Het was Steffie.
Ze herkende de vrouw gelijk als Steffie, zoals ze op het Willem van Oranjecollege genoemd werd. Daarom had ze de naam gelijk niet herkend. Haar achternaam had ze nooit geweten, maar de herinnering aan de Steffie die altijd bij de jongens uit de oudere klassen hing was ze niet vergeten. En bij hangen bleef het niet alleen. Ze had destijds meerdere malen de jongens horen opscheppen dat ze het met Steffie gedaan hadden. Snapte nooit dat ze er zo over op moesten scheppen. Het was immers maar een kleine moeite om Steffie het bed, of doodlopende steeg, in te krijgen.
Ze had Steffie ook nooit zo gemogen. Ze hield niet van die sletterige meiden. Agnes herinnerde zich plots ook nog dat er toen ze een jaar of 15 was het verhaal ging dat Steffie zwanger was, maar ze kon zich niet herinneren of ze Steffie ooit met een dikke buik had gezien en of ze Steffie überhaupt nog terug had gezien tot vandaag dan. En nu was Steffie dood. Gruwelijk vermoord.
*Vigo*
Vigo besloot de trap maar weer eens
te nemen naar de kelder, waar het rijk van Irina zich bevond. Hij hoopte op die
manier zijn six-pack in stand te kunnen houden. Na de feestdagen had hij het
gevoel dat er een klein vetlaagje op zijn buik aan het ontstaan was en tja hij
was altijd nogal trots op zijn goddelijke lichaam, maar hij merkte wel dat het
met het klimmen der jaren moeilijker werd om het zo goddelijk te houden.
Hij begroete Irina hartelijk met
een 'goedemiddag schone meid'. Hij kende haar inmiddels al een jaar of wat en
altijd volgde op zijn goedemiddag, of morgen, naar gelang van het tijdstip van
de dag, de woorden 'schone meid'. Vanaf de eerste dag had hij een oogje op haar
gehad, maar zijn avances en strakke lichaam maakten op haar geen indruk. Later bleek waarom. Irina
was meer van de vrouwen. Irina had het lichaam van Stefanie afgedekt met een laken en sloeg het laken open toen ze met Vigo bij de baar aangekomen was. Vigo was inmiddels wel wat gewend, maar hier schrok hij toch wel erg van. Het gezicht was totaal onherkenbaar. Met moeite kon je nog zien waar haar neus gezeten moest hebben. Wat niet vaak voorkwam gebeurde nu wel, een misselijk gevoel kwam bij hem op en hij sloeg dan ook snel het laken over het hoofd terug.
Irina zei: "Zo erg heb ik het geloof ik ook nooit gezien". Vigo kon alleen maar knikken als antwoord. Irina ging verder: "Ze moet wel met iets zwaars geslagen zijn door een sterk persoon om dit zo voor elkaar te krijgen. Mogelijk heeft ze zelfs al op de grond gelegen en heeft ze haar dood in de ogen gekeken, toen de moordenaar het voorwerp boven haar hoofd hield. En op haar gezicht liet vallen. Eigenlijk lijkt me dat nog het waarschijnlijkste, maar ik moet nog even uitzoeken wat het verschil in verwonding zal zijn met een voorwerp waarmee geslagen wordt of een vallend voorwerp". Irina ratelde maar door en Vigo had moeite zijn aandacht erbij te houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten