Jodi
Picoult is een bestsellerauteur met internationale allure. Ze is een
rasverteller die als geen ander aanvoelt wat mensen beweegt. Ze heeft
meer dan twintig romans op haar naam staan met vertalingen in 37
talen. Ze woont met haar gezin in Hanover, New Hamshire
(www.harpercollins.nl).
Achterflap
De
ouders van Chris en Emily zijn al jaren buren en beste vrienden en de
kinderen groeien samen op. Als ze een relatie krijgen, vindt iedereen
dat dan ook geweldig.
Maar
dan gaat op een nacht de telefoon in de twee buurhuizen: Emily –
stralende, succesvolle en ogenschijnlijk gelukkige Emily – is dood,
omgebracht met de revolver van Chris' vader. Heeft Chris haar
vermoord? Of was het zelfmoord, zoals hij beweert?
Twee
families blijven gebroken en ontredderd achter en een wanhopige
zoektocht naar de waarheid begint.
Zij
was alles wat ik niet was, en ik was alle dingen die zij niet was.
Haar hand paste perfect in de mijne.
Een
dikke pil (509 bladzijden) van een schrijfster van wie ik wel gehoord
heb, maar van wie ik nog nooit een boek gelezen heb. Ik moet eerlijk
bekennen dat ik dacht dat zij zoetsappige romans schreef, maar wat
had ik het mis!
Michael en Melanie Gold wonen naast James
en Augusta (Gus) Harte en vanaf het eerste moment klikt het tussen de
echtparen en met name Melanie en Gus worden de beste vriendinnen. Hun
kinderen Chris en Emily groeien samen op en zijn een echte
twee-eenheid. Waar Emily is, is Chris en andersom.
Hoe
ouder ze worden, hoe onafscheidelijker en dat de twee een relatie
krijgen wordt alleen maar toegejuicht. Het lag in de lijn der
verwachtingen.
Tot
de avond van 7 november 1997...de avond waarop alles veranderde. De
grootste nachtmerrie van een ouder. De telefoon gaat en er wordt je
verteld dat je kind gewond is geraakt en naar het ziekenhuis is
gebracht. Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen krijgen Michael en
Melanie te horen dat Emily is overleden ten gevolge van een schotwond
aan haar hoofd. Chris leeft nog en verklaart later dat Emily
zelfmoord wilde plegen. Maar is dit wel zo? Als blijkt dat een
revolver van James is gebruikt, valt de verdenking op Chris. Wat is
er echt die avond gebeurd? Heeft Chris haar vermoord? Of vertelt hij
de waarheid?
'Mam,
zei ze, wat moet ik doen om hem terug te krijgen?'
Melanie
keek verbaasd. 'Je hoeft niets te doen. Hij komt wel weer.'
'Hoe
weet je dat?'
'Omdat
jullie twee helften van een geheel zijn.'
Als
ouder je kind verliezen, is iets wat geen enkele ouder wil meemaken.
Het overkomt Michael en Melanie Gold. En ze verliezen niet alleen hun
dochter Emily, maar de vriendschap met James en Gus komt onder enorme
druk te staan. En heel gek is dat niet, of wel? Per slot van rekening
wordt hun zoon verdacht van moord op hun dochter.
Picoult
weet het prachtig neer te zetten. De twijfels, ongeloof, verdriet.
Allesverscheurend verdriet, ik-stort-mezelf-in-een-ravijn-verdriet.
Immens verdriet om de dood van een dochter, maar ook een immens
verdriet om een zoon die in de gevangenis zit en niemand behalve hij
weet wat er nu echt gebeurd is. En wat dat betreft worden er door de
schrijfster aardig wat vraagtekens in je hoofd geplant, want wat is
er waar? Het verhaal wordt nergens langdradig. Je wil dat het goed
afloopt, maar eigenlijk kan dat niet echt. Dat klinkt misschien raar,
maar ik kan het niet anders zeggen.
Er
wordt gewisseld tussen het heden en het verleden en je krijgt een
heel mooi beeld van een opgroeiende Chris en Emily. Het ontstaan van
de vriendschap tussen met name Melanie en Gus, twee tegenpolen die
elkaar perfect aanvullen. Een ontluikende liefde tussen Emily en haar
buurjongen. Maar hoe gezond is die relatie nu werkelijk?
Het
hele proces van Chris wordt uitvoerig beschreven met terugblikken
naar het verleden, de tijd die hij doorbrengt in de gevangenis en wat
hij daar meemaakt. Gus die zich probeert groot te houden zoals men
van haar gewend is, maar daar steeds meer moeite mee krijgt. James,
die nauwelijks emotie toont en op die manier een wig tussen hem en
Gus drijft. Michael, die verscheurd wordt door twijfels en rouwt om
het verlies van zijn dochter...maar ook om het verlies van Chris die
als een zoon voor hem was. Melanie, die zich voor alles en iedereen
afsluit en zich afvraagt waarom ze niks in de gaten had. Emily zou
het haar toch zeggen als er iets was?
En
dan Emily. Ze had haar hele leven
haar best gedaan om te zijn wat iedereen wilde dat ze zou zijn: de
volmaakte dochter, de ontluikende kunstenares, de beste vriendin, de
eerste liefde. Waarom
zou Emily zelfmoord willen plegen? Ze had toch alles wat haar hartje
begeerde? Of niet soms?
Waarom handelt iemand op een bepaalde manier? Hoe ver ga je als je van iemand houdt?
Lees
het zelf zou ik zeggen, je krijgt er geen spijt van!
Leesplezier:
4,5
Schrijfstijl:
4
Plot:
4
Originaliteit:
3,5
Psychologie:
4
Spanning:
3,5
4
sterren voor De ultieme belofte
Miriam
Bakker
Geen opmerkingen:
Een reactie posten