlijkse buurtfeest het idee geopperd, zonder de mannen een dagje te shoppen en fröbelen op een Winterfair.

Eigenlijk was het niets voor Leida, maar ze had zich laten overhalen. Al had ze, alleen al bij de gedachten aan een hele dag rondslenteren, op een beurs afgeladen vol met huisvrouwen, pijn in haar botten en voetzolen. Ze had bij voorbaat een extra pijnstiller in haar handtasje gestopt.
‘Is iedereen er?!’ schreeuwde Anouk door de bus. ‘Rijden maar!’ 
‘Wie wil er koffie?!’ riep Ineke zwaaiend met de thermoskan, toen ze amper vijf kilometer hadden gereden.
‘Heb je niet iets sterkers?’ reageerde Janneke, die een belachelijke kerstmuts op haar hoofd zette.
‘Ze denkt zeker dat we naar de kerstmarkt in Münster gaan’, fluisterde Joke Leida in haar oor. 
Leida grinnikte.
‘Hoe laat gaat de bus terug?’ vroeg ze.
‘We moeten er nog eerst heen mam’, zei Suus, waarna de andere dames proesten. Of de opmerking hilarisch was of gewoon de jolige stemming liet Leida maar in het midden. Ze hield gewoon van duidelijkheid. Zo raar was haar vraag toch niet?
‘Trek het je niet aan’, zei Joke. ‘Bij ons is het niet veel beter.’
‘Ja, maar jouw schoondochter woont in elk geval ver genoeg van je verwijderd.’ ‘Laten we vandaag genieten. Een dagje voor ons. Ieder huisje heeft zijn kruisje’, knipoogde Joke en tikte haar schouder zachtjes tegen Leida. 
Leida knikte en er verscheen warempel een kleine glimlach rondom haar mond toen de buschauffeur meende zijn valse zangkwaliteiten te moeten delen met de rest.
‘Ik heb blokjes kaas mee, wie wil?’ vroeg Bertie.
‘Ik!’ riep Joke. ‘Of iemand anders moet andere oordoppen hebben meegenomen?’

Na een busrit van ruim twee uur waren vooral de oudere dames opgelucht dat ze de benen konden strekken en op zoek konden naar een toilet. In een hal vol sfeervolle lichtjes en vele standjes waren de richtingaanwijzers maar moeilijk te vinden.
Een vriendelijke, gezette vrouw bij de ingang vroeg of ze kon helpen.

‘Als u nog vragen heeft, er lopen genoeg dames rond met rode shirts met op hun rug in witte letters Winterfair geschreven. Zij kunnen uw vragen beantwoorden.’

*****

Eva zat haar nagels te vijlen en knikte vriendelijk wanneer ze het muntgeld op haar schoteltje hoorde vallen. Voordat ze het toilet binnenging kieperde ze de inhoud van het schoteltje in de zak van haar schort leeg. Ze was niet gek. Met een vochtige doek wreef ze over de brillen en gooide het papier dat naast de prullenbak lag in de vuilniszak. Ondertussen hadden meerdere dames het toilet verlaten, maar terug bij haar tafeltje was het schoteltje nog steeds leeg, zoals verwacht. 

Een groepje jonge grieten stond iets verderop buiten gehoorafstand, maar aan hun reactie te zien was het duidelijk dat ze iets kwijt waren.

‘Wacht je hier?’ vroeg een oude grijze dame, die in haar handtas kennelijk zocht naar kleingeld, aan de andere vrouw op leeftijd. 
Er werd een euro op haar schoteltje gelegd en beide dames liepen de toiletruimte binnen. Eva bedankte vriendelijk, maar schrok toen ze werd aangesproken door één van de jonge grieten.

‘Mevrouw, heeft u misschien een portemonnee gevonden op het toilet?’
‘Een portemonnee?’ herhaalde ze verbaasd, maar schudde gelijk haar hoofd. 
Nee, die had ze niet gevonden. Ze verwees de meiden naar de organisatie.

‘Als ik iets vind dan geef ik het af aan hen’, zei ze beleefd en keek naar haar gevijlde nagels. Nog iets te lang, en ze pakte haar nagelvijltje er weer bij.

Toen één van de twee oude vrouwen de toiletruimte uitkwam werd haar dezelfde vraag gesteld door de jonge meiden, tot ergernis van Eva. 
Ze versperden de doorgang, al kwam er op dat moment niemand aan.

‘Mevrouw, mag ik misschien zelf even kijken?’

Eva liet een verveelde zucht over haar lippen glijden. Ze zei niets maar gebaarde dat ze haar gang kon gaan, waarop het jonge meisje het toilet binnenging.

Nog geen dertig seconden later hoorde ze een ijzige gil waardoor Eva van haar klapstoeltje viel en voorbij werd gelopen door een horde grieten.