Leesweek van Ink

Ik zit heel erg hard na te denken hoe ik mijn leesweek wat kan opleuken.
Ik heb geen idee.
Een uitermate saaie week was mijn deel en zodoende heb ik wel heerlijk gelezen en recensies zitten maken.
Als er niet alweer zes boeken door de bus vielen, zou ik gezegd kunnen hebben dat ik een beetje bij zou zijn.

Ik las het tweede dagboek van Hendrik Groen. Geestig als je deel 1 ook al leuk vond. Het is meer van hetzelfde, maar weer enorm grappig, cynisch en triest. Daarnaast begon ik in de roman van Judith Visser In seizoenen. Hoorde vele verhalen van mensen die onder de indruk waren en ook erg hadden moeten huilen. Daar ik al aardig wat boeken die me aan het huilen kregen had gehad, zat ik niet om weer een huilboek te wachten. Ik ben gestopt op blz 30 en pakte Doodsvogel van Samuel Bjork. De opvolger van Ik reis alleen wat vorig jaar tot het rijtje beste thrillers hoorde. Heerlijk de aparte hoofdpersonen in een nieuw verhaal.
By the way: ik zeg dus niet dat In seizoenen een slecht boek is. Maar nadat ik al snel mijn aderen in mijn rechterarm voelde kriebelen en bijna de koude eindfase van een chemobehandeling weer voelde bij de eerste teksten over chemo in het boek, besloot ik dat het nu niet mijn verhaal is. Punt.

Zoals de meesten weten woon ik tijdelijk alleen ivm een huiskamer die vol is met boekenkasten en een jonge kat die iedereen dagelijks bespringt en aanvalt. In plaats van vier zijn het acht weken geworden. Ik tel de dagen af nu we over de helft zitten. Als een muis die danst als de kat van huis is, ga ik diep in de nacht pas slapen. Niks heerlijker dan s'avonds laat muziekjes op Spotify te zoeken of lekker te lezen. 
Maar met alle liefde ga ik straks weer keurig met structuur leven en op tijd naar bed. Samenwonen is toch leuker... Ze kwam als verrassing vorige week een paar uurtjes langs. Na de autorit en een uurtje Barricade spelend was ze al spierwit. Terug op de logeerlocatie dook ze in het ziekenhuisbedje en sliep bijna tot de volgende avond aan 1 stuk door.
Als het uiteindelijk allemaal de goede oplossing blijkt te zijn en ze weer gewoon kan sporten zonder dat de knie 20 keer op een dag uit de kom schiet, is het alle "ontberingen" waard geweest. Toch?!

Tot die tijd ziet zij af van de pijn en misselijkheid door de zware medicatie en ik verveel mij te pletter. Ik duik maar weer eens in een soort van chicklit: Drie vrienden, 1 huis van Astrid Harrewijn. Nooit iets van gelezen, maar tot nu toe is het hilarisch.
Enneh mocht jij je ook vervelen? De koffie staat klaar....


Houdoe, Ink