Vorige
week heb ik even verstek laten gaan. Ik zat (weer) in Noorwegen namelijk. Deze
keer met samen met echtgenoot, dat was ook weer even geleden dat we zonder kids
op pad waren. En dan gewoon meteen vier nachten weg, hoppa!
Niet
teveel meenemen was niet echt een optie. Normaal neem ik niet zoveel mee als ik
op vakantie ga. Tenminste, dat denk ik zelf dan. Maar nu moesten er twee
koffers aan te pas komen. Hier in Nederland is er nauwelijks sprake van winter,
maar dat is in Noorwegen wel anders, dus er moesten skibroeken mee, dikke
sokken, dikke truien, snowboots, thermodingen, handschoenen, mutsen, de hele
rambam. Ohja en dan ook nog een net pak en een feestjurk.
En
stroopwafels. Veel stroopwafels. Zijn ze gek op, die Noren.
Wat
een gesleep joh, verschrikkelijk pffff.
Een
heerlijke paar dagen gehad. Erg fijn om die meiden weer te zien en echtgenoot
aan hun familie voor te kunnen stellen. Meehelpen met de voorbereidingen voor
de bruiloft, Harry Potter Triviant spelen, kletsen, drinken, nog meer kletsen,
wandelen, snowboarden (echtgenoot), lekker eten. De bruiloft was prachtig.
Goddorie, ik heb nog nooit zoveel gejankt op een bruiloft, niet normaal. De
tweeling is nogal emotioneel (en dan druk ik me voorzichtig uit), maar dat is
begrijpelijk als je de rest van de familie ontmoet haha. Tijdens het diner werd
er flink gespeecht (maar liefst acht keer! en gelukkig voor ons werden we
voorzien van of vertalingen of er kwam iemand tolken) en bij de ene speech was
het tranendal groter dan bij de ander. Bij de speech van de moeder van de bruid
gingen alle sluizen open. D’r was geen houden meer aan. Gelukkig draag ik geen
make-up, er was geen waterproof mascara tegen bestand geweest. Echt niet. De
vader van de bruid kwam zich later bij ons verontschuldigen voor zijn
emotionele familie. Nergens voor nodig vonden wij. 
Het
feest ging tot in de late uurtjes door, ik kon me nog net beheersen om niet
achter de bruidstaart aan te gaan (een enorme pavlova, ongenadig lekker en die
werd wat mij betreft veel te vroeg weggehaald, grote eters die Hollanders!),
topavond!
De
volgende dag was het weer tijd om naar huis te gaan, dus waarom ook niet: ik
ging op de parkeerplaats voluit op m’n plaat. Of liever gezegd mijn linkerzij. Het
functioneert sinds vandaag eigenlijk allemaal weer naar behoren. -25 zorgt wel
voor een ijsplaat en ik had ook mijn snowboots aan moeten trekken.
Ik
heb in Noorwegen dus eigenlijk geen ene moer gelezen, op de terugweg heb ik in
het vliegtuig Tot op de bodem van
Lisa Gardner erbij gepakt en meteen 200 bladzijden gelezen. Hatseflats. Eenmaal
weer thuis was het boek ook zo uit. Duorecensie met Ink volgt binnenkort, maar
ik zou het boek vast op je lijstje zetten. Nicky Frank overleeft een ernstig
auto-ongeluk en de politie staat voor een raadsel wat betreft de toedracht
ervan. Wat nog een groter raadsel blijkt is het feit dat Nicky het steeds maar
over Vero heeft. Wie is dat en waar is ze gebleven?
Ik
heb ondertussen mijn Thrillerlezerschallenge er eens bij gepakt en ik kan toch
weer wat wegstrepen:
Een
boek dat zich afspeelt in Amsterdam (De wraak van Vondel)
Een
boek van een van de queens of crime (Tot op de bodem)
Een
boek met (ook) niet-menselijke figuren (Het laatste licht)
Een
boek met een seriemoordenaar (Ritueel)
Een
boek met eens geen rechercheduo (De ultieme belofte)
En
ik ga door met de volgende: Middernachtzon
van Jo Nesbo. Dan kan ik ook ‘een Scandinavische thriller’ wegstrepen J Hoe staat het met jullie
Thrillerlezerschallenge?
Tot
volgende week!
Miriam
Geen opmerkingen:
Een reactie posten