22 maart 2016Voor de zoveelste keer in 15 jaar ( sinds 11 september 2001 ) word ik wakker met het nieuws dat er een stad getroffen is door aanslagen. Brussel dit keer.
Net als, denk ik, iedereen ga ik meteen na of ik iemand in Brussel ken. In eerste instantie kom ik tot de conclusie dat dat niet het geval is....Om even later tot het besef te komen dat ik wel degelijk iemand ken die momenteel in Brussel is. Fuck! Niet leuk. Helemaal niet leuk. Snel kijk ik op zijn Facebook. Geen update sinds gisteravond. Maar...hij was gisteren jarig, dus hij zal nog wel slapen. Toch?!
Het laat mij niet los. Ik besluit hem een berichtje te sturen. Wat volgt is een bijna uur van onzekerheid. Maar dan..Gelukkig! Hij is veilig. Zijn vriend is veilig. Hun vrienden zijn veilig. Ik ben enorm opgelucht.
Maar...even later ben ik me ervan bewust dat hij dan wel oke is. Maar dat er teveel mensen zijn die vandaag een totaal ander bericht zullen krijgen. Dat hun dierbare niet veilig is. Maar gewond of erger, overleden...
Ik blijf het onbegrijpelijk vinden dat mensen elkaar dit aan kunnen doen. Waarom? Wat bereik je ermee? Behave angst...
Zoveel leed, en zoveel onschuldige slachtoffers.
Alle ogen zijn nu, uiteraard, gericht op Brussel. Maar vorige week nog was er ook een vreselijke aanslag in Istanboel. Verder van ons bed. Maar daardoor niet minder erg.
Ik heb toen ook geen stukje geschreven. Dat klopt. Was ik vandaag eerst ook niet van plan. Tot het zo dichtbij kwam...Ik ben verdrietig. Verdrietig om alle slachtoffers. Of het nou in Brussel of in Istanboel is...
Julia
Geen opmerkingen:
Een reactie posten