Waar
haal jij je inspiratie eigenlijk vandaan? Hoe verzin je zo’n
verhaal? Is het autobiografisch? Gaat het over een politieagent? Dit
zijn enkele vragen die mij gesteld worden als ik weer eens over mijn
manuscript Masterplan
begin.
Meestal
reageer ik wat schouderophalend. ‘Ach, ik heb gewoon een spannend
verhaal geschreven.’ Maar is dat eigenlijk wel zo? Gaat het toch
stiekem niet een beetje over mijzelf? Is het eigenlijk wel mogelijk
een verhaal te schrijven zonder uit je eigen ervaringen te putten?
Want
als ik naar mijn hoofdpersonage kijk valt me toch het een en ander
op.
Mijn
hoofdpersonage:
Om
te beginnen heeft hij mijn leeftijd. Op zich is dit niet zo spannend,
dat hebben wel meer mensen, maar toch. Ook onze achtergrond hebben
wat raakvlakken. Alex De Klerck is militair én politieman geweest.
Hé, dat is toevallig. Ik ook.
Alex
is net als ik sportief, maar ik heb zeker geen superheld van hem
gemaakt. Ik zou hem eerder een soort antiheld noemen. Zaken lopen
zelden zoals hij ze gepland heeft en tijdens zijn werk zoekt hij
regelmatig steun bij zijn collega’s. Al weet ik zeker dat ik Alex
niet ben, ik kan me goed in hem verplaatsen.
Dan
het decor:
De
zanderige stad Khartoem, het bruisende Buenos Aires. Ik droom van
wereldsteden ver van mij vandaan. De chaos, de drukkende hitte en de
exotische geuren. Het is daar net even anders dan bij ons, in ons
kleine kikkerlandje. Ik houd van reizen. De gejaagde sfeer op de
luchthaven. Het bijna onwerkelijke gevoel dat je krijgt als je na een
halve dag vliegen in een andere wereld weer uitstapt. I
love it!
Toen
ik Masterplan
schreef mocht ik onbeperkt en zonder die vervelende jetlag reizen.
Politie-ervaring:
Waarom
heb je geen politiethriller geschreven? Die vraag hoor ik ook vaak.
Je bent toch politieman?
‘Klopt,’
zeg ik dan. ‘Maar dat ben ik iedere dag al. Moet ik dat op mijn
vrije dag dan ook nog zijn?’
Ik
zal het eerlijk bekennen. Het personage in mijn allereerste
manuscript, dat overigens na twee weken al in de prullenbak verdween,
ging wel over een echte agent. Ik kwam er gauw achter dat schrijven
over mijn werk mij niet de voldoening gaf die ik zocht. Ik kreeg het
gevoel dat mijn werkdagen ineens met de helft werden verlengd. Nee,
doe dat toch maar niet.
Maar
natuurlijk ontkwam ik er niet aan om mijn praktijkervaringen in
Masterplan
te verwerken. De Klerck kijkt met politie-ogen, beweegt als een agent
en al mijn contacten met de honderden boeven van de afgelopen jaren
kwamen heel goed van pas tijdens de vele achtervolgingen,
schietpartijen en verhoren. Ik zou gek zijn als ik ze niet zou
gebruiken. Het maakt Masterplan
ondanks het hoge fictiegehalte lekker echt.
Pjotr
Volg
mij op Twitter: @pjotrschrijft en op
Facebook https://www.facebook.com/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten