Het
is al even wat stil op columngebied. Er kwam niet echt iets zinnigs
uit mijn vingers…sterker nog er kwam helemaal niks uit mijn
vingers. Hooguit een plaatje/quote…met moeite eruit geperst.
Elke
keer als ik er aan dacht om een stukje te schrijven…floepte die
gedachte ook gelijk weer weg. Waar zou ik over moeten schrijven? Dat
ik Gekkenhuis op 10 maart thuis heb laten inslapen…hoe verdrietig
dat was en nog is…maar ook heel fijn dat het thuis kon. Dat hij op
mijn schoot in slaap werd gebracht en vredig is ingeslapen, zonder
stress en met Daantje er nieuwsgierig naast. Dat het stil is in huis,
ondanks dat mijn andere kat Daantje er nog is. Dat ik Gekkenhuis soms
nog hoor lopen of miauwen. Sorry, maar ik kan er eigenlijk niet over
schrijven.
Tot
vandaag…want hoe belangrijk is het dat ik mijn kat na een heel lang
en gelukkig leven heb in moeten laten slapen, als er in Brussel en
eerder in Turkije heel wat mensen een zoon, dochter, vader, moeder of
een ander familielid verliezen…veel te vroeg en zonder enige keus
op een lang en gelukkig leven…wreed en plotseling uit het leven
gerukt.
Het
schudde mij uit een soort van impasse…en ik besefte maar al te goed
dat er aanslagen gepleegd zijn en worden om angst te zaaien…om
kapot te maken…om haat te verspreiden…maar het gaat ‘ze’ niet
lukken. Verdriet hoe groot of klein ook ontstaat vaak uit
liefde…liefde om degene die er niet meer is…en juist die liefde
zal de haat gaan overwinnen…misschien niet gelijk…misschien zal
er nog eerst wel meer angst gezaaid worden, maar ‘ze’ zullen daar
de vruchten niet van oogsten.
Het
kan zijn hoor dat ik een naïeve optimist ben, een kind uit de late
jaren 50, een flowerpower, peace and love child, maar ik verdom het
te geloven dat haat en angst gaan winnen. Misschien ga ik het zelf
niet meer meemaken…al kan ik nog zeker 40 jaar mee, dus ik hoop het
wel…maar ik geloof echt dat uiteindelijk de liefde overwint.
Ann
Ann
Geen opmerkingen:
Een reactie posten