Vlaamse auteurs in de spotlight: Jo Claes

Hoe vindt u het dat er nu meer aandacht wordt gegeven aan de Vlaamse schrijvers op thrillerlezersblog?

Dat verheugt me natuurlijk, al blijft de vraag waarom het zo lang heeft geduurd voor er wat meer interesse kwam voor Vlaamse misdaadromans, terwijl we toch in dezelfde taal schrijven en er wel aandacht is voor misdaadliteratuur uit Engeland en Amerika, uit de Scandinavische landen, uit IJsland... Aan de andere kant ben ik blij dat er een kentering lijkt te komen, zodat het Nederlandse publiek ook kennis kan maken met wat er in het Zuiden verschijnt.

Hoe komt het denkt u dat er zo weinig bekendheid in de Nederlandse boekwinkels en eigenlijk in de hele boekenscene is voor onze zuiderburen?

Dat is de vraag die ik zelf gesteld heb tijdens de uitreiking van de Gouden Strop. Ik kon er toen niet op antwoorden en nu evenmin. Achteraf heb ik trouwens met verschillende mensen uit het boekenvak gepraat en iedereen gaf grif toe dat hij of zij ook geen verklaring had. Het meest bizarre was nog dat iedereen het jammer vond - een gemiste kans - en toch leek iedereen zich bij het fenomeen neer te leggen. Iets in de aard van: Tja, het is nu eenmaal zo... niets aan te doen. Bijna alsof het om een natuurwet gaat. Ik kan alleen maar hopen dat wat ik toen gezegd hebt iets heeft losgeweekt. Meer kan je als schrijver niet doen.

Is er denkt u een groot verschil tussen de Nederlandse boeken en Vlaamse boeken? Zo ja wat is dan het verschil?

Er zijn natuurlijk verschillen, maar die situeren zich niet op vlak van onderwerp, spanning, plot, kwaliteit... Het addertje zit volgens mij in het taalgebruik. We spreken wel dezelfde taal en toch ook weer niet. Vlaamse auteurs schrijven wel in het Algemeen Nederlands, maar met een Vlaams tintje. Daarmee bedoel ik dat er kleine verschillen bestaan op niveau van woordgebruik en formulering. Maar dat geldt in twee richtingen. Soms lees ik een roman van een Nederlandse collega en dan kom ik ook al eens woorden tegen die ik nooit zelf zou gebruiken of zinswendingen die vreemd overkomen. Maar is dat een probleem? Volgens mij niet. Integendeel zelfs, het verrijkt je kennis van het Nederlands en vaak is het nog grappig ook. In andere taalgebieden bestaat het fenomeen eveneens. Neem nu een Schot en een Brit. Het Engels dat zij gebruiken, is ook niet helemaal hetzelfde. En als zij daar niet over vallen, waarom zouden wij dat dan wel doen?

Mocht u iemand aanraden aan de Nederlandse boekenfans, welke schrijver uit ons buurland zou u ons aanraden en waarom?

Ik ga geen namen noemen, want dan vergeet ik gegarandeerd enkele mensen en dat is nooit leuk voor de betrokkenen. Ik vind trouwens dat je zelf schrijvers moet ontdekken, dat is nu net een deel van de pret.

En als we u beter willen leren kennen, welk boek van uzelf is echt een aanrader? Welke moeten we echt gelezen hebben?

Uit je eigen werk kiezen is altijd moeilijk. Bovendien heb ik al ondervonden dat mijn favoriete boeken niet noodzakelijk dezelfde zijn als die waar lezers de voorkeur aan geven. Maar goed, als ik toch enkele titels moet noemen. 

'De mythe van Methusalem' zou je moeten lezen, al was het maar omdat het boek de Gouden Strop gewonnen heeft. Voorts ben ik heel tevreden over 'Vermoorde onschuld' dat in 2015 is verschenen. En als ik mijn lezers mag geloven, is 'Getekend vonnis' één van de spannendste boeken uit de reeks. Die roman was trouwens genomineerd voor de Gouden Strop 2013.